รอยยิ้มของครอบครัว (คุณแม่)
วันที่ 13 ตุลาคม 2551
-เป็นวันที่คุณแม่ต้องไปฟังผลการผ่าตัด เมื่อวันที่29 กันยายน 51 ว่าผลจะออกมาเช่นใด
ไปรอบนี้ทุกคนไปหมดกันทั้งครอบครัว เว้นบางคนและผู้เขียนที่อยู่ไกล จนเนื้อเกเร ยอมแพ้ไม่กำเริบเป็นจนไม่ต้องผ่าตัดใหญ่ อัลลาฮัมดูลิลลาฮฺ นอกจากส่งกำลังใจทางสาย..ขอดุอาร์
อันที่จริงเนื่องจากคุณแม่ทานยาไม่ตามกำหนดของแพทย์สั่ง เพราะยาต้องหมดภายใน1อาทิตย์แต่คุณแม่พึงจะทานหมดภายใน2 อาทิตย์ทำให้ตัวยาออกฤทธิช้า (มั่ง)
อย่างว่า คนไม่มีความรู้เรืองภาษาไทย ซึ่งไม่มีลูกหลานค่อยเข้มงวดกับการทานยา ทำให้คนไข้เองก็ละทิ้งความสำคัญตรงนี้**เหลือแต่หลานอายุ10 ขวบ 8 ขวบ และ3ขวบ จะชวยอะไรได้**
แถมตอนไปพบแพทย์ วันที่29 ก้ไม่มีใครบอกว่ายาพึงหมด ฮ่า......กลัวหมอดุในคราบคนสวย
สุดท้ายคุณหมอจึงสั่งให้มีการผ่าตัด รอบบ่ายสอง ส่งตรวจชิ้นเนื้อด่วน
โดนจนได้งานเข้าเลยไหมหละ..
ชวงที่รอผ่าตัด ก็ปล่อยให้คนไข้อยู่คนเดียวซะงั้น น่าสงสาร
วันที่ ไปฟังผล ทุกคนจึงจัดเตรียม ออกจากบ้านหลังศุบฮี
รอบนี้ไปหมดกันยกบ้าน เพราะกลัวแม่ต้องพักรักษาตัวต่อ รอบก่อนเวลาคุณแม่ถูกคุณหมอกักตัวให้รักษาตัว ก็สงสารท่านหน้าเศร้า ไม่มีใครเป็นกำลังใจนอกจากพี่ชาย ไปรอบนี้เอากันหมดบ้านเลย เพื่อเป็นกำลังใจจนสุดท้ายเนื้อเกเรยอมแพ้
-ถึงโรงพยาบาลมอ.หาดใหญ่ ก็ยืนใบนัด และไปรอหน้าห้องตรวจ
-คุณแม่พบแพทย์ ชวงเช้า9.00น.ก็พูดคุยถามอาการ โดยมีพี่ชายเป็นล่าม ใช้เวลาไม่นานก็เสร็จ
และมาพบแพทย์ใหม่ปีหน้า(คิดว่าอีกนาน แต่ที่ใหนได้แค่อีกสามเดือนเอง) จึงรู้สึกว่าคุณแม่ต้องพบแพทย์ 3 เดือน ต่อครั้งจากเมื่อก่อน 6 เดือนต่อครั้ง
(ออกจากโรงพยาบาลตอนแรก 1เดือน----->3เดือน------>6เดือน----->1ปี/ต่อครั้ง)
แต่รอบนี้ คุณแม่อายุมาก อาจจะมีโรคแทรกง่าย จึงต้อง3เดือนอีกครั้งจนกว่าอาการจะหายดี
10ปีกับการพบแพทย์ที่โรงพยาบาลมอ.หาดใหญ่ จนเหมือนเป็นบ้านหลังที่สองเลย..
ไปรอบกอนผู้เขียนกลับบ้านพาแม่ไปหาหมอตามนัด คิดว่าคงไปไม่นานเพราะไปพบแพทย์ที่ไรไม่นาน เว้นมีการผ่าตัด. แต่สุดท้ายไปรอบวันที่29กันยายน คุณแม่ต้องผ่าตัดซะงั้น ทริปทั่วต่างๆจึงต้องล้มเลิก เฮออ เสียดาย..
ครั้งนี้ อิจฉาทุกคนได้ไปเที่ยว พร้อมหน้ากัน ทั้งคุณพ่อ คุณแม่+พี่ๆ+หลานๆ อิจฉาวุ้ย ไม่ได้ไปกับเค้า แต่มีความสุข เพราะนั้นคือรอยยิ้มของทุกคน
ความเห็น (5)
แวะมาเป็นกำลังใจให้
ครับ คนรอบข้างมีความสุข เราก็สุขด้วย
ขออัลลอฮฺทรงตอบแทนกำลังใจที่มาจากพี่น้องของฉัน..
ขอบคุณค่ะอาจารย์..จารุวัจน์ ..
และขอบคุณIbm ครูปอเนาะ
ใช่ค่ะครูปอเนาะ เพราะทุกอย่างถ้าออกมาด้วยรอยยิ้มนั้นก็ทำให้เรามีความสุขไปด้วย.
นานแล้วที่ผู้เขียนไม่ค่อยได้เห็นรอยยิ้มของแม่ เพราะท่านมั่วแต่กังวล ว่าจะต้องเสียอะไรไปบาง แต่พอฟังผลว่าไม่ต้องรักษา [คือพักในมอ.]ทุกอย่างก็กลายเป็นรอยยิ้ม (อันนี้ฟังจากพี่ชายเล่ามา)ก็รู้สึกว่าวันนั้น ทุกคนคงมีความสุข ถึงมันจะไม่มากก็ตาม ได้ไปคลายเครียด
ขออัลลอฮคุ้มครอง ครอบครัวของหลานทุกด้วยนะคร้าบบบ อามีนนนน
