เวลาและความเสี่ยง

ในหนึ่งวันกับหนึ่งคืนไม่ว่าใครเศรษฐีหรือยาจก นักวิชาการหรือกรรมกร หญิงหรือชาย คนแก่หรือเด็กๆ เราล้วนแต่ได้รับการจัดสรรเวลาอย่าเท่าเทียมกัน นั่นคือ คนละ 24 ชั่วโมง หรือคนละ 1,440 นาที หรือคนละ 86,400 วินาที ไม่มีใครได้มากกว่าใคร เท่าเทียม และยุติธรรม

ปัญหาจึงอยู่ที่ การใช้เวลา ของแต่ละคน แน่นอนครับ มีปัจจัยด้านอื่นๆเข้ามาเกี่ยวข้องที่ทำให้การใช้เวลาของแต่ละคนมีความแตกต่างซึ่งข้อนี้ในบันทึกนี้จะไม่ขอพูดถึง (อย่าน้อย ก็ ขณะนี้)

ประเด็นที่อยากบันทึกในบล็อกนี้ก็คือ มาตรฐานที่น่าจะเหมาะสมในการใช้เวลาของบุคลากรในองค์กรว่า ที่ดีที่สุดนั้น มันควรเป็นอย่างไร?เช่น ตำแหน่งหัวหน้างานซึ่งเป็นผู้บริหารระดับต้นนั้น มีหน้าที่สำคัญคือ การบริหารจัดการทรัพยากรทั้งหลายทั้งปวงที่อยู่ภายใต้ความรับผิดชอบ โดยมีเวลาเป็นเงื่อนไขสำคัญเพื่อบรรลุสู่เป้าหมายที่วางไว้ และอย่างที่กล่าวกันว่า ความสำเร็จหาใช่โรยด้วยกลีบกุหลาบ ดังนั้นหัวหน้างานจึงมีภารกิจสำคัญที่ต้อง

• ให้เวลากับการวางแผน กล่าวกันว่าแม้จะมีแผนที่ดีแล้ว ความเสี่ยงก็หาได้หมดไปไม่ เพราะแผนคือการคิดไว้ล่วงหน้า วันเวลาและสถานการที่เปลี่ยนไปย่อมทำให้แผนต้องการเวลาจากหัวหน้างานเพื่อปรับมันให้สอดคล้องกับโจทย์ใหม่ๆที่มันต้องเผชิญ รวมถึงผลสัมฤทธิ์ที่อาจจะดำเนินการต่ำกว่าเป้าหรือสูงกว่าก็ต้องการการปรับแผนเช่นกัน นี่ไม่นับปัจจัยที่เหนือความคาดหมายสารพัดบรรดามี ฯลฯ
• ให้เวลากับการประชุมผู้เกี่ยวข้อง เพราะแผนก็คือแผน มันไม่สามารถสำเร็จด้วยตัวมันเอง มันต้องการการบริหารจัดการทรัพยากรต่างๆ โดยเฉพาะ "คน" ที่เป็นตัวขับเคลื่อนและแปรแผนนั้นๆสู่รูปธรรมในขั้นต่างๆของมัน ความเข้าใจ ความตระหนัก ความรู้ ความสามารถ ทักษะ และความรับผิดชอบของคนก็มีความเสี่ยงอย่างมากที่จะเป็นปัญหาและอุปสรรคเสียเองที่จะทำให้การบรรลุเป้าหมายเป็นเพียงสิ่งที่ไม่อาจจะเป็นจริง หากว่าให้เวลายังส่วนนี้อย่างไม่เหมาะสม เช่น น้อยไป หรือมากไป หรือให้เวลาเหมาะสมแล้ว แต่การขับเคลื่อนไม่เป็นไปตามที่คาดหวัง เหล่านี้ทั้งหมดล้วนแต่เรียกร้องขอเวลาจากหัวหน้างานเพื่อเข้ามาจัดการให้ทรัพยากรต่างๆดำเนินไปอย่างที่มันจะสามารถตอบสนองต่อการเข้าใกล้ความสำเร็จมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ซึ่งแน่นอนว่า การให้เวลาเพียงการเรียกประชุม ครั้งสองครั้งแล้วมอบหมายงาน และคาดหวังว่า มันจะสำเร็จนั้น คงจะตลกสิ้นดีทีเดียว และหากว่าความสำเร็จมันง่ายเช่นนั้นโลกนี้คงเต็มไปด้วยความสำเร็จมากมายมหาศาลทีเดียวการให้เวลาในส่วนนี้มันยังเรียกร้องต้องการจากหัวหน้างานซึ่งปฏิสัมพันธ์ในฐานะที่พวกเขาเป็นมนุษย์ซึ่งมีความต้องการที่มากกว่าจักรกลทั่วไป
• ให้เวลากับการกำกับ ติดตาม และประเมินผลของการปฏิบัติตามแผน การให้เวลาในส่วนนี้ก็เพื่อให้เป็นที่มั่นใจว่า ความสำเร็จของแผนแต่ละขั้นนั้นจะสามารถเกิดขึ้นเป็นจริง การที่หัวหน้างานเกาะติดการปฏิบัติงานของผู้ใต้การบังคับบัญชาอย่างต่อเนื่องและลงไปในจังหวะเวลาที่ลูกน้องต้องการความช่วยเหลือย่อมเป็นการสร้างขวัญกำลังใจให้กับผู้ปฏิบัติงานในบังคับบัญชาอย่างดีทีเดียว ตราบใดที่ผู้ปฏิบัติงานมีกำลังใจเต็มร้อยในการทำงานแม้เป้าหมายจะยากลำบากเพียงใดก็สามารถบรรลุถึงได้ และเป็นไปได้จากการกำกับ ติดตาม และประเมินผลของการปฏิบัติตามแผนจะพบกับปัญหาที่ต้องการแก้ไขและตัดสินใจ รวมถึงการประสานงานกับผู้บริหารในระดับที่สูงขึ้นไป และการขาดการกำกับ ติดตาม และประเมินผลเป็นความเสี่ยงที่จะทำให้การบรรลุเป้าหมายเกิดขึ้นได้ยาก
• ให้เวลากับตัวเราเอง ไม่ว่าเราจะเป็นหัวหน้างานหรือผู้ปฏิบัติงาน ตัวเราเองก็มีความเสี่ยงเช่นเดียวกับสิ่งอื่นๆที่กล่าวมาแล้วข้างต้น เพราะหากเราไม่ทำในสิ่งที่เหมาะสมที่จะทำให้เกิดความสำเร็จแล้วละก็เราก็เป็นความเสี่ยงเสียเอง และยิ่งเราเป็นหัวหน้างาน ขนาดหรือพลังที่จะก่อให้เกิดความเสี่ยงก็จะทวีคูณ
• ดังนั้นการให้เวลาที่น้อยเกินไปหรือไม่เหมาะสมกับขนาดความรับผิดชอบต่อองค์กรจึงเป็นความเสี่ยงส่วนหนึ่ง ไม่ว่าจะเป็นหัวหน้างานหรือผู้ปฏิบัติงานธรรมดาๆก็ตาม

[นาย นิรุตต์ เข็มเงิน]

• สวัสดีครับ
• เวลาเป็นสิ่งที่เราต้องการมากที่สุด และเป็นสิ่งที่เราใช้ประโยชน์น้อยที่สุด
• ใครก็ตามถ้าสามารถบริหารเวลาได้อย่างมีประโยชน์สูงสุดคนนั้นก็สามารถจะทำงานได้เหมาะสมกับเวลาได้ดีทีสุดครับ
• ขอบคุณครับที่ให้แง่คิดเกี่ยวกับเวลา

  อ.อาลัม

[อ.อาลัม]

• สวัสดีครับอาจารย์  นิรุตต์ เข็มเงิน
• ยินดีที่ได้รู้จักครับและขอต้อนรับสู่ gotoknoe.org ครับ
• ใช่เลยครับ "เวลาเป็นสิ่งที่เราต้องการมากที่สุด และเป็นสิ่งที่เราใช้ประโยชน์น้อยที่สุด " เวลาเป็นสิ่งที่เราเรียกร้องต้องการมากที่สุดในขณะที่ใช้ประโยชน์จากเวลาน้อยไม่สมดุลกับความต้องการ
• ขอบคุณอาจารย์  นิรุตต์ เข็มเงิน มากครับ