AAR : ขออภัยต่อทาง สวรส. และเป็นกำลังใจให้กับคนหน้างาน
ช่วงสายของวันอังคารที่ 26 สิงหาคม พ.ศ. 2551 ข้าพเจ้ากำลังเร่งงานวิจัยที่ศึกษาถึงเรื่อง การออกแบบสิ่งแวดล้อมการเรียนรู้ ต่อการสร้างความรู้ของมนุษย์อยู่ ณ มหาวิทยาลัยขอนแก่นนั้น และจะต้องมีการนำเสนอในอีกไม่กี่วัน ข้าพเจ้าได้รับโทรศัพท์จาก ดร.จรวยพร เรื่อง confict ที่เกิดขึ้นจากการประสานงานระหว่างองค์กร...
ข้าพเจ้ารีบหาข้อมูลเพิ่มเติม...ถึงเรื่องราวว่าเกิดอะไรขึ้น ซึ่งก็คือ เรื่องของการตัดสินใจของผู้บริหารในองค์กรที่อาจไม่สอดคล้องกับคนทำงานหน้างาน... แต่ภายใต้ความเป็นองค์กร และระบบราชการไทยที่มีการปกครองแบบต่อเนื่องมายาวนาน การทำอะไรบางอย่างก็ย่อมขาดอิสระและต้องขึ้นอยู่กับผู้นำ ...
ในฐานะที่เป็นคนทำงานคนหนึ่ง ข้าพเจ้าก็เคารพในการตัดสินใจของทั้งผู้บริหาร และคนหน้างาน แต่บุคคลที่ข้าพเจ้าให้คุณค่ามากกว่า นั่นก็คือ คนหน้างาน ... ข้าพเจ้าใช้เวลาเป็นนานสองนานในการพูดคุยผ่านโทรศัพท์กับคนหน้างานถึง แนวทางที่จะตัองร่วมตัดสินใจและดำเนินไปของการทำงาน
ข้าพเจ้าได้มองเห็นความตั้งใจของคนหน้างานที่มุ่งมั่นในการพัฒนางานของตน... รางวัลหรือผลตอบแทนที่ได้มาไม่ได้เป็นสิ่งสำคัญสำหรับพวกเขาเหล่านั้นเลย ... "ผู้บริหารจะตัดสินใจเช่นไร ... เราก็ยังคงเดินหน้าตั้งใจทำงานพัฒนางานของเราต่อไป เพราะที่นี่คือ บ้านของเรา ผู้บริหารไม่นานก็จะย้ายไป แต่เราก็ยังคงทำงานที่บ้านเรานี้ต่อไป..." นี่เป็นคำบอกเล่าที่พี่ท่านหนึ่งบอกแก่ข้าพเจ้า...
จากการทำสัญญาร่วมกันกับทาง สวรส. ทางหน่วยงานภายใต้การตัดสินใจของผู้บริหาร ที่ต้องขอยกเลิกสัญญารับทุนสนันสนุน ไม่ได้เป็นปัญหาและอุปสรรคในการพัฒนางาน ... กำลังใจของคนทำงานยังดี ยังมุ่งมั่นที่จะทำประโยชน์กับบ้านของตนเอง ทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกประทับใจยิ่งนัก...
และในขณะเดียวกัน...หลังจากวางสายแล้ว... ข้าพเจ้าตัดสินใจรีบเช๊คเที่ยวบิน ไป กทม. ในเวลาเที่ยงสี่สิบนาที ปรากฏว่ามีที่ว่างทั้งขาไปและขากลับ... ภายในช่วงเวลาหนึ่งชั่งโมงข้าพเจ้าตัดสินใจวางงานตรงหน้าลงและไปเข้าร่วมประชุมวิชาการเครือข่าย ที่ สวรส. จัดขึ้น... เพื่อ...ปรารถนาที่จะไปให้กำลังใจกับพี่แต้ม หรือ ดร.จรวยพร ... ในฐานะของคนทำงานคนหนึ่งที่ร่วมขับเคลื่อนเรื่อง R2R ... แม้ว่าเดิมทีข้าพเจ้าของ cancle ไม่เข้าร่วมการประชุมครั้งนี้แล้ว แต่พอทราบเหตุการณ์และเรื่องราวที่เกิดขึ้น ... เมื่อ "ใจ" ของเราไม่มองว่าเป็นปัญหา มันก็ไม่มีปัญหา... น้อมใจเบาเบา ไปขอโทษต่อทาง สวรส. ที่ทาง รพ.ยโสธรขอยกเลิกสัญญา จะด้วยเหตุผลใดใดก็ตาม สิ่งที่อยู่เหนือเหตุผลทั้งสิ้นก็คือ "ใจ" และความใส่ใจ
กำลังใจเล็กๆ น้อย... ที่พึงมีและหยิบยื่นให้แก่กัน...
"หลังจากวางสาย...กะปุ๋มต้องมา"... (คือ คำบอกที่ข้าพเจ้าบอกต่อ อ.แต้ม) ภายใต้เหตุและผล และเจตนาที่ดีงาม
การขับเคลื่อนพัฒนางาน..ของโรงพยาบาลยโสธร ก็ยังคงดำเนินไป แม้ว่าทางผู้นำองค์กรจะไม่ได้กำหนดเรื่องนี้เป็นภาระงานหลัก แต่ในมุมมองของข้าพเจ้าก็ยังมองเห็นคุณค่าและประโยชน์ที่เกิดขึ้นมากกว่านั้นในจิตใจของคนทำงาน...
จึงยังคงก้าวเดินต่อไป... เคารพกฏกติกาของสังคมและโลก ภายใต้ความไม่มากไป ไม่น้อยไป... "พอดี พอดี..."
-------------------------------------
ความเห็น (6)
ความขัดเเย้ง (conflict) เกิดขึ้นได้เสมอครับ หากการสื่อสารที่ไม่ค่อยมีประสิทธิภาพ รวมถึงปัจจัยอื่นๆ
ผมพบเจอเสมอและได้จัดการปัญหาเหล่านั้น ด้วยการเปิดใจพูดคุยกัน ผลก็คือ หากเราใจเย็นลงเราก็เห็นเงื่อนไขที่ทำให้เกิดข้อขัดเเย้งกันได้
แต่ทั้งนี้ต้องอดทนมากๆ
ด้วยเจตนาแห่งความดีงาม ผมคิดว่า ค่อยๆเรียนรู้กันไป ในที่สุดทุกคนก็รับรู้ได้ว่าเรากำลังคิดอะไร ทำอะไร
เป็นกำลังใจครับ
ขอบคุณนะคะ "คุณเอก"...
ก่อนขึ้นเครื่องก็ได้โทรหาคุณเอก...ได้พูดคุยบ้าง แม้ไม่ใช่เรื่องราว แต่ก็รู้สึกดี ขอบคุณนะคะที่มาได้เป็นเพื่อนกัน
มันอยู่ที่เรา... กะปุ๋มเพียงอยากทำหน้าที่พลเมืองดี สานความรู้สึกดีดีให้มีเกิดขึ้นในจิตใจของผู้คนเท่านั้นเองค่ะ
------
การดำรงอยู่ ... ภายใต้ความสงบ และสันติ ความอดทน อดกลั่นเป็นสิ่งสำคัญ... เมื่อเราอดทน สิ่งที่คุกกรุ่นในจิตใจก็บรรเทาเบาบางลง ความสงบก็จะเกิดขึ้น ภายใต้ความเข้าใจในกันและกันนะคะ
(^___^)
ขอให้กำลังใจคนทำงานค่ะ
สัมพันธภาพที่ดีและยั่งยืน จะมีต่อเนื่องตลอดไปเพื่อชาว R2R ค่ะ
ขอบพระคุณพี่แก้ว...และพี่แต้มมากนะคะ
ขอแบ่งปันกำลังให้...พี่สาวทั้งสองท่านด้วยเช่นกัน
คือ การทำงาน...และเรื่องราวที่ต้องพานพบ...เพื่อเกิดการเรียนรู้และก้าวเดินต่อไปนะคะ
(^___^)
รับทราบเรื่องที่เกิดขึ้นจากพี่อื่อในฐานะของคนหน้างานนั้นคิดว่าไม่สำคัญเพราะทีผ่านมาเราก็ทำงานด้ว้วยตัวเราอย่แล้วยังม่งมั่นที่จะทำต่อไป เป็นกำลังใจให้คนหน้างานทุกคนค่ะรวมถึงพี่อื๋อและอาจารย์ปุ่มด้วยค่ะ