สายใยรัก......แห่งความผูกพัน

เพื่อนร่วมสถาบัน..ร่วมอาชีพ...เพื่อนเทียว..กิน..

                  ฉันเกิดทีจังหวัดฉะเชิงเทรา   ดินแดนที่ประดิษฐ์ฐานพระพุทธรูปศักดิ์สิทธิ์คู่บ้านคู่เมือง  คือองค์ พระพุทธโสธร   เกิดมาได้ไม่ถึงปี คุณพ่อคุณแม่ก็พาฉันมาอยู่กรุงเทพฯ  คุณพ่อรับราชการ คุณแม่เป็นแม่บ้านเลี้ยงลูกๆ  เมื่อฉันอายุ 5 ปีก็ได้เข้าโรงเรียนใกล้บ้าน ชื่อโรงเรียนสตรีสันติราษฎร์บำรุงฉันเรียนจนจบชั้น ม.ศ.3 (ในขณะนั้น)  ฉันก็สอบเข้าเรียนต่อที่  โรงเรียนสตรีพระนครใต้ ยานนาวา ต้องออกจากบ้านไปโรงเรียนแต่ หกโมงเช้า เพราะถ้าสายกว่านั้นรถเมล์จะแน่น ขึ้นไม่ได้ และรถก็ติดด้วย   ( นี่ขนาด30 กว่าปีที่แล้ว )  หลังจากเรียนจบระดับ ปวช. ฉันต้องหาที่เรียนต่ออีก จึงสอบเข้าเรียนที่ วิทยาลัยเทคนิคกรุงเทพฯ (ชื่อวิทยาลัยสมัยนั้น) ทุ่งมหาเมฆ   ช่วงนั้นก็มีปัญหาบ้านเมืองชุมนุมช่วง 14 ตุลาคม  คล้ายๆขณะนี้  แต่นั่น นักศึกษาหัวรุนแรงกว่า  ฉันเรียนปีแรกเขาเกณฑ์ไปนั่งชุมนุมหน้าทำเนียบเช่นกัน  แต่พอดึกหน่อยฉันขี้เกียจนั่งตบยุง  จึงชวนเพื่อนกลับบ้าน   และต่อมาก็มีเหตุการณ์มากมายและน่ากลัวด้วย  ถนนหนทางเงียบสงัด ไม่มีใครออกนอกบ้านรวมทั้งฉัน    จนปี 2518 เรียนใกล้จบ  มีประกาศติดหน้าวิทยาลัยเปิดรับสมัครสอบบรรจุของสำนักงาน ก.พ. เพื่อนที่เรียนแผนกอื่นเห็น เขาก็มาบอกพร้อมพาฉันไปสมัครสอบ   ฉันไปสอบดูปรากฏว่าสอบได้  แต่ยังเหลือขั้นตอนการสอบสัมภาษณ์   ฉันคิดว่าตัวฉันคงไม่ได้แน่ๆ เพราะกรรมการดันมาสัมภาษณ์ฉันเรื่องการเมือง  ซึ่งฉันไม่เคยชอบและไม่สนใจเลย บังเอิญขณะนั้นประธานสภาเป็นคนจังหวัดเดียวกับฉันด้วย   ฉันก็ตอบไปตามประสา  พอวันประกาศผลใจตุ๋มๆต้อมๆ ว่าจะมีชือฉันไหมหนอ   โชคดีหลวงพ่อโสธร ช่วย ฉันติดชือในระดับต้นๆ  คราวนี้ก็รอเรียกตัวเข้าทำงาน  ฉันยังไม่รู้ว่างานที่จะทำนั้นเป็อย่างไร    สอบทำงานแค่ที่นี่ที่เดียว   ไม่กล้าไปสอบครู  เพื่อนๆฉันเขาสอบครูเทศบาลกัน  ฉันแหกคอก เพราะฉันไม่ชอบเป็นครู กลัวสอนเด็กไม่เป็น  ถ้าเป็นครูฉันคงมีตำแหน่งที่ดีกว่าปัจจุบันนี้แล้ว  เพราะเพื่อนฉันทุกคนเป็นเช่นนั้น 

              ต่อมาประมาณเกือบปี   กรมส่งเสริมการเกษตร กระทรวงเกษตรฯ มีหนังสือถึง เรียกให้ไปรายงานตัว   ฉันดีใจมากจนนอนไม่หลับ   เขาให้ฉันเลือกจังหวัด 3 จังหวัดและเลือกอำเภอด้วย ความที่ฉันไม่ค่อยจะรู้เรื่องราวของจังหวัดต่างๆ  ฉันได้เลือกจังหวัดเชียงใหม่ อันดับ 1 จังหวัดสงขลา  อันดับ2 และจังหวัดนครราชสีมา อันดับ3 มาคุยโวกับทางบ้าน   พ่อแม่ ญาติพี่น้อง เห็นท่าจะไม่ดี  อยู่ไกล โอกาสกลับบ้านยาก  บอกว่าไกล ให้ฉันเลือกใหม่  คราวนี้พอเขาเรียกอีกครั้งฉันเปลี่ยน อันดับ 1 นครราชสีมา  อันดับ 2  เชียงใหม่  อันดับ3 ชุมพร  ดูสิว่าทำไมฉันถึงรักภาคใต้มากก็ไม่รู้ อาจเป็นไปได้ว่า ฉันชอบธรรมชาติ  น้ำทะเล  เกาะที่สวยงามกระมัง  แต่ถ้าเดี๋ยวนี้ให้ฉันเลือก คงไม่กล้าแน่ (แฮะๆๆ)    และแล้วก็มาถึงวันที่ฉันต้องเดินทางไปรับราชการที่จังหวัดนครราชสีมา  มีเพื่อนร่วมรุ่นประมาณเกือบสิบคนทั้งชายหญิง   มีเจ้าของถิ่น 1 คนเป็นชาย  เขาดีมากมารอรับพวกเราที่สถานีขนส่งนครราชสีมา   ฉันเดินทางกับเพื่อนร่วมอาชีพ 2 คน  ปัจจุบันพี่คนนั้นเขาลาออกนานเกือบ 20 ปีแล้วเนื่องจากสุขภาพไม่ดี   ลืมบอกไปว่างานในตำแหน่งฉันมีอำเภอละคน ฉะนั้นจึงต้องแยกย้ายกันไปอยู่ตามอำเภอ  ฉันโชคดีได้ลงอำเภอเมือง   ช่วงนั้นอายุฉันก็ 22 ปี และเพื่อนก็ไล่เลี่ยไม่ต่างกัน   จึงเฮไหน เฮกัน กินเที่ยว สนุกสนาน   พอสักระยะ  บางคนก็แต่งงานมีครอบครัวไป   ฉันเช่าบ้านอยู่ในเมือง   นั่งรถสามล้อไปทำงานทุกวัน  (ค่ารถ 3 บาทเอง)  เงินเดือน 1,550 บาทยังอยู่ได้   ผิดกับสมัยนี้มากมายก่ายกองนัก  ตัวฉันก็ย้ายไปทำงานอำเภอต่างๆถึง  6 อำเภอแล้ว  จากวันนั้น จวบจนวันนี้ ทำงานครบ 32 ปีเต็ม  พวกเราก็อายุมากขึ้น  แต่เพื่อนๆรวมทั้งฉัน  ที่เป็นผู้หญิง เราไม่ยอมที่จะ(แก่) กันเลย  เมื่อมีประชุมพบกัน  หรือไปเที่ยว ไปดูงาน สัมมนาที่จังหวัดต่างๆ  พวกเราชาวโคราช จะต้องแต่งกายสวยเนียบทันสมัยกว่าจังหวัดอื่นๆ  ได้รับคำชมตลอด (ตอนนี้กำลังปลงๆกันแล้ว) มีน้องรุ่นใหม่เข้ามา แทนที่พวกเรารุ่นเก่า

             แต่วันนี่ ฉันมีเพื่อนรวมอาชีพ ร่วมสถาบัน  ขออำลาชีวิตราชการถึง 3 คน  แต่ละคนมีวัตถุประสงค์ที่แตกต่างกัน   พวกเราที่ยังอยู่ก็ได้จัดงานเลี้ยงเพื่อนเพื่ออำลา  ณ  ห้องอาหารในเมืองพวกเราประมาณ 45 คนร่วมงานและจัดหาของที่ระลึกให้กัน  ร้องเพลงสนุกสนาน  แต่ฉันกลับจิตใจหดหู่  เพื่อนฉันลาออก 3 คน  และทุกคนก็มีเอกลักษณ์ของตัวเอง  เมื่อเราไปกันทุกที่   กิน  เที่ยว ดูงาน  เป็นกลุ่มหรือคณะ  เพื่อน คนนึงชอบเล่านิทาน  คนนึงชอบสอย สอย สอย(ตามแบบอีสาน..นี่ก็สอย)  พวกเราจะต้องหัวเราะกัน โดยเฉพาะฉันหัวเราะจนเหนื่อย  และน้ำตาไหล   ต่อไปการเดินทางไปราชการหรือเที่ยวกันเป็นคณะก็จะขาดเสียงครื้นเครงลง  ยังไงก็แล้วแต่วันนี้..วันไหน..ฉันและเพื่อนทุกคนที่อยู่  เรายังมีสายใย……แห่งความผูกพันกันตลอดไป

 

                                         

            งานเลี้ยง  เพื่อน 3 คน จากด้านขวาบน     แดง  ติ๋ว    ต่อย   เมื่อ  11  กันยายน 2551