อ่านแล้วมีกำลังใจ..อยากอยู่ในโลกใบกลมๆ
ใบนี้อีกเยอะเลยคะ...ความจริงแล้วครั้งใดที่เราเกิดความท้อแท้และสิ้นหวัง
เราพยายาม..มองคนที่ด้อยกว่าเรา ลำบากกว่าเรา
มองโลกให้สดใส มองโลกด้วยอารมณ์ขัน (ถึงแม้บางครั้งจะขำไม่ออก)
แค่นี้แหละคะ...มันคือยาชูกำลังดี ๆ นี่เอง
อ่านข้อความนี้แล้วน้ำตาซึม...
คนเรามีบางช่วงที่เรารู้สึกท้อแท้ อ้างว้าง โดดเดี่ยว...
และบางครั้งมีความรู้สึกไม่อยากอยู่ในโลกใบนี้แล้ว
แต่ทุกครั้งที่ได้พูดคุยกับคนที่ดูแล้วอบอุ่น คุ้มครองเราได้
หรือนึกถึงคนที่ด้อยกว่าเรา ทำให้มีกำลังใจขึ้น
ขอบคุณที่นำบทความดีๆมาลงให้อ่าน
นำประสบการณ์มาเล่าอีกนะคะ
หากวันใดที่เธอท้อ.. อย่าหยุดรอความหวัง
เติมต่อชีวิตให้มีพลัง..ให้ถึงฝั่งฝันดั่งตั้งใจ
หนังสือเล่มนี้ ถ้ามีโอกาสลองหามาอ่านดูครับ หรือภาพยนตร์ก็ได้ ไม่รู้ยังหาได้หรือเปล่านะครับ ถ้าเป็นหนังสือยิ่งดี ผมอ่านทีไร น้ำตาคลอทุกทีไป มีรายละเอียดมากมายครับ ที่ต้องต่อสู้ดิ้นรน สำหรับคนพิการคนหนึ่งที่อยู่บ้านนอก ของผมหนังสือหายไปไหนแล้วไม่รู้ ว่าจะลองหามาใหม่น่ะครับ