1. สถานการณ์ทรัพยากรที่กำลังประสบปัญหากับการจัดการในท้องถิ่นที่ขาดประสิทธิภาพ
ภาวะภัยพิบัติทางธรรมชาติหลายหลากประเภทที่เกิดขึ้นซ้ำซากมากขึ้นทุกที ย่อมสะท้อนปัญหาที่ก่อตัวสะสมโดยไม่ได้รับการแก้ไขจัดการที่เหมาะสมและทันเวลา " ภาวะเรือนกระจกที่ผิดปกติ "ซึ่งมากกว่าครึ่ง เป็นก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ ที่เกิดจากการเผาไหม้พวกไฮโดรคาร์บอน ทั้งน้ำมัน ถ่านหิน เชื้อเพลิง ชีวมวลต่างๆ ทั้งนี้ จากผลการศึกษาภาวะเรือนกระจกของนักวิทยาศาสตร์ทั่วโลก ต่างเห็นพ้องกันว่า หากไม่มีมาตรการลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจก จะทำให้เกิดภาวะโลกร้อน อันนำไปสู่ปรากฏการณ์ละลายของน้ำแข็งบริเวณขั้วโลก ทำให้น้ำทะเลสูงขึ้น เกิดภาวะน้ำท่วมพื้นที่ราบที่อยู่อาศัยและที่ทำกินของประชาชนในหลายประเทศอย่างกว้างขวาง ทำลายแหล่งประมง พื้นที่เกษตรกรรม อากาศแปรปรวน ส่งผลกระทบต่อสุขภาพมนุษย์โดยตรง อีกทั้งเชื้อโรคทั้งเก่าและใหม่นานาชนิด มีพัฒนาการและแพร่กระจาย กลายเป็นโรคอุบัติระบาดซ้ำซาก จนไม่อาจคาดเดาได้ว่า ในอนาคตกาล ภาวะความเป็นอยู่ของมนุษยโลกจะเลวร้ายจนถึงระดับใด?
จากความปริวิตกในปัญหาที่กล่าวข้างต้น หลายองค์กรได้พยายามเสนอแนวทาง และทฤษฏีในการแก้ไขปัญหาโลกร้อนที่เป็นรูปธรรม หลายหลาก เช่น
* ลดการปล่อยคาร์บอน เพื่อสร้างความสมดุลด้วยการเสนอโมเดล " ลิ่มความเสถียร 15 ลิ่ม" (ทฤษฏีของทีมวิจัยมหาวิทยาลัยพริ๊นซ์ตัน) แต่ละลิ่มคืออัตราการปล่อยคาร์บอน 1,000 ล้านตันต่อปี โดยลดการปล่อยทีละลิ่ม ซึ่งหากจะลดการปล่อยถึงระดับสุทธิที่ศูนย์ (การปลดปล่อยเท่ากับการกักเก็บ) อาจต้องใช้เทคโนโลยี่ใหม่ๆและใช้เวลาอีก 50 ปีหลังปี ค.ศ.2057
มาตรการทางปฏิบัติ 4 ประการที่ทีมวิจัยดังกล่าวเสนอ คือ
- สร้างประสิทธิภาพและอนุรักษ์พลังงาน เช่นพัฒนาระบบรถยนต์ประหยัดพลังงาน
- ดักจับและกักเก็บคาร์บอน
- ใช้เชื้อเพลิงคาร์บอนต่ำ เช่น ก๊าซธรรมชาติแทนถ่านหิน
- ปรับพฤติกรรมด้านชีวภาพ เช่นยุติการทำลายป่า เพิ่มการใช้พลังงานลม แสงแดด และเชื้อเพลิงชีวภาพ
หลักการทั้งมวลในการลดก๊าซเรือนกระจก และลดคาร์บอนนี้ ได้ปรากฏอยู่ใน อนุสัญญาเกียวโต ที่ประเทศภาคีสมาชิกระหว่างประเทศ ได้ตกลงร่วมกันที่จะนำมาปฏิบัติ นอกจากนี้ ยังได้มีการนำหลักการทางเศรษฐศาสตร์สิ่งแวดล้อมเข้ามาผสมผสานเป็นกติกาด้วย เช่น ผู้ก่อมลพิษ จะเป็นผู้รับผิดชอบในการจ่ายค่าเสียหาย ซึ่งต่อมา ได้มีการใช้หลัก "คาร์บอนเครดิต" ในการต่อรองทางเศรษฐกิจ การเมือง และสังคมโลกต่อไปอีก
* จัดให้มีพันธะสัญญาในการจัดการทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมในระดับชาติและท้องถิ่น ได้แก่
- อนุสัญญาว่าด้วยความหลากหลายทางชีวภาพ ที่ส่งเสริมให้ชุมชนท้องถิ่น ชนเผ่าต่างๆ อนุรักษ์ความหลากหลายทั้งทางชีวภาพ และวัฒนธรรมที่ระบุไว้ในหมวด 8 เจ และ 10 ซี
- พิธีสารเกียวโตที่ระบุมาตรการสำคัญในการจัดให้มีกลไกการพัฒนาที่สะอาด (ซีดีเอ็ม)ในการลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจก
- องค์การสหประชาชาติ ได้ให้ความสำคัญเรื่องสิทธิมนุษยชนขั้นพื้นฐาน และสิทธิในการจัดการทรัพยากรเพื่อความมั่นคงของชีวิตด้วยเช่นกัน
2. พันธมิตรป่าชุมชนโลก..เครือข่ายเพื่อสิทธิของผู้คนที่หากินกับป่า
กลุ่มป่าชุมชนในหลายประเทศ ได้เคลื่อนไหวในการทำงานร่วมกันเป็น พันธมิตรป่าชุมชน โดยมีคำขวัญว่า " รวมกลุ่มระดับโลก..ปฏิบัติการระดับท้องถิ่น " ซึ่งได้มีการจัดประชุมนานาชาติ ทั้งนี้ตัวแทนภาครัฐ และเอกชนของไทยได้ไปร่วมประชุมด้วยในเวที " การจัดการป่าชุมชนและวิสาหกิจ : ประเด็นระดับโลกและโอกาส " ที่ประเทศบราซิลเมื่อเดือนกรกฏาคม 2550 เกิดเป็นคุณค่าทางใจที่นำสามารถนำมาเป็นพลังในการขยายผลต่อไป เช่น
- มีความรู้สึกร่วมกับชาวไร่ชาวนา และ คนชายขอบ ที่ต้องพึ่งพาป่าในการทำมาหากินและได้ประโยชน์จากป่าโดยตรง
- เกิดเป็นพลังร่วมนานาชาติ ทั้งในระดับผู้นำและกลุ่มคนในกระบวนการต่อสู้เพื่อรักษาพื้นที่ป่าเหล่านั้นอย่างยั่งยืน
- มีการแบ่งปันข้อมูลและเรื่องราวความสำเร็จระหว่างกันเป็นอย่างดี
- มีการกำหนดภารกิจร่วมกัน ในการเสริมสร้างความเข้มแข็งและการหนุนเสริมองค์กรอิสระของสมาพันธ์ หรือเครือข่ายองค์กรชุมชน ในระดับโลก ภูมิภาค ระดับประเทศ และท้องถิ่น ในเรื่องที่สำคัญคือ
-- ให้มีศักยภาพในการสร้างการยอมรับสิทธิของคนท้องถิ่นในการเข้าถึงและควบคุมการจัดการทรัพยากรธรรมชาติ
-- สามารถสร้างความเปลี่ยนแปลงในทิศทางที่ยั่งยืน
-- เกิดธรรมภิบาลที่ดี พึ่งตนเองได้
-- มีความเป็นประชาธิปไตยในการจัดการทัพยากรธรรมชาติ
-- ส่งเสริมให้เกิดบรรยากาศที่เอื้ออำนวยแก่ผู้มีส่วนได้ส่วนเสียต่างๆอย่างทั่วถึง
....................................................................................................................
สวัสดีค่ะ คุณพี่
มีความสุขมากๆๆนะคะ
ครูอ้อยเจ้าขา..เข้าใจเด็กได้จริงๆ..เท่าที่พี่เคยเป็นเด็กและอยู่กับเด็กๆๆจนถึงเดี๋ยวนี้น่ะ..พอจะเข้าใจในเชิงลึกว่า..เด็กที่เขียนดีคือ..
*เด็กคนไหนจินตนาการเก่ง
* เด็กที่อ่านหน้งสือมาก
* เด็กที่มีโอกาสรู้เห็นมาก
*เด็กที่ห้อมล้อมด้วยโอกาสทางสื่ออื่นๆมาก
