คุณนึกภาพครูผู้หญิงนุ่งกระโปรง ใส่รองเท้าบู้ท สวมหมวกสาน ยืนขุดดิน แล้วรู้สึกอย่างไร
ผู้เขียนก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมีสภาพแบบนั้น แต่ก็ได้ทำไปแล้ว พอโรงเรียนเลิกผู้เขียนต้องมาขุดดินทำแปลงตัวอย่างสำหรับให้เด็กนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 2 ที่มีความตั้งใจอยากเรียนรู้เรื่องการปลูกและดูแลพืชโดยการปฏิบัติจริง ไม่ใช่แค่ปลูกในกระดาษ บนกระดาน หรือปลูกในถุง ที่ต้องนุ่งกระโปรงขุดดิน แถมบางวันเป็นผ้าลูกไม้ด้วยเพราะโรงเรียนที่สอนอยู่(อยู่ที่รัตภูมิ)กำหนดให้นักเรียนกลับบ้าน 15.45 น. ครูกลับ 16.30 น. และผู้เขียนต้องรีบไปรับลูกสาวที่เรียนอยู่อีกอำเภอหนึ่ง(หาดใหญ่) จึงไม่มีเวลาสำหรับเปลี่ยนเครื่องแต่งกายให้เหมาะกับงานเหมือนคนอื่นเขา ผู้เขียนใช้เวลาช่วงนี้ในการดูแลทำแปลงตัวอย่างเพื่อให้นักเรียนศึกษาและทำแปลงของตนเองตามจนสามารถเก็บเกี่ยวผลผลิตได้ เป็นความภาคภูมิใจของตนเอง ทั้งครู ทั้งเด็ก รู้สึกมีความสุขคุ้มกับที่ต้องตากแดดทุกวันเป็นเวลา 4 เดือนตั้งแต่เดือนมิถุนายน ถึง กันยายน ได้จุดด่างดำบนใบหน้ามาอีกเล็กน้อย แต่คุ้มค่ะ ช่วงหน้าฝนที่ผ่านมา นักเรียนตัวน้อยก็คอยแต่ถามว่า เมื่อไหร่จะได้ไปทำเกษตรอีก หรือไม่ก็ ครู..ไปเรียนเกษตรน่ะ ครูก็ได้แต่ส่ายหน้าเพราะฝนฟ้าไม่เป็นใจ น้ำท่วม ทำเกษตรไม่ได้ พืชผลที่ลงไว้รอบใหม่ จมน้ำตายหมด จึงไม่มีภาพผลงานชุดที่ 2 ที่นักเรียนอุตส่าห์ตั้งใจ บุกเบิกดินแปลงใหม่ใหญ่กว่าเดิม มาให้ดูกันปีหน้าฟ้าแห้ง ฝนแล้ง แล้วค่อยเจอกันใหม่น่ะค่ะ
ปล. ผลงานชุดที่ 1 ของนักเรียนยังคงอยู่แวะมาให้กำลังใจกันหน่อยน่ะค่ะ ที่ ผิดไหมที่อยากให้นักเรียนเป็นเกษตรกร
ต้อมชอบจังค่ะ เพราะต้อมเองก็อยากจะเป็นเกษตรกร ^^ แล้วสักวันหนึ่งต้อมคงได้เป็นจริงๆ นั่นล่ะค่ะ ต้อมอยากมีชีวิตที่ไม่ต้องทำงานเข้าออกตามเวลา
เยี่ยมไปเลยค่ะ ^^ แค่คิดก็มีความสุขแล้วค่ะ....