ในโลกกลม ๆ ใบนี้ไม่มีคำว่าแน่นอน คนเราเมื่อม้าตาย ก็ต้องลงเดิน ท้อแท้ได้ แต่อย่าท้อถอย อิจฉาได้ แต่อย่าริษยา
นมัสการค่ะ พระคุณเจ้า
อิจฉาได้ แต่อย่าริษยา
ใยมดอยากให้พระคุณเจ้าอธิบายท่อนนี้หน่อยค่ะ
ขอบคุณน่ะค่ะ
อ๋อ รู้แล้วค่ะ
อิจฉาได้ แต่อย่าริษยา
อิจฉา คือ เห็นเค้าดูดีกว่าเรา เราก็เกิดการอิจฉา เห็นในตาว่าดูดีกว่าเราน่ะเนี๊ยะ
ริษยา คือ เห็นในตาว่าดูดีกว่าเราน่ะเนี๊ยะ แล้วก็เอาน้ำกรดไปสาดหน้าด้วยความริษยา
เอ ใช่รึเปล่าค่ะ พระคุณเจ้า
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
นมัสการเจ้าค่ะ
อย่ายอมแพ้ ถ้ายังไม่ได้พยายามอย่างเต็มที่
จงใช้สติ อย่าใช้อารมณ์
เข้ามาเติมกำลังใจครับ
นมัสการพระคุณเจ้า
ไม่ได้มากราบน้อม รับธรรม ซะนาน สุขภาพแข็งแรงดีนะคะ
ปิดเทอม นี้ได้เดินทางตลอด พบเห็น ชีวิตแต่ละผู้แต่ละนาม ช่างแตกต่าง กันนัก
หากเรามองย้อนคิด มองอย่างมีสติ ใช้ปัญญา เราคงนำมาปรับพฤติกรรมเราได้
แต่ว่า พูดนะง่ายนะคะ เวลาทำ ทำไม ? กว่าจะรู้ตัว ทำไปแล้ว
ความคิดกับจิตคิดเหมือนกันไหมคะ หลวงพี่ คะ
นมัสการหลวงน้า แวะมาอ่านความเป็นจริง ของโลกใบนี้ ขอบพระคุณหลวงน้ามากครับ
นมัสการยามเช้าค่ะ พระคุณเจ้า
ใยมดมารับคำอธิบายเรื่อง อิจฉากับริษยา
อ่านแล้วก็ยิ่งงงไปกันใหญ่
ตอนแรกก็เข้าใจไปอย่างนั้น
พอพระคุณเจ้าอธิบาย ไหนจึงงงเข้าไปอีก
นี่เป็นความรู้ใหม่เลยน่ะค่ะ
การอิจฉาหากปรารถนาดีก็เป็นกุศล
แปลกและไม่เข้าใจ แต่ยังไงก็ขอบคุณพระคุณเจ้าค่ะ
ขอให้มีความสุข เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรของพุทธศาสนาน่ะค่ะ
กราบนมัสการพระคุณท่าน
ดิฉันเป็นสมาชิกใหม่ ได้เข้าไปอ่านข้อคิดต่าง ๆ ที่พระคุณท่านลงไว้ใน gotoknow.org และสนใจหัวข้อ (กำลังใจ เราสร้างได้ตัวเอง)ในตอนนี้ดิฉันต้องการกำลังใจให้กับตนเอง เพราะดิฉันสงสารคุณแม่ที่ไม่สบายนอนรักษาสุขภาพที่โรงพยาบาลพระมงกุฏเกล้าฯ ด้วยเส้นเลือดไม่ไปเลี้ยงสมอง คุณแม่มีประวัติและรักษาสุขภาพที่โรงพยาบาลพระมงกุฎเกล้าอยู่แล้ว น้องชายพาเข้าที่ห้องฉุกเฉินก่อนแต่ดิฉันได้พาคุณแม่ไปพบหมอที่เคยทำการตรวจคุณแม่คลีนิคนอกเวลาต้องเสียเงินค่าแพทย์ที่เบิกค่ารักษาพยาบาลไม่ได้ แพทย์ที่ทำการรักษาให้คุณแม่ x-ray สมอง ฟิลม์บอกว่าเส้นเลือดไม่ไปเลี้ยงสมองอาการตอนแรก อาการคือการโต้ตอบเชื่องช้าและไม่พูด ได้ admit ที่โรงพยาบาล เข้ามาได้สามวัน คุณแม่ยังไม่มีแรงที่จะใช้หลอดดื่มยา แต่หมอจะให้ออกโรงพยาบาล ทั้งทั้งที่อาการก็ยังไม่ดีขึ้น ก่อนหน้าที่แม่จะเป็นเช่นนี้คุณแม่พูดได้เดินได้ แต่หลังจากอาการแล้วคุณแม่โต้ตอบช้าและเดินไม่ได้ไม่มีแรงที่จะเดิน ทำการรักษาอยู่แม่ยังไม่มีแรงที่จะใช้หลอดดูดน้ำซึ่งหมอให้ทานยา หมอยังจะให้ออกจากโรงพยาบาลพี่ชายอ่อนวอนหมอให้คุณแม่ได้มีโอกาสได้ทำกายภาพบำบัด คุณแม่ได้ทำกายภาพบำบัดได้ 2วัน ทางโรงพยาบาลก็จะให้ออกจากโรงพยาบาลอีก พี่ชายได้พูดกับคุณหมออยากจะขอทำกายภาพสัก 7 วัน (ซึ่งในการไปทำกายภาพดิฉันก็ได้ไปเป็นเพื่อนคุณแม่) คุณหมอแผนกกายภาพบำบัดนัดคนไข้พบแพทย์ดิฉันเลยให้พี่ชายมาแทน (คุณหมอแผนกกายภาพบำบัดใจดี)ไม่เหมือนหมอเจ้าของวอร์ด แต่ปรากฎว่าตอนกลางคืนของวันที่ 4 พย. 51 ซึ่งวันนั้นดิฉันก็ได้ไปพยาบาลคุณแม่ทั้งวัน ดิฉันกลับประมาณ 19.00 น.โดยให้น้อยชายอยู่เป็นเพื่อนคุณแม่แทน ตอนที่น้องกลับคุณแม่ยังไม่มีอาการ(โรงพยาบาลเขาไม่ให้ญาตินอนเฝ้า) ให้ญาติเยี่ยมได้ถึง 20.00 น. ส่งสารคุณแม่คุณแม่มีอาการชักและไม่ดีขึ้น ต้องใช้เครื่องช่วยหายใจและต้องต่อท้อ ดิฉันเห็นสภาพคุณแม่แล้วรู้สึกสงสารมาก ขณะที่ดิฉันได้บรรยายให้ท่านฟังนี้ ดิฉันสงสารคุณแม่มากรู้สึกกำลังใจไม่ค่อยดี คิดอะไรไปต่างต่างนานา อยากลาออกจากงานเพื่อไปดูแลคุณแม่ คิดช้าไปหรือเปล่า น่าจะคิดนานแล้ว คิดไปคิดมาทำให้ดิฉันนอนไม่หลับ เลยต้องนมัสการกับท่าน
และขณะนี้ก็รู้สึกว่าปวดศรีษะมาก ท่านได้โปรดแนะนำในการดำเนินชีวิตด้วย เพราะดิฉันต้องพึ่งยาพารา
กราบนมัสการ
พรกมล วงษ์จินดา(ปู)
6 พฤศจิกายน 2551