การแก้ปัญหานักเรียนขี้อาย 2

เค้าจะไม่รู้สึกโดดเดี่ยว แต่จะสดชื่นรื่นเริงขึ้นเรื่อย ๆ

นักเรียนของดิฉันไม่ได้ขี้อายทุกคนหรอกนะคะ

บางคน(ส่วนใหญ่)กล้าแสดงออกจนต้องมองหน้าทำตาโตใส่กันถึงจะหยุด คุณครูประถมศึกษาต้องใช้พลังเยอะมากกว่าจะจับปูใส่กระด้งได้ เรามาพูดเรื่องนักเรียนขี้อายของดิฉันกันดีกว่า นอกจากวิธีที่ให้นักเรียนสวมหน้ากากแล้ว อีกวิธีที่ได้ผล (น่าจะมีคุณครูหลาย ๆ คนใช้แล้ว) คือให้ออกมาพูดหน้าชั้นเรียนเป็นหมู่คณะ รวมเอาคนขี้อายด้วย แต่ทุกคนต้องกำหนดบทบาทที่แน่นอนลงไปว่าต้องพูดอะไรบ้าง ไม่เช่นนั้นก็จะมีต้นไม้กับก้อนหินเยอะเลย กำหนดให้พูดสักหนึ่งหรือสองประโยคก็ได้เพื่อไม่ให้เกิดความประหม่า ซึ่งความประหม่าเมื่อเกิดขึ้นกับใครแล้ว ที่เตรียม script ไว้ก็ไม่ได้พูด แต่ที่พูดไปน่ะไม่ได้เตรียม เน้นให้ทุกคนพูดแนะนำตัวเองเป็นภาษาอังกฤษเพราะเป็นการพูดพื้นฐานในชีวิตประจำวันอยู่แล้ว ดูแลให้กำลังใจ ชมเชย (บ่อย ๆ) เค้าจะไม่รู้สึกโดดเดี่ยว แต่จะสดชื่นรื่นเริงขึ้นเรื่อย ๆ พอนักเรียนแนะนำตัวเรียบร้อย เมื่อถึงเวลาต้องพูด หรือแสดง คุณครูควรให้มี action ประกอบการพูด หรือการแสดงนั้นด้วย เพราะการยืนพูดเฉย ๆ บางทีก็ไม่รู้จะเอามือวางไว้ตรงไหนดี เกะกะไปหมด เหมือนกับการร้องเพลงประกอบท่าทางนั่นแหละค่ะ ได้ผลดีมาก ๆ ๆ การทักทาย พูดถามทุกข์สุข นักเรียนทุกวันก็ได้ผลดี โดยเฉพาะกับนักเรียนรุ่นฟันหลอของเรานั่นแหละค่ะปลูกฝัง ปลุกปั้นกันไว้เลย รับรองกล้าพูดภาษาอังกฤษแน่นอน...เป็นกำลังใจให้ครูมืออาชีพทุกคนค่ะ.