เรื่องจริงของคนเรา

เคยไหมครับที่จะลุกให้คนอื่นนั้นนั่งบ้าง

คืนนั้นฝนตก อากาศหนาวเย็นเหลือเกิน ขณะที่ฉันกำลังยืนรอรถประจำ
ทางอยู่คนเดียว รถประจำทางคันหนึ่งวิ่งเข้ามาจอดตรงป้ายที่ดิฉันยืนอยู่
หญิงชราคนหนึ่งค่อยๆ ตะเกียกตะกายลงจากรถแล้วเดินตรงมาทางที่
ดิฉันยืนอยู่อย่างเชื่องช้า ….

“แม่หนู…. รถประจำทางคันต่อไป จะมาถึงเมื่อไหร่จ๊ะ ? …..”
หญิงชราผู้นั้นถามดิฉัน ดิฉันจึงถามแกว่า

“แล้วคุณยายจะไปรถสายไหนล่ะคะ”

พอแกบอกดิฉันก็อุทานเสียงดังลั่น

“อ้าว….. ก็คุณยายเพิ่งลงมาจากรถคันนั้นเมื่อกี้นี่เองนี่คะ”

“เอ้อ …..” หญิงชราตอบตะกุกตะกักอย่างอายๆ “คือว่า ... บนรถคันเมื่อกี้นี้
มีชายหนุ่มพิการคนหนึ่งขึ้นมา แต่ไม่มีใครลุกให้เขานั่งเลย
ยายรู้ว่า ถ้าคนแก่ๆ อย่างยายลุกให้เขานั่ง เขาคงจะอายแน่ๆ
ยายเลยทำเป็นว่าจะลงเสียที่นี่
พอยายกดกริ่งให้รถจอด เขาก็เดินมานั่งตรงที่ยายได้โดยไม่ต้องอึดอัดใจ
ส่วนยายก็… เอ้อ…… รถประจำทางมันมีเสมอไม่ใช่หรือจ๊ะ แม่หนู…….”

ดีนะครับเรื่องนี้ ให้เราได้รู้อีกมุมหนึ่งของความมีน้ำใจ