ชีวิตคือสิ่งที่เรากำหนด
ตั้งแต่เด็กจนโต เรียนแต่โรงเรียนไปกลับมาตลอด พอมาเรียนมหาวิทยาลัยต้องอยู่หอ ครั้งแรกคิดว่าเราจะอยู่ได้มั้ยเนี่ย ตอนพ่อแม่มาส่งท่านอยู่ด้วยจนมอบตัวเสร็จ พอท่านจากลับน้ำตาที่ไหนไม่รู้พรั่งพรูออกมา แต่ใจก็คิดว่าไม่เปงไรน่าเพื่อนอยู่ได้เราก็ต้องอยู่ได้ แล้วทางมหาลัยก็ได้มีการจัดรับน้องมหาลัย เพื่อนๆบางคนก้อกลับบ้านกัน เราก็อยากกลับนะแต่ทางบ้านนึกว่าจะต้องรับน้องทุกคนจึงไม่อยู่บ้านกันไปต่างจังหวัดซะงั้น เศร้าเลยเรา เพื่อนสนิทเราก้อไม่อยู่รับน้องอีกแต่ยังดีเค้าพาไปส่งที่กลุ่มรับน้อง พอเข้ากลุ่มรับน้องทำให้เรารู้จักเพื่อนใหม่ๆมากมายหลายคณะ หายเหงาเลย พี่ๆกลุ่มใจดีดูแลน้องเป็นอย่างดีอีกต่างหาก ทำให้สนุกสนานแถมได้เพื่อนใหม่อีก จึงทำให้เราคิดว่าการอยู่หอก็มีผลดีเหมือนกันนะทำให้เราได้ดูแลตนเอง กำหนดตัวเอง ทำให้เราโตขึ้น มุมมองและทัศนคติเกี่ยวกับการอยู่หอจึงเปลี่ยนไป ทุกอย่างอยู่ที่เรากำหนดถ้าเราปล่อยให้ตนเองเหงา เราก็เหงา เราหาอะไรทำ เราก็ไม่เหงา ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นถ้าเราเข้าใจและปรับตัวได้ทุกอย่างก็จะผ่านไปได้ด้วยดี สบายใจ และเราไม่ควรไปยึดติดอะไรกับใคร เพราะหากเค้าเปลี่ยนไปตัวเราจะผิดหวังเหมือนขาดที่พึ่ง ดังนั้นไม่ว่ายังไงเราต้องอยู่ได้ด้วยตัวเราเอง เพราะไม่มีใครจะอยู่กับเราได้ตลอดเวลา
ความเห็น (8)
จริงด้วยเราต้องพึ่งตนเอง รู้จักทำอะไรด้วยตนเองนะ
การอยู่ในมหาลัยเป็นโลกที่กว้างมาก ๆ นะ
ก็ดีนะ เราทุกคนต้องมีชิวิตเป็นของตนอง จะพึ่งพาแต่คนอื่นก็ไม่ได้ เราต้องโตขึ้นทุกวัน เพราะคงไม่มีใครจะอยู่กับเราไปตลอดชีวิต เราต้องกำหนดชีวิตด้วยตัวเอง สู้ๆๆนะ
ใช่ค่ะ เราเองก็ไม่เคยไปนอนนอกบ้านตั้งแต่เล็กจนโต
ต้องมาเรียนไกลๆ หัวใจมันว้าเหว่ อิอิ
เด็กต่างจังหวัดนะค่ะ
แต่เราก็ต้องอยู่ได้ด้วยตัวของเราเองจริงๆค่ะ คุณNooAoo
^^
ประสบการณ์ต่างๆจะสอนให้เราโตเป็นผู้ใหญ่โดยไม่รู้ตัวจ่ะ
ใช่ๆ
เห็นด้วยอย่างยิ่ง
ว่าเราควรจะอยู่ด้วยลำแข้งของตัวเองได้ด้วย
ใช่ไม่มีใครอยู่กับเราได้ตลอดเวลาจริงๆๆ
เราต้องดำเนินชิวิตไปด้วยตัวของเราเอง
สู้ๆๆ
เฮ่อ..
เราต้องอยู่กับตัวเองให้ได้
อยู่กับโลกของความจริงที่โหดร้าย
แต่จงยิ้ม ชื่นชม และปรบมือเป็นรางวัลให้กับตัวเอง
กับความอดทน
ความเข้มแข็ง
ที่บางคนอาจทำไม่ได้
อย่างที่เราทำ
เรื่องดูเศร้าจัง
จริงอยู่ว่าไม่มีใครอยู่กับเราได้ตลอดเวลา
แต่เราก็ไม่ได้อยู่คนเดียวตลอดเวลา