เรื่องที่ ๓ คนเป็นครู
เรื่องที่ ๓ คนเป็นครู
ครั้งหนึ่ง คุณแม่คนหนึ่งเคยขอให้ท่านมหาตมะคานธี
ช่วยให้ลูกชายของเธอเลิกกินน้ำตาล
คานธีบอกให้เด็กกลับมาหาใหม่ในอีกสองสัปดาห์
สองสัปดาห์ต่อมา คุณแม่พาลูกไปพบท่านคานธีอีก
ท่านกล่าวกับเด็กว่า “เลิกกินน้ำตาลนะ”
หญิงคนนี้สงสัย ตอบว่า
“ขอบพระคุณค่ะท่าน แต่ขอถามหน่อยเถอะค่ะว่า
ทำไมท่านไม่บอกแกเสียอย่างนี้ตั้งแต่สองสัปดาห์ที่แล้วค่ะ”
ท่านคานธี ตอบว่า
“ก็เมื่อสองสัปดาห์ที่แล้วฉันยังกินน้ำตาลอยู่นี่”
บันทึกจากคนเล่านิทาน
จงเป็นครูที่ดี ดังคำขวัญที่ว่า “ ความรู้เยี่ยงนักปราชญ์ กิริยามารยาทประดุจผู้ทรงศีล” เราไม่ควรที่จะใช้คำพูดที่ว่า “จงเอาอย่างครู แต่อย่าทำอย่างครู” เป็นคำพูดที่น่าหัวเราะและสร้างความสับสนให้กับเยาว์มิตรตัวน้อยของเรา
อย่างครู
ครูสอนว่าบุหรี่มีโทษมาก แต่ที่ปากครูมีบุหรี่อยู่
และที่เห็นเลาเลากระเปาครู บุหรี่รสหรู ครูซื้อมา
ครูให้ฉันทำความสะอาดห้อง ฉันก็ทำผุดผ่องน่ารักษา
แต่ที่เห็นที่เป็นที่ผ่านมา ครูคนเดียว ที่กล้า ย่ำรองเท้าเดิน
ครูบอกฉัน ให้ตรงต่อเวลา สอนฉันมา อย่างน่าสรรเสริญ
แต่ทุกวัน ฉันรอนานเหลือเกิน กว่าครูจะ เดินมา หลายนาที
ครูบอกว่า อย่าคุย กันในแถว อยู่ในแนว ระเบียบ รักศักดิ์ศรี
แต่ฉันเห็น ครูประชุม ทุกทุกที ไม่เห็นใคร ที่มี ระเบียบเลย
มีหลายอย่างที่ทำให้ฉันคิด ครูเป็นผู้สอน ถูกผิด ทุกอย่างเฉลย
แต่ครูทำไม่เหมือนที่พูดเลย ครูทำเหมือนไม่เคยสั่งสอนเรา
ฉันย่อมเดิน ตามครูผู้สอนสั่ง เมื่อครูเดิน กลับหลัง อย่าขลาดเขลา
ฉันต้องเดิน เดินตามครู ครูของเรา ฉันเป็นเงา แบบอย่าง ทางของครู
กานท์กวี
ความเห็น (3)
เห็นด้วยค่ะว่าก่อนที่เราจะสอนใคร เราก็ควรมองตนเองก่อนว่าทำเช่นนั้นแล้วหรือไม่
พ่อแม่ที่สูบบุหรี่ แม้จะเตือนหรือว่าลูกตนเองไม่ให้สูบบุหรี่อย่างไรก็คงไม่ได้ผล
สวัสดีค่ะ คุณกานท์กวี
"ฉันต้องเดิน เดินตามครู ครูของเรา ฉันเป็นเงา แบบอย่าง ทางของครู"
แล้วเงาที่ว่า เราไม่ต้องวิ่งหนีด้วยใช่มั้ยค่ะ เดี๋ยวจะเป็นลมตาย เหมือนเรื่องเล่าที่ 1 ไง
ตามมาอ่านค่ะ
เยี่ยมๆๆ
ขอบคุณครับที่ติดตาม
คงทำให้ต้องเขียนต่อ