จันทร์... ขณะจิต By มัชฌิมา

คอลัมน์ ; เล่าสู่กันฟัง (เข้าอ่านที่นี่)   เข้าสู่หน้าสารบัญ "โยคะสารัตถะ ฉ.; กันยายน 2551"

เว็บศูนย์รวม "โยคะสารัตถะ

‘จันทร์... ขณะจิต'

 

 

มัชฌิมา
คอลัมน์ ; เล่าสู่กันฟัง
โยคะสารัตถะ ฉบับ; ก.ย.'๕๑

ในช่วงเดือนสองเดือนที่ผ่านมา ฉันรู้สึกว่าตัวเองมีจังหวะชีวิตที่น่าสนใจ ทั้งงานใหม่ๆ ผู้คนใหม่ๆ กิจกรรมใหม่ๆเรื่องใหม่ๆที่สนใจอยากเรียนรู้ประดังประเดมาพร้อมๆกัน ล้วนมีแต่เรื่องดีๆมีประโยชน์
ฉันไม่อยากเสียโอกาสดีๆแบบนี้ให้หลุดลอยไป แถมยังมีอาการ ‘โหย' อยากทำ อยากรู้มันไปซะหมดทุกเรื่อง

ฉันพยายามจัดตารางชีวิตของตัวเองให้เข้ากับจังหวะชีวิตนี้ ชนิดที่เรียกได้ว่า นาทีต่อนาที เช้าตื่นมาฝึกลมหายใจ ฝึกสมาธิ สายอีกนิดมี1ชม.เรียนภาษาสันสกฤต อ่านหนังสือ เข้างาน เลิกงานมีเวลา45 นาที กระโดดขึ้นมอเตอร์ไซค์ (ที่นัดมารับถึงหน้าที่ทำงาน) ไปโดดลงเรือเพื่อไปให้ทันห้องเรียนอาสนะ กลับถึงบ้านช่วงดึก ต้องจัดเวลาคุยกับคนรัก เสาร์-อาทิตย์มีเรียนตั้งแต่เช้ายันเย็น แถมตอนค่ำต้องพยายามนัดเพื่อนไปดูหนัง-ทานข้าว (ต้องนัดให้ได้ด้วยนะ!!)เพราะกลัวเพื่อนลืมหน้า แล้วฉันก็แสนจะภูมิใจว่าเราเนี่ยมันช่างเป็นคนที่ขยันขันแข็งเสียเหลือเกิน

จนกระทั่งคืนนึง ขณะที่ฉันนั่งเรือจากสตูดิโอกลับบ้าน พร้อมกับร่างกายที่เพิ่งได้รับใช้เราเต็มศักยภาพสุดๆมา เรียกได้ว่าแทบจะสลบอยู่แล้ว ฉันยังอุตสาห์หัวใจฟูพอง ด้วยคิดว่า ข้าพเจ้านี่แน่เหลือเกิน ขยันขันแข็งไม่เคยขาดฝึก เกิดมาไม่เสียชาติเกิดได้ทำงานเต็มที่สุดๆไปเลยวุ้ย พร้อมรอยยิ้มโรคจิต บนใบหน้า..เฮอเฮอ
ขนาดที่นั่งคิดสรรเสริญเยินยอตัวเองไปอย่างเพลิดเพลิน (เออ.. ฟังดูโรคจิต จริงๆด้วย) ก็พลันได้มองขึ้นไปเห็นพระจันทร์เต็มดวงบนท้องฟ้า

และวินาทีนั้นเอง... ที่ใจฉันนิ่งจดจ่ออยู่กับดวงจันทร์ เพราะความสวย สุกสกาวของมัน

สิ่งร้อยแปด พันประการในหัว ดับหายไป เหลือแค่เพียงสีนวลของดวงจันทร์ที่ตอนนี้เข้ามาอยู่ในร่างกายฉัน

และเมื่อสิ่งต่างๆดับหายไป ใจฉันก็พลันสุข รู้สึกถึงสันติสุขเต็มล้นหัวใจ

มันเป็นประสบการณ์ที่ รวยก็ซื้อไม่ได้ ฉลาดก็เรียนไม่ได้ เสาะหาก็ไขว่คว้าไม่ได้

เป็นประสบการณ์ที่ต้อง ‘หยุด' เท่านั้น ถึงจะพบได้

จากเหตุการณ์นั้น ฉันถึงได้มีโอกาสหันกลับมามองตัวเองเป็นครั้งแรก ว่าไอ้สิ่งต่างๆที่ฉันคิดว่าทำได้เต็มศักยภาพนั้น จริงๆแล้วมันเต็มศักยภาพจริงๆหรือเปล่า?

งานต่างๆที่ได้รับมอบหมาย ฉันมักจะทำเสร็จอย่างรวดเร็ว... แล้วค่อยมาตามแก้เอาทีหลัง
ในห้องเรียนอาสนะ ร่างกายที่เคยคิดว่าแข็งแรงสมบูรณ์แบบ ก็เริ่มจะโอดครวญ
เวลาฝึกสมาธิ ก็ครึ่งหลับครึ่งตื่น
จิตใจที่เคยคิดว่า รื่นเริงเป็นนิจ สบายจิตเป็นเจ้าเรือน ก็เริ่มจะเหนื่อยล้า
ภาษาสันสกฤต ก็ยังไม่กระดิกเลยสักตัว เพราะลุย อ่าน อ่าน อ่าน จากแหล่งโน่นแหล่งนี้ แต่ไม่มีสมาธิจะจำ

ฉันเชื่อเหลือเกินว่าในยุคนี้ ยุคข้อมูลข่าวสาร ยุคที่เวลาดูเหมือนจะมีไม่เคยพอกับกิจกรรมที่เราต้องทำ
เราทุกคนในภาคของคนทำงาน เราอยากจะทำงานอย่างเต็มที่
ในภาคของผู้ฝึกปฎิบัติโยคะ เราอยากฝึกปฎิบัติให้เต็มที่
ในภาคของนักเรียน เราอยากจะเรียนให้เต็มที่
ในภาคของเพื่อน และคนรัก เราอยากจะมีเวลาดูแลเอาใจใส่ให้เต็มที่
มันน่าจะถึงเวลามั้ยที่ แทนที่เราจะพยายามทำทุกสิ่งอย่าง
เรามาใช้เวลาใคร่ครวญ อะไรที่เราต้องการ และอะไรที่สำคัญที่จะพาเราไปถึงจุดนั้น

และไอ้ความ ‘ต้องการ' ความ ‘พยายาม' การ ‘ผลักดันตัวเอง' มันเป็นหนทางที่จะพาเราไปถึงจริงๆหรือเปล่า?

สำหรับฉันแล้วในภาคของผู้ฝึกปฎิบัติโยคะ ความพยายามกระหืดกระหอบไปฝึกอาสนะทุกวันในรอบหลายเดือนที่ผ่านมานั้น เทียบไม่ได้เลยกับเพียงไม่กี่วินาที ที่ใจจดจ่ออยู่กับดวงจันทร์ เป็นช่วงเวลาที่ดวงใจฉันขยายกว้างออกไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เป็นช่วงเวลาที่ทุกสิ่งทุกอย่างหยุดลงอย่างเป็นนิรันดร์

ฉันคิดว่านั้นเป็นประสบการณ์ที่เข้าใกล้ ‘โยคะ' ที่สุดเท่าที่ฉันเคยไปมาแล้ว...

ฝากทุกท่านพิจารณาค่ะ ........

 

มูลนิธิหมอชาวบ้าน
2220/101 ซอยรามคำแหง 36/1  ถนนรามคำแหง  แขวงหัวหมาก  เขตบางกะปิ  กรุงเทพฯ  102400
โทรศัพท์  02-732-2016 - 17, โทรสาร 02-732-2811 มือถือ 081-401-7744 ;
E-mail: [email protected] ; www.thaiyogainstitute.com

[โยคะ ลาวีน่า]

ก็คิดว่า เรียนโยคะเพื่อตัวเอง จะได้ประโยชน์สูงสุด อย่าเรียนเพื่อแข่งขัน อย่าเรียนเพื่อทำท่าสวย เพราะเมื่อร่างกายยืดหยุ่นมากพอเมื่อไหร่ ท่าก็สวยเองเป็นธรรมชาติ และทำหลายๆท่าได้เป็นลำดับ ตามแต่ว่าร่างกายแต่ละคนจะยอมรับ บางคนอาจทำท่ายืนได้ก่อน ท่านั่ง บางคนทำท่านอนได้ก่อนท่ายืน มันบอกไม่ได้จนกว่าเราจะลองและรู้ได้ด้วยตัวเอง อย่างตัวเองทำท่าบิดตัวจากเข่า ไม่ได้เพราะว่าขาใหญ่และครูบอกว่าสะโพกยังไม่เปิด อย่างบางท่าที่คิดว่าทำไม่ได้กลับทำได้ มันเป็นแบบนี้