เคยรู้สึกยังไงกับผู้ที่ใช้ยาเสพติด กลัว....สงสาร... ครั้งแรกที่ได้ทำงานกับผู้ติดยา ยอมรับว่ามีความรู้สึกกลัว ไม่อยากสัมผัส อยู่ห่างๆได้ เป็นดีด้วยความที่ไม่คุ้นเคย ไม่ได้ศึกษาพฤติกรรม มองผู้ติดยาเพียงด้านเดียว แต่พอมีโอกาส(เปิดโอกาสให้ตัวเอง) ได้พูดคุยกับผู้ติดยา เขาก็ไม่น่ากลัวอย่างที่คิด แต่เป็นคนที่น่าสงสารบางคนใช่ว่าเขาจะต้องการเสพยาตลอดชีวิต เขาอยากที่จะเลิก แต่ด้วยความที่ใช้ชีวิตอยู่กับยามานาน....เขาไม่สามารถเลิกได้...เขาต้องทนอยู่ไป....นั่นแหละคือหน้าที่ที่เราจะช่วยให้อยู่ได้อย่างไรอย่างมีคุณภาพชีวิตทีดีเท่าที่เขาจะมีได้ จากความกลัวก็ปรับเปลี่ยนไปความสงสาร และการที่เราจะให้ความช่วยเหลือให้เขามีคุณภาพชีวิตที่ดี ต้องอาศัยวิทยายุทธ์ การชี้แนะบ่อยๆ และต้องอาศัยความอดทนและที่สำคัญต้องดูว่าเขาพร้อมที่จะรับฟังหรือไม่ ตอนนี้หันมาย้อนดูตัวเองว่าเราจะไปช่วยเหลือเขาเราต้องฝึกฝนวิทยายุทธ์เพิ่มเติมก่อนเพื่อเสริมสร้างความมั่นใจในการให้การช่วยเหลือเขาต่อไป..
ไม่มีความเห็น