โรคซึมเศร้าหรือแค่เศร้าเฉยๆๆ

เมื่อวานดูหนังตอนจบมีฉากคนโดดตึก ทำให้คิดเรื่องโรคชนิดหนึ่งเรียกว่าโรคซึมเศร้า ไปอบรมกับผู้เชี่ยวชาญของกรมสุขภาพจิต ท่านแนะนำว่าเมื่อพบผู้ป่วยโรคซึมเศร้า ขึ้นต้นด้วยคำว่าโรคต้องพบแพทย์อย่างเดียวครูช่วยอะไรไม่ได้ต้องรักษาก่อน มีแบบคัดกรองว่าลูกศิษย์ของเราเป็นภาวะเศร้าซึ่งสามารถเกิดขึ้นเป็นปกติในแต่ละวัย แต่ทิ้งระยะไว้อาการเศร้าจะค่อยดีขึ้นตามลำดับ อันนี้ครูดูแลได้ แต่ถ้าทดสอบแล้วเข้าข่ายเป็นโรคซึมเศร้าต้องปรึกษาแพทย์ทันที โอกาสของคนที่เป็นโรคนี้ที่คิดจะทำร้ายตัวเองและผู้อืนมีค่อนข้างสูง ไปนั่งฟังบรรยายแล้วน่ากลัว คุณครูประถมและมัธยมที่เรียกว่าอาจารย์แนะแนวเข้าอบรมเป็นส่วนใหญ่คุณครูพวกนี้จะอยู่ใกล้ชิดเด็กและมีกิจกรรมที่จะต้องพบปะเด็กๆอย่างสม่ำเสมอ ส่วนอาจารย์ในระดับมหาวิทยาลัย ถ้าไม่เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาก็แทบจะไม่รู้จักนักศึกษา และถ้าไม่ใช่อาจารย์ประจำวิชาเอกนักศึกษาบางคนอาจจะได้เรียนเพียงวิชาพื้นฐานวิชาเดียวและไม่มีโอกาสเจอกันอีกก็มีมากและบางทีเราก็มักจะอนุมานว่าเป็นผู้ใหญ่แล้วไม่อยากเข้าไปยุ่ง แต่มีบางวิชาที่สามารถเรียกสิ่งที่แอบซ่อนอยู่ในใจของผู้เรียนออกมาได้ โดยผ่านกิจกรรมการเรียนการสอนหรือใส่ใจเรื่องเล็กน้อยที่เกิดขึ้นในชั้นเรียนบางที่เราอาจจะช่วยเหลือบางสิ่งบางอย่างได้ ถ้าเขาไว้ใจเขาจะเดินเข้ามาหา และเมื่อเขาเดินเข้ามาและเพียงเรารับฟัง เขาไม่ได้แตกต่างจากเด็กมัธยมเท่าไรเลย หลงทาง หาทางไม่เจอ สับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้น เพียงแค่รับฟังต่อจากนั้นเขานั่นเอง จะเป็นผู้แก้ปัญหา