ครั้งหนึ่งที่ร่วมทุกข์-สุขกับ "เพื่อน" >> CARE
เมื่อมานั่งทบทวนในวิถีของตนเอง ค่อนข้างมีเพื่อนมากและหลายกลุ่ม และส่วนใหญ่มักคบหาสมาคมกันยาวนาน เพื่อนที่มารู้จักกันนั้น มักมีเหตุให้ต้องมาได้เจอและสัมพันธ์กัน ... เมื่อได้มารู้จัก ความรู้จักก็ถูกพัฒนาก่อเกิดเป็นเพื่อน ... และเมื่อไรที่ได้มาเป็นเพื่อนและมาสัมพันธ์กันนั้น สำหรับข้าพเจ้าเองไม่มีเงื่อนไขใดใด ไม่ว่าเพื่อนจะยาก มี หรือจน การงานเป็นเฉกเช่นใด สำหรับข้าพเจ้านั่นน่ะคือ "เพื่อน"...
สำหรับเรื่องราวของความเป็นเพื่อนมีหลายเรื่องมากมายประทับใจ...
ทุกคนที่ก้าวผ่านมาในชีวิต ข้าพเจ้าไม่ยึดไว้ หากแต่ตั้งใจสัมพันธ์ด้วย "ความจริงใจ"
มีเรื่องราวในกลุ่มเพื่อน..ที่บุคคลภายนอกอาจมองหรือตีความเราไปเช่นไรเราไม่ได้สนใจ เราสนใจแต่เพียงว่าเพื่อนเราอยู่ดีมีสุข หรือมีอะไรทุกข์ร้อนเพียงใด และเราไม่เคยมากำหนดระยะเวลาแห่งความสิ้นสุดของความเป็นเพื่อนต่อกัน...คอยแต่ห่วงหาอาทรต่อกัน..
ทุกครั้งที่เจอก็ปฏิบัติต่อกันด้วยความรัก การเกื้อกูล และเกื้อหนุนกัน..
เดือดร้อนก็ช่วยกัน... มีเรื่องดีดี ก็ยินดี
ไม่มีเงื่อนไขของความเป็นนักวิชาการที่มีตำแหน่งใหญ่โตมากมาย มีไหมที่ขัดแย้งกัน ... ก็มีเพราะวิถีเราแต่ละคนนั้นล้วนแตกต่างกัน แต่เราก็น้อมนำคบกันได้เสมอ... เพราะนั่นน่ะเรา มีคำว่า "อภัย"... ภายใต้ความรักและความปรารถนาดีต่อกันเสมอ...
กลุ่มเพื่อนที่เรียนปริญญาเอกด้วยกัน ไม่ว่าจะเป็นที่เรียนสาขาจิตวิทยาให้คำปรึกษา... หรือในสาขาเทคโนโลยีการศึกษา... หรือแม้แต่กลุ่มเพื่อนสมัยๆ ต่างๆ ทำให้ข้าพเจ้าประทับใจมากมายหลายเรื่อง ... และในใจตนเองมักจะรู้สึกขอบคุณเสมอ ที่บุคคลต่างๆ เหล่านี้ให้ความสำคัญต่อการเป็นเพื่อนกับเรา...
เวลาที่เราคบกัน...เพื่อน มักไม่มีหัวโขน..ต่อกัน
จริงเรื่องอะไร เราก็เปิดเผยต่อกัน มีครั้งหนึ่ง...กับเพื่อนที่เราเรียกได้ว่าร่วมทุกข์-สุขได้เลย เวลามีกะตังค์เราก็ไปเที่ยวกันแบบมีกะตังค์ เวลาไม่มีเราก็แบ่งปันกัน ... ใครมีอะไรเท่าไร เราก็แบ่งให้กันได้ แบ่งเงิน แบ่งรถ แบ่งงาน แบ่งปันเท่าที่เราแบ่งปันกันได้ เพราะเราคิดว่า การสัมพันธ์กันคงไม่ได้เสร็จสิ้นตามระยะเวลา ... เพราะเมื่อได้มาเจอกันแล้ว..นั่นน่ะเราต้องทำและปฏิบัติอย่างดีที่สุด เท่าใจที่เราจะมีกำลังแบ่งปันต่อกันได้...
"ก็คงไม่ได้คบกันเพียงวันสองวันแล้วเลิก"...
วันนี้... เห็นจดหมายถึงเพื่อนของ Mr.Direct ทำให้ข้าพเจ้าได้น้อมนำกลับมาทบทวนในตนเอง และรู้สึกเสียดายหากว่าคำว่าเพื่อนต้องสิ้นสุดลงภายใต้เงื่อนไขบางสิ่งบางอย่าง... เมื่อหลายวันก่อนเรานั่งหารือกันในกลุ่มเพื่อน "คิดถึงเพื่อน" ที่เงียบไป ... ไม่มีอะไรมากั้นขวางคำว่าเพื่อน และเพื่อนนั้นเราอยู่สุขสบายดีไหม...
นึกถึงวันที่ไม่มีเงิน..แต่เราก็หาความสุขร่วมกันได้
จำได้ว่าครั้งที่ข้าพเจ้ารู้สึกประทับใจมาก "เรานั่งปรับทุกข์กันเรื่องไม่มีเงิน"... เพราะตอนนั้นมีภาระใช้จ่ายกันมาก ... แต่พอหลังจากปรับทุกข์กันแล้ว เราก็ไปหาอะไรทานตามจริตนิสัยที่เราชอบกัน ด้วยใจที่เบิกบานขึ้น พร้อมเสียงหัวเราะว่า "แหม..เราจน แต่เราก็เลือกทางออกให้กับตนเองพอได้อยู่ดีกินดีได้บ้าง ไม่รันทดเกินไป"...
จริงๆ แล้วประเด็นไม่ได้อยู่ที่ว่าเรามีเงินมากน้อยเท่าไร ประเด็นอยู่ที่เราได้มีโอกาสร่วม Share อารมณ์ ความรู้สึกกันมากกว่า >>> "แบ่งทุกข์ ให้สุขกันและกัน"...
นึกมาถึงตอนนี้ ใจก็รู้สึกอิ่มขึ้นมาอีกครั้ง ด้วยภาพความสุขที่ยังตรึงอยู่ให้ประทับใจ...
ความเห็น (8)
ครับ...คุณ Ka-Poom
ใช้โิอกาสแห่งการได้เกี่ยวข้องกัน สัมพันธ์กันเพื่อการเรียนรู้ทั้งเรียนรู้จากภายนอก และการเรียนรู้ภายในตน...
บนถนนแห่งการเรียนรู้ที่ยาวไกล มีเรื่องราวมากมายให้ได้ค้นพบและค้นหานะครับ...
ขอบคุณครับผม.
กาญจนา เทียบปัด
ไม่ใช่ญาติ ไม่ใช่เพื่อน แต่ก็ได้มาเป็นลูกศิษย์
แถมยังถูกเรียกว่า...พี่ ได้สนิทปาก สนิทใจ
" ขอให้มุ่งมั่นด้วยใจที่อยากจะทำ "
ขอบคุณมาก ๆ สำหรับคำ คำนี้ .... จะมุ่งมั่นและพยายามต่อไป
จำคิดเสมอว่า " เราต้องทำได้ " ใช่ไหมคะ
...กับอีกนิยามของเส้นทางแห่งชีวิต....
เป็นแรงใจให้....คุณ...คนเก่งค่ะ
สวัสดีค่ะ...คุณดิเรก...
เพื่อนก็คือ เพื่อนค่ะ... ไม่มีนิยามหรือกฏกติการสำหรับกะปุ๋มค่ะ
ดีก็บอกว่าดี ไม่ดีเราก็บอกว่าไม่ดี นี่คือเพื่อนเราจึงได้บอก...กล่าวต่อกัน เพื่อนจะโกรธเราอย่างไร แต่ใจเรานั้นหวังดีต่อเพื่อนเสมอค่ะ
การได้มาเจอกันนี่มันยากนะคะ ... คิดดูว่ามันมหัศจรรย์แค่ไหนกับการที่ได้มาสัมพันธ์กับบุคคลๆ หนึ่ง..และเมื่อได้มาสัมพันธ์กันแล้วนี่ พึงน้อมใจลงปฏิบัติต่อกันอย่างพิเศษที่สุดค่ะ
ขอบคุณมากนะคะ...ที่ชวนคิดชวนทบทวน
(^___^)
ดีใจมากเลยค่ะ...อบอุ่นใจจังที่พี่ติ๋ว..
แวะมาทักทาย...นี่คือ ความผูกพันนะคะพี่ติ๋ว...ผูกพันแต่ไม่ผูกยึด
กะปุ๋มตามไปอ่านที่บันทึก Mr.Direct แล้วค่ะ...ชอบมาก พี่สาวมักจะเข้ามาเวลาที่เราเราใน...บ้านน้อมใจลงคุยกัน
(^___^)
นี่คือ กำลังใจอันงดงามเลยทีเดียวค่ะ พี่กาญจน์
เรื่องราวที่ผ่านเข้ามา...สอนอะไรเรามากมาย เพียงแค่เราน้อมใจรับฟังผ่านเรื่องราวต่างๆ นี้ทำให้เราได้มองเห็นในใจเราแจ่มชัดขึ้นเรื่อยๆ นะคะ...
ระลึกถึงพี่กาญจน์และทุกคนที่ห้วยเม็กนะคะ
(^___^)
ขอบคุณค่ะ...ครูแป๋ม...
ทุกเส้นทางของชีวิต คือ การเรียนรู้
บอกกับตนเองเสมอว่า...อย่าได้ละเลยคนที่อยู่ตรงหน้าเรา
เพราะเขาคือ คนพิเศษสำหรับเรา... ณ ขณะนั้น
(^___^)