บันทึกไว้เพื่อเรียกพลังของตัวเอง

ห่างหายจากการเขียนบล็อกไปนานถึงนานมาก นับจากบันทึกล่าสุดถึงตอนนี้ ก็ราว ๆ หกเดือน แต่ไม่ได้หายไปไหนจากโกทูโน เพราะยังเข้ามาตามอ่านบล็อกในนี้อยู่ทุกวัน เพียงแต่ช่วงนี้เริ่มลงมือเขียนบันทึกอีกครั้งในอนุทิน ไม่มีแบบแผนว่าจะต้องเขียนอนุทินแบบไหน ตั้งใจแค่จะเขียนตามอารมณ์ สั้นบ้างยาวบ้างแล้วแต่จะพาไป

มีคนถามมาว่าเมื่อไหร่จะมีบันทึกใหม่ ๆ มาให้อ่านอีก ใจจริงก็อยากเขียนบันทึกอีกนะ แต่รู้สึกว่าเราจะใช้พลังเยอะในการเขียนแต่ละบันทึก เพราะคิดว่าเขียนให้มีคุณภาพดีกว่าเขียนเอาปริมาณหรือเขียนเอามัน คุณภาพนี้เราอธิบายออกมาไม่ได้ว่ามันคืออะไร ไม่จำเป็นว่าอ่านแล้วต้องได้ข้อคิด ได้ความกระจ่าง หรือได้อะไรที่ดูเป็นสาระมากมาย เพียงแค่เราอ่านเองแล้วรู้สึกว่า เอ้อ ใช้ได้แฮะ ไม่ดูขี้เหร่เกินไป

หกเดือนที่ผ่านมาไม่ได้เขียนบันทึก เพราะเหตุผลส่วนตัวสารพัดที่จะยกมาอ้างเพื่อเข้าข้างตัวเอง เช่น บางวันเซ็งชาวบ้าน หรือเหนื่อยจากแล็บ กลับถึงบ้านแล้วสมองไม่ค่อยสั่งการ (อันนี้อ้างถึงข้างบนที่ว่า ใช้พลังเยอะ) พอไม่เหนื่อยก็ขี้เกียจอีก หรือบางทีคิดว่าไม่มีเรื่องให้เขียน (จริง ๆ เรื่องให้เขียนมีเยอะแต่ไม่ยอมเขียนเองตะหากล่ะ) และเหตุผลอีกนานาประการ ส่วนตัวแล้วชื่นชมหลาย ๆ ท่านที่มีบันทึกดี ๆ ออกมาให้อ่านเสมอ ๆ บางครั้งเราก็คิดถึงบางคนในโกทูโนที่ทิ้งช่วงเขียนบันทึกไปนาน ๆ

บันทึกนี้เขียนขึ้นมาเพื่อคุยกับตัวเอง ว่าเมื่อไหร่ เมื่อไหร่ที่ความรู้สึกและพลังในการเขียนบันทึกของเราจะกลับมา บันทึกนี้เขียนขึ้นเพื่อกระตุ้นและเรียกกำลังภายในของตัวเองออกมา ระหว่างเขียนบันทึกนี้ เราลบทิ้งไปบ้าง เขียนใหม่บ้าง รวมทั้งรู้สึกว่า เลิกเขียนดีกว่าคืนนี้ แต่จนแล้วจนรอดก็เขียนมาถึงบรรทัดนี้จนได้ และตัดสินใจว่าจะลงบันทึกนี้ในโกทูโน ถึงแม้บันทึกนี้จะดูวกไปวนมา จับใจความไม่ค่อยได้ก็ตาม

ก็ได้แต่หวังว่า ไม่นานหลังจากเขียนบันทึกนี้แล้ว เราจะสามารถเขียนบันทึกลงในโกทูโนเหมือนที่เคยทำมา...ได้อีกครั้ง