เพื่อนใจวัยรุ่น

เมื่อวานดูข่าวน้องเยาวชนที่เลียนแบบเกมส์ล่อคนขับแท็กซี่ไปฆ่าแล้วรู้สึกหดหู่ใจไม่น้อย เราในฐานะผู้ใหญ่คงต้องมองย้อนกลับเราต้องถามตัวเราซึ่งเป็นผู้ใหญ่ว่าได้สร้างสังคมที่ดีพอให้กับเด็กหรือเปล่า เราได้ทำหน้าที่ความเป็นพ่อเป็นแม่ตามที่ลูกต้องการหรือเปล่า เราได้เปิดพื้นที่การเรียนรู้อย่างสร้างสรรค์ให้เด็กเพียงพอหรือเปล่า เราเปิดโอกาสในการมีส่วนร่วมกับการพัฒนาชุมชนหรือเปล่า เราได้สร้างสรรค์พื้นที่ดีดีที่เหมาะสำหรับการเรียนรู้ของเด็กมากพอหรือเปล่า และเราได้จำกัดพื้นที่อโคจรหรือพื้นที่เสี่ยงสำหรับเด็กหรือเปล่า

ผลของการพัฒนาชุมชนที่ละเลยเด็กและเยาวชนไป ทำให้เด็กและเยาวชนได้เรียนรู้โดยไม่รู้จักตัวเอง และแผ่นดินถิ่นเกิด จะทำให้ตัวเองไม่เห็นความสำคัญของบ้านเกิดเมืองนอน ไม่เกิดความรักหวงแหนในทรัพยากร ดูถูกตัวเองและภูมิปัญญาพื้นบ้านที่มี ส่งผลให้เด็กและเยาวชนเกิดความสุข รู้สึกเหงา ขาดแก่นสารในชีวิต ต้องพึ่งพิงผู้อื่น ไม่รู้เท่าทัน เกิดเป็นปัญหาทั่งต่อตัวเอง ต่อสังคม ประเทศชาติในระยะยาว เพราะเด็กจะเข้มแข็งเพียงลำพัง ยังไม่พอต้องมีสิ่งแวดล้อมที่เอื้อต่อความเข้มแข็งของเด็กด้วยเช่นกัน

ดังนั้นสิ่งที่เราในฐานะเป็นผู้ใหญ่อาบน้ำร้อนมาก่อนต้องช่วยกันคือ เสริมสร้างภูมิคุ้มกันให้เด็กรู้เท่าทัน ขณะเดียวกันต้องสร้างสิ่งแวดล้อมให้เอื้อต่อการเรียนรู้ของเด็กด้วย ตั้งแต่ครอบครัว เพื่อนฝูง โรงเรียน วัด ชุมชน และสื่อ ต้องสร้างพื้นที่บวกให้มากๆ ลดพื้นที่ลบลง

อาทิตย์ที่แล้วมีโอกาสได้ร่วมผลักดันกิจกรรมค่ายเพื่อนใจวัยรุ่นให้แก่เยาวชนในสถานศึกษาระดับมัธยมศึกษาในสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาน่านเขต ๑, ๒ เป็นกิจกรรมการเรียนรู้ให้เด็กมีทักษะชีวิต รู้เท่าทันการเปลี่ยนแปลง โดยเฉพาะปัญหาที่ใกล้ตัววัยรุ่น เช่น เพศศึกษา บุหรี่ สุรา ยาเสพติด สุขภาพจิต เป็นต้น หลังการจัดค่ายเด็กๆ เหล่านี้ก็จะไปจัดกิจกรรมเชิงสร้างสรรค์ จัดมุมคิด คุย ให้การดูแลกันและกันในสถานศึกษาของตนเอง

ขอเพียงให้โอกาส ให้พื้นที่การเรียนรู้ที่ดีดีแก่เด็กๆ อย่าโทษแต่เด็กฝ่ายเดียวครับ