เมื่อผู้ป่วย..หนีออกจากโรงพยาบาล

ผู้ป่วยหนีไป..เราได้ติดตามผู้ป่วยกลับคืนมา...อย่างสุดความสามารถแล้วหรือยัง?

คืนหนึ่งเวลาประมาณเกือบเที่ยงคืน.. .ดิฉันอยู่เวรผู้ตรวจการนอกเวลาของแผนกฯ..กำลังจะลงเวรอยู่แล้วเชียวค่ะ...ได้รับรายงานจากหอผู้ป่วยหนึ่งว่า...มีผู้ป่วยชายไทยวัย 40 กว่าปี.. เข้านอนรักษาในโรงพยาบาลด้วยมีนิ่วในท่อทางเดินปัสสาวะ..แพทย์วางแผนการรักษาว่าจะคล้องนิ่วออกให้ในวันรุ่งขึ้น...จนกระทั่งถึงเวลาดังกล่าวพยาบาลพบเสาน้ำเกลืออยู่หน้าห้องน้ำ..ก็คิดว่าผู้ป่วยอยู่ในห้องน้ำ...นานผิดสังเกต..จึงได้รู้ว่าผู้ป่วยหายไปแล้ว...หลังจากได้ข้อมูลเบื้องต้น...สัญชาติญาณของเมียตำรวจ(..สืบภาคฯ4.)...จึงเกิดคำถามขึ้นมากมาย..แท้จริงแล้วผู้ป่วยหายไปตั้งแต่เวลาเท่าไหร่(คำนวณพิกัดความไกล)..ทราบว่าพบผู้ป่วยนอนบนเตียงครั้งสุดท้ายตอนวัดไข้เวลา 22.00 น...(อาจหายไปตั้งแต่หลังจากนั้นคือ.22.00-24.00 เกือบ 2 ชั่วโมง..อืมมไกลพอควร..)...แล้วไปใหน?(ภูมิลำเนาอยู่ที่ไหน)...จังหวัดกาฬสินทร์...โอย...ป่านนี้ถึงบ้านแล้วมั๊ง...แต่ตอนนี้ไม่มีรถประจำทางไปกาฬสินทร์แล้ว..หรือว่าจ้างเหมารถไป..มีเงินหรือทรัพย์สินไหม..ไม่มี..เสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยน...ก็ไม่มี... แสดงว่าต้องไปไม่ไกล..โทรศัพท์เมียถือ(อยู่กับเมีย)...นอนอยู่เรือนพักญาติ..จึงถามเมียกับลูกของผู้ป่วยว่ามีญาติอยู่ในเมืองขอนแก่นหรือใกล้ๆแถวนี้มั้ยคะ...ตอนแรกญาตินึกไม่ออกค่ะ..สักพักนึงจึงบอกว่าเคยมีเพื่อนร่วมงานเก่าอยู่คนหนึ่ง...เอาหละได้เรื่องแล้ว..อยู่แถวไหนคะ...ชุมชนทางรถไฟ..ถนนเทพารักษ์....ห่างจากโรงพยาบาลประมาณ 3-5 กิโลเมตร..รู้จักบ้านมั๊ยคะ..เมียบอกไม่รู้...ด้วยความคุ้นเคยกับตำรวจอีกนั่นแหละค่ะ...ดิฉันจึงได้ประสานกับสายตรวจ 191 ..ขอความกรุณาช่วยลาดตระเวนไปแถวๆนั้นให้หน่อย..พร้อมแจ้งรูปพรรณสัณฐานของผู้ป่วยที่หายไป...ด้วยความหวังที่จะเจอคนไข้เพียงน้อยนิด..แต่ยังไม่ถึง 10 นาที.(เขียนรายงานยังไม่เสร็จเลยค่ะ)..ก็ได้รับแจ้งจากตำรวจว่าพบผู้ป่วยดังกล่าวกำลังเดินอยู่...ถนนเทพารักษ์. .แถวชุมชนทางรถไฟ...ตำรวจเฝ้าตัวไว้ให้แล้ว..ให้โรงพยาบาลมารับด้วย...เฮ้อ...โล่งอก...จึงให้เมียและลูกพร้อมรถโรงพยาบาลไปรับกลับคืนมาค่ะ...ท้ายสุดจึงทราบว่าที่หนีไปเพราะ...ผู้ป่วยเคยมีประสบการณ์ในการถูกคล้องนิ่วแล้วหนึ่งครั้ง..ยังจดจำความเจ็บปวดได้ไม่ลืม...แต่ไม่บอกใคร..แม้กระทั่งเมียและลูกที่เฝ้าดูแลอยู่โรงพยาบาล..(เพราะถ้าบอก..คงไม่มีโอกาส..หนี)

เหตุการณ์ครั้งนี้..ถ้าไม่ได้ผู้ป่วยคืนมา..คืนนั้นลงเวรไปดิฉันคงนอนไม่หลับ...และจะไม่หลับไปอีกหลายวันเลยหละค่ะ....อย่างไรก็ตาม..ในบริบทการทำงานของพยาบาล....เราคงไม่สามารถเฝ้าระวังไม่ให้ผู้ป่วยหนีได้ทุกราย...แต่เมื่อผู้ป่วยหนีไป..สิ่งที่พึงปฏิบัติและระลึกเสมอคือ...เราได้ติดตามผู้ป่วยกลับคืนมา...อย่างสุดความสามารถแล้วหรือยัง?

เขียนใน GotoKnow โดย ลดาวัลย์
ใน เพื่อชีวิต..คุณลดา

คำสำคัญ (Tags): #การติดตามผู้ป่วย#ผู้ป่วยหนี#พยาบาล#โรงพยาบาล

หมายเลขบันทึก: 210641เขียนเมื่อ 22 กันยายน 2008 09:09 น. ()แก้ไขเมื่อ 19 มิถุนายน 2012 23:36 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน