หลังจากน้องเถิกของครอบครัวเราผ่านร้อนผ่านหนาวมา 30 กว่าปี วันนี้น้องเถิกก็มีสวรรค์มาโปรด...ได้รับทุนไปเรียนต่อป.เอกที่ออสเตรเลียซักที...
พี่ๆน้องๆก็โล่งใจไป อย่างน้อยการอกหักของน้องก็เป็นการฟาดเคราะห์เพื่อรออนาคตอยู่ข้างหน้า...และก็ยังรอว่าวันข้างหน้าอดีตที่จำต้องจากกันไปจะย้อนกลับมาด้วยรักและสิเน่หาจ้า....
อยากเล่าความอดทนและรอคอยของน้องเถิกให้คนที่รอคอย...อยู่คล้ายกัน จะได้มีแรงไว้สู้ต่อค่ะ
น้องเถิกเราจบป.ตรี แล้วก็ไปทำงานเป็นพนักงานธนาคารอย่างหามรุ่งหามค่ำ กว่าจะเลิกงานก็ดึกดื่นทุกวัน แล้วด้วยความโชคดีเธอก็ได้รับเชิญให้ออกจากงานด้วยเจอยุค IMF แล้วก็ผันชีวิตไปเป็นนักศึกษาป.โท พอเรียนจบอาจารย์ที่สถาบันที่เรียนอยู่เห็นหน่วยก้านและโง้วเฮ้งก็ชักชวนให้เป็นอาจารย์สอนนักศึกษาภาค inter ของมหาวิทยาลัยแห่งนั้น เธอก็ทำงานไปรอความหวังไปว่าซักวันน่าจะได้ไปเรียนป.เอก...แต่ด้วยไม่มีทุนทรัพย์เป็นของตัวเองก็อดไปก่อน แล้วยังใหม่อยู่ ต้องทำงานเก็บสะสมประสบการณ์ไปเรื่อยๆ ให้อาจารย์รุ่นพี่ ...หลายปีอยู่เหมือนกันเธอก็โทร.มาคุยกับทุกคนที่โทร.ได้เท่าที่นับได้เฉพาะในนครสวรรค์นี่ก็ 4 คน,นครปฐมอีก 1 คนแล้วยังกรุงเทพอีก 1 คน ก็เธอจะได้ไปเรียนแล้ว...เราก็ดีใจด้วย แต่บัดนี้เธอยังไม่ได้ไปซักทีเลยค่ะ เพราะมีภาระเก่าค้างอยู่..งานวิจัย 2 เรื่องมั่งเห็นแม่เล่าให้ฟัง ก็นั่นล่ะนะ...คนเราอะไรจะปูด้วยกลีบกุหลาบ...เนี่ยคะอนาคตจะมาเล่าชีวิตน้องเถิกที่ออสเตรเลียให้ฟังค่ะ
...มหา'ลัยโปรด...ไม่ใช่สวรรค์ซะหน่อย...