สวัสดีค่ะ
ยินดีต้อนรับนะคะ ^_^
ณ วันหนึ่ง….ที่รอคอย
วันนี้....เป็นวันที่ฉันรอคอย นานมากแล้วนะนับตั้งแต่สมัยเรียนชั้นมัธยม จนถึงประมาณอายุ 22 ปี ที่เริ่มทำงานครั้งแรก แล้วก็เริ่มรู้สึกว่าวันที่ฉันรอคอยกลับไม่เป็นเหมือนที่ฉันคิดไว้ เมื่อสมัยฉันเป็นเด็กมัธยม ฉันมีความรู้สึกว่าเป็นเด็กไม่ดีเลย ไม่มีอิสระ ไปไหนก็ต้องขออนุญาตพ่อแม่ บางครั้งก็ให้ไป บางครั้งก็ไม่ให้ไป เราอยากไปสนุกกับเพื่อนๆ ก็ไม่ได้ อะไรๆ ก็ถูกห้ามไปหมด ฉันมีความรู้สึกว่าผู้ใหญ่ดีจังเลย ไปไหนก็ได้ ทำอะไรก็ได้ไม่ต้องถูกห้ามนั้น ห้ามนี้ เมื่อไหร่ฉันจะเป็นผู้ใหญ่นะ ......คงจะอิสระดี
ณ วันนี้....วันที่ฉันรอคอย ฉันได้เป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่ทำไมมันกลับไม่เป็นเหมือนอย่างที่ฉันคิดไว้นะ ต้องรับผิดชอบอะไรมากมาย ต้องทำงาน และต้องรับผิดชอบครอบครัว ฉันคิดถึงสมัยที่เป็นเด็กนักเรียน ฉันกลับรู้สึกดีกว่าเป็นผู้ใหญ่ เด็กทำอะไรก็ไม่ผิด ช่างเถอะเค้ายังเด็กอยู่ สนุกสนาน ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรมากมาย ไม่ต้องคิดเรื่องค่าใช้จ่ายอะไรเลย ถึงเวลาพ่อแม่ก็หาให้ ไม่ว่าจะตังค์ไปโรงเรียน อาหาร เสื้อผ้า ฯลฯ อื่นๆ อีกมากมาย ว้าอยากกลับไปเป็นเด็กมัธยมเหมือนเดิมจังเลย
ขอบคุณค่ะ สำหรับกำลังใจแรกในการเขียน Blog
อิจฉาจังเลย
อยากไปเที่ยวเชียงรายด้วยจัง
อิอิ
รอคอยมานาเน้อ อิอ
พี่มาริโอ ไม่ไปด้วยกันอ่ะ ตี4ครึ่งขึ้นรถนะค่ะเผื่อเปลี่ยนใจ
รอใครเหรอจ๊ะ จิ๊บจ๊อย
สวัสดีค่ะ
ยินดีต้อนรับนะคะ ^_^
ขอบคุณค่ะครูปู เพิ่งเรียนรู้ครั้งแรกรู้สึกดีมากๆเลยค่ะ
เรียกเจ๊ใหญ่เลยได้ไหมค่ะ....แต่ยังไงก็เป็นกำลังใจให้น่ะค่ะ
เจ๊! เราจะตื่นทันมั๊ยเนี่ย ตั้งตี 4 ครึ่ง
มดสงสัยคงไม่มีเวลาฝัน เวลานอนอย่างเดียวพอ สัก 30 นาที
อ่ะจ้า Dog อย่าลืมโยคะตอนเย็นเด้อ