เมื่อถึงวันที่ต้องเปลี่ยนจากสิ่งแวดล้อมเดิมๆ ไปสู่สิ่งแวดล้อมใหม่ ด้วยเหตุผลหลายๆ ประการอย่างละนิดละหน่อยทั้งเรื่อง อารมณ์ ความรู้สึก หน้าที่การงาน และเรื่องครอบครัว ที่สุด ณ วันนี้ ดิฉันก็มาทำงานอยู่ในห้องสมุดกลางหุบเขาที่เคยมาครั้งแรกตอนเรียนปริญญาโท เมื่อหลายปีก่อน ใครจะรู้อนาคตว่าจะกลับมาที่นี่อีกครั้งในฐานะคนทำงาน
แน่นอนเมื่อเกิดการเปลี่ยนแปลง คนเรามักจะเครียด เราอาจไม่รู้สึกตัว แต่อาการมันฟ้องผ่านสิวที่ผุดขึ้นเต็มหน้าผาก ดีที่ยังกินอิ่มนอนอุ่น อาจเป็นเพราะ ครอบครัวดูแลเอาใจใส่อย่างดี โดยเฉพาะแม่ ดีใจจนออกนอกหน้าที่ลูกสาวจะกลับมาอยู่ใกล้แค่ข้ามเขาไม่กี่ลูก (แม่อาจคิดผิดว่าจะกลับบ้านบ่อยครั้งกว่าทำงานที่เดิม) แต่การเปลี่ยนแปลงมีดีที่ เรารู้สึกสดชื่นขึ้นและได้มีโอกาสให้สมองตื่นตัวในการรับรู้สิ่งใหม่ๆ อย่างน้อยก็น่าจะลดโอกาสการเป็นโรคความจำเสื่อมตอนสังขารร่วงโรยได้บ้างกระมัง
ที่ทำงานใหม่ มีอะไรให้ได้เรียนรู้มากมาย มีงานหนักรออยู่ เพราะอีก 1 เดือนข้างหน้าต้องขนย้ายไปอยู่ห้องสมุดใหม่ที่มีพื้นที่กว้างขวางและมีอะไรให้ได้คิดได้ทำอีกมาก หมายมั่นว่าจะเป็นฟันเฟืองขับเคลื่อนการทำงานที่ไม่ผุกร่อนตามกาลเวลาตัวหนึ่ง
จะเก็บประสบการณ์ของการทำงานในหุบเขามาฝากในโอกาสต่อๆไปค่ะ
