มืดสนิทในดวงตานรานั้น
สุดสำคัญยิ่งใหญ่ไฉนหนอ
แต่ไข่วคว้าอักษรเบลมิรั้งรอ
หาย่นย่อท้อทดกำสรดใจ
เหตุไฉนไยเล่าเหล่าดรุณ
มัวหมกมุ่นมืดมิดปิดตาใส
ไม่ไขว่คว้าวิทยามาแนบกาย
ปล่อยให้สายสูญเสียระเรี่ยลอย
อันวิชาความรู้มีอยู่รอบตัวเจ้า
เร่งรีบเร้าตักตวงจ้วงสอย
วันเวลาผ่านไปมิรอคอย
หมั่นทยอยน้อยนิดเป็นกิจไป
หนังสือคือชีวิตตรึงจิตเจ้า
นำพาเราเยื้องย่างทางสวรรค์
ยิ่งรู้ลึกรู้กว้างปลอดทางตัน
เพราะเจ้านั้นมีปัญญาเจิดจ้าไกล
ไม่มีความเห็น