ทบทวน : บทที่ว่าด้วยการนับถือตัวเอง
สองสามวันมานี้ ข้าพเจ้าได้ใช้เวลาในการพิจารณา ในเรื่อง "การนับถือตนเอง"
เพราะการนับถือตนเอง อาจใกล้เคียงต่อ การยึดถือมั่นหมายในตัวเองมาก และคนส่วนใหญ่มักเข้าใจคลาดเคลื่อนไปสู่ -----> การยึดตนเองเสียเป็นส่วนใหญ่ แต่จริงๆ แล้วการนับถือตนเองนั้น เป็นส่วนสำคัญของบททีว่าด้วยความเมตตากรุณาต่อร่างกาย ชีวิต และจิตใจนี้ นำไปสู่การเบียดเบียนในตนเองน้อยลง
การเบียดเบียนในตนเองนี้ ต้องไม่ใช่ทั้งทางด้านร่างกายและจิตใจ
แต่มนุษย์เรามักจะเบียดเบียนตนเองเสมอ หลงผิดคิดว่าไปว่านี่คือ น้ำใจ นี่คือ ความมีเมตตา หากแต่จริงๆ แล้วกำลังทำร้ายตัวเองและผู้อื่นอย่างไม่รู้สึกตัว ...
บทที่ว่าด้วยการนับถือตัวเองนี้ มีรายละเอียดที่ทำให้พิจารณาเยอะมาก แต่ในบันทีกนี้ข้าพเจ้าทบทวนในประเด็นที่ไปสู่การช่วยเหลือบุคคลอื่น เราคิดว่า การช่วยเหลือบุคคลอื่นเป็นเรื่องที่ดี ซึ่งก็เป็นเรื่องที่ดีจริงๆ แต่การที่เราจะช่วยเหลือผู้อื่น เราต้องมีความพร้อมทั้งร่างกายและจิตใจ การช่วยเหลือต้องทำตามศักยภาพที่เรามีอยู่ ไม่ใช่เกินศักยภาพ เพราะหากเกินศักยภาพเมื่อไร เมื่อนั้นเราเริ่มทำร้ายตนเอง
เป็นต้นว่า...การช่วยเหลือทางด้านจิตใจ หากว่า ณ ขณะนั้นใจเราขุ่นมัวด้วยอารมณ์ที่ครอบงำอยู่ ไม่ใช่สภาวะที่ใจสงบ เราก้าวกระโดดไปช่วยผู้อื่น นั่นน่ะเรากำลังทำร้ายทั้งตนเองและผู้อื่นอย่างไม่รู้ตัว เป็นเบียดเบียนทางใจอย่างมาก ... การช่วยเหลือทางจิตใจผู้อื่นเราต้องมีความพร้อมทางด้านจิตใจ มีพลังแห่งความร่มเย็น ไม่ใช่ช่วยกันโกรธ ช่วยกันไม่พอใจผู้อื่น ... ซึ่งจะเห็นตัวอย่างได้มากมาย การที่เพื่อนเราหรือคนที่เรากำลังช่วยเหลือได้รับความกระทบจากบางสิ่งบางอย่าง เราเข้าไปช่วย ช่วยด้วยความโกรธ ความไม่พอใจ ยิ่งเป็นการกระหน่ำซ้ำลงไปในดวงจิตทั้งผู้ถูกช่วยและผู้ช่วยเหลือ เช่น เพื่อนเราโดนคนด่า เราไปช่วยกันเกลียด โมโหคนที่มาด่าเพื่อนเรา แทนที่จะทำให้เกิดความร่มเย็นในใจทั้งเราและเพื่อนเรา แต่เรากลับไปเติมเชื้อไฟในอารมณ์โกรธ เกลียดในจิตใจตนเองเกิดขึ้นแทน...
การช่วยเหลือ ... ต้องช่วยด้วยความเมตตา กรุณาที่อยากให้เขาพ้นทุกข์จริงๆ ทุกข์ที่ว่านี้ คือ ทุกข์ที่อยู่ในจิตใจเขา ให้เกิดเป็นความร่มเย็น ไม่ใช่ความเร่าร้อน หากว่าศักยภาพตนเองยังมีไม่มากพอ ก็ต้องทบทวนต่อตนเองก่อนว่า เราทำได้ในแค่ไหน เราก็ทำในแค่นั้น ... ทำภายใต้ในความนับถือทั้งต่อตนเอง อย่างเสมอเหมือนต่อการนับถือในผู้อื่นด้วย...
มีนิทานเรื่องหนึ่ง...
หญิงสาวคนหนึ่ง...เห็นเพื่อนตนเอง ตกลงไปเล่นในแม่น้ำแห่งหนึ่ง ซึ่งหญิงสาวทราบมาว่า แม่น้ำนี้มีร่องน้ำลึก และหากพลัดตกลงไปอาจถึงชีวิตได้ จึงตะโกนบอกเพื่อน แต่เพื่อนไม่ฟัง ยังคงเล่นน้ำและลอยคอในน้ำต่อไปอีก โดยไม่สนใจในคำเตือนนั้น แถมยังตะโกนบอกเพื่อนคนอื่นๆ ให้ลงมาเล่นน้ำด้วยกัน และก็มีคนอีกหลายคนที่กระโดดลงไปเล่นน้ำด้วยความสนุกสนาน เพื่อนบอกต่อคนอื่นว่า หญิงสาวตนนี้อิจฉาตนเอง ที่ได้เล่นน้ำสนุกสนาน... และยังอิจฉาว่าตนมีเพื่อนเยอะที่มาลงเล่นด้วยมากมาย
แต่ไม่นาน... หลังจากที่กลุ่มคนเหล่านี้เล่นน้ำอย่างเพลิดเพลิน ได้ลอยคอไปตามกระแสน้ำ และได้ตกลงไปในล่องน้ำลึกนั้น ซึ่งมีกระแสน้ำวนอยู่ข้างล่าง และดูดกลุ่มคนเหล่านี้ลงไปใต้น้ำ
หญิงสาวเห็นเพื่อนและกลุ่มคนกำลังจม แต่ได้พิจารณาต่อตนเองแล้วว่าไม่มีกำลังมากพอที่จะว่ายน้ำลงไปช่วย แต่จะนิ่งนอนใจก็ไม่ได้ จะกระโดดลงไปเลยก็ไม่ได้ ก็เลยวิ่งไปตามคนมาช่วย แต่สายไปคนที่มาช่วยช่วยได้เพียงบางคน คนที่เหลือจมลงไปใต้น้ำแล้ว... ส่วนคนที่ช่วยได้ทัน บางคนก็มาต่อว่าหญิงสาวว่าไม่รู้จักเตือนเพื่อนตนเอง แต่หญิงสาวได้ทบทวนในตนเองแล้วว่า ด้วยใจจริงบวกกับความสามารถของตนเองได้ทำเต็มที่แล้ว.... แม้เพื่อนจะจมน้ำไป แต่ก็ไม่ได้ทำให้หญิงสาวรู้สึกผิด มากไปกว่าความสลดใจ
ในทางย้อนกลับจากนิทานเรื่องนี้ หากหญิงสาวไม่รู้จักในตนเอง ไม่รับรู้และเชื่อในความสามารถของตน ก็อาจจะกระโดดลงไปช่วย ที่สุดก็จะจมน้ำลงไปทั้งหมด... ไม่มีใครเหลือรอดเลยสักคนก็อาจเป็นได้
แต่นี่ก็เป็นเพียงนิทาน แต่ในชีวิตจริงมีคนมากมาย ที่ปฏิบัติต่อตนเอง...ในลักษณะที่ขาดความนับถือในตนเอง... และปล่อยไปเนิ่นนาน... กลายเป็นความคุ้นชิน จากนั้นก็เป็นพฤติกรรม จากพฤติกรรมก็กลายเป็นนิสัย จากนิสัยก็กลายเป็นบุคลิกภาพเกิดขึ้น
จนเมื่อได้รับ effect เกิดขึ้นทางจิตใจ หรืออาจมีอาการแสดงออกทางกายร่วมด้วย จนได้เข้าไปสู่กระบวนการเยียวยา บำบัดรักษาแล้ว ...ก็ยังไม่รู้สึกตัว และยอมรับในตนเอง...
--------------------------------
ความเห็น (10)
สวัสดีครับ
- อาจารย์ท่านหนึ่ง ท่านบอกว่า ท่านมีศีลาจารวัตรอยู่ 2 ข้อ คือ 1. ดูแลพลังชีวิตของตนเอง 2.ดูแลพลังชีวิตของคนอื่นตามวาระของเขา ... อาจจะสอดคล้องกับบันทึกของ ดร.กะปุ๋มอยู่ไม่น้อยนะครับ
- เมื่อชั่วโมงที่แล้วแวะไปนมัสการพระธาตุกล่องข้าวน้อย รถวิ่งผ่านโรงพยาบาลยโสธร นึก ๆ ในใจว่า ดร.กะปุ๋มคงอยู่ใกล้ ๆ นี่เอง
ตอนนี้อยู่บ้านที่ขอนแก่นค่ะ... ฝนซาลงแล้วกะว่าอีกสักหน่อยจะขับรถกลับยโสธรค่ะ...
ยินดีต้อนรับย้อนหลังสู่ยโสธรนะคะ...
(^___^)
"ดูแลพลังชีวิตตนเอง และดูแลพลังชีวิตของผู้อื่น" ด้วยหัวใจที่ปรารถนาอยากให้เขาพ้นทุกข์นะคะ
- ผ่านมาพอดี
- เลยได้อ่านเรื่องดีๆจาก ดร.กระปุ๋ม
- พี่ชอบบันทึกที่ น้อง ดร.เขียน
- มาสารภาพว่าแอบเก็บไว้ในแพลนเน็ต เรื่อเล่าน่าสนใจ มานานแล้ว อิ อิ
- ว่างๆไปเยี่ยมพี่บ้างนะจ๊ะ
- ฝากความระลึกถึง คน รพ.ยโสธร ด้วยค่ะ
แวะมาเยือน....และเก็บเกี่ยวสาระไปให้กับชีวิตตนเอง.....ขอบคุณสาระดี ๆ มาก ๆ จ้า........พี่ชาย ชยพร แอคะรัจน์
เรียนท่าน Dr.Ka+Poom ก็เตือนเต็มที่เท่าที่ทำได้นิ ความรับผิดชอบ อยู่ที่เจ้าตัว เจ้าของแหละ
ขอบพระคุณทุกท่านมากนะคะ ที่แวะมา...
- พี่ มนัญญา กะปุ๋มแวะไปดู...ในแพลนเน็ตเรื่องเล่าที่น่าสนใจแล้วค่ะ ขอบคุณพี่มากนะคะ
- พี่ชาย ชยพร แอคะรัจน์ เมื่อตอนบ่ายยืนดูกล้วยไม้ที่บ้านพักที่ขอนแก่น... เติบโตดี แต่ไม่ออกดอก มีดอกครั้งเดียวตั้งแต่ได้มา ก็ไม่มีดอกอีกเลย...
- ท่าน อ.หมอ JJ คือ ความรับผิดชอบในตัวเอง... จริงแท้เลยค่ะ
(^___^)
สวัสดีครับ ดร.
- แวะมาอ่านสาระดีๆ
- คนเราต้องรู้จักตัวเองก่อน
- การช่วยเหลือตนเป็นเรื่องที่น่ายินดีทั้งสำหรับตังเอง
- และผู้ที่ได้รับความช่วยเหลือ
- โลกสรรเสริญ
- ขอบคุณมากครับ
สวัสดีครับ
ก่อนที่ผมจะทำอะไรลงไป ผมมีหลักคิดของผมอยู่ 2 อย่างครับ
1. เบียดเบียนตัวเองหรือไม่
2. เบียดเบียนคนอื่นหรือไม่
แล้วผมก็เป็นตัวของตัวเองอย่างสบายๆ ครับ
- เอ็นดูเขา...เอ็นเราขาด... เอ..เกี่ยวกันไหมเนี่ย..
- แต่พี่บัว ว่า น่าจะมีส่วนอยู่บ้าง เพราะเราต้องรู้จักประมาณตนเอง อย่าคิดการใหญ่ หากยังไม่ได้อ่านสามก๊ก อิอิ ไม่เกี่ยวกันอีกแล้ว..อิอิ
- ประมาณว่า คิดอะไรก็ตามให้คิดในสิ่งที่ตนเองทำได้ หากคิด..คิด..คิด.. แต่ทำไม่ได้ ..เหมือนว่า ไม่มีประโยชน์อะไรเลย!!..
- ทำอะไรลงไปจะได้ไม่เป็นทุกข์..อิอิ
- ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะ...
- พี่ . เกษตรยะลา คุณ small man~natadee และ พี่ บัวปริ่มน้ำ ขอบคุณนะคะที่แวะมาเติมเต็ม ประเด็นนี้
- หากกำลังเรามีมากพอ เราจะช่วยเหลือบุคคลอื่นได้เต็มที่...หากเกินกำลังเรา เราก็ต้องมองหาตัวช่วยอื่น
- การช่วยเหลือบางครั้ง อาจเป็นทางอ้อม อาจไม่ได้ทางตรงก็ได้...ว่าไหมคะ
(^___^)
ขอบคุณค่ะ
กะปุ๋ม