Life Before Death | ชีวิตก่อนความตาย
หมายเหตุ: บันทึกนี้อาจสะเทือนใจท่านผู้อ่านบางท่าน ถ้าท่านอ่านบันทึกนี้ตอนเช้าก่อนเริ่มงาน โปรดตัดสินใจว่าควรอ่านต่อ หรือ รอเก็บไว้อ่านเมื่อพร้อม
ภาพถ่าย โดย ช่างภาพชาวเยอรมัน Walter Schels (รูปบน)
บทความเรื่อง This is the end โดย Joanna Moorhead
Heiner Schmitz, 52
First portrait:
November 19 2003
Heiner was a fast talker, highly articulate, quick-witted, but not
without depth. He worked in advertising. When he saw the affected area
on the MRI scan of his brain he had grasped the situation very quickly:
he had realised he didn’t have much time left.
Second portrait:
December 14 2003
Heiner’s friends clearly didn’t want him to be sad and were trying to
take his mind off things. They watched football with him just like they
used to do: they brought in beers, cigarettes, had a bit of a party in
the room. “Some of them even say ‘get well soon’ as they’re leaving;
‘hope you’re soon back on track, mate!’” says Heiner, wryly. “But no
one asks me how I feel. Don't they get it? I'm going to die!”
Maria Hai-Anh Tuyet Cao, 52
First portrait: December 5 2003
"Death is nothing,” says Maria. “I embrace death. It is not eternal.
Afterwards, when we meet God, we become beautiful. We are only called
back to earth if we are still attached to another human being in the
final seconds”
Second portrait:
February 15 2004
Maria’s thoughts on death are permeated with her belief in the
teachings of her spiritual guru, Supreme Mistress Ching Hai; she
believes she has already visited the afterlife in meditation. What
Maria hopes is that she can achieve a sense of total detachment at the
moment of death: she spends most of her time in the days leading up to
her death preparing mentally for this
Klara Behrens, 83
First portrait:
February 6 2004
Klara Behrens knows she hasn’t got much longer to live. “Sometimes, I
do still hope that I’ll get better,” she says. “But then when I’m
feeling really nauseous, I don’t want to carry on living. And I’d only
just bought myself a new fridge-freezer! If I’d only known!”
Second portrait:
March 3 2004
"I wonder if it’s possible to have a second chance at life? I don’t
think so. I’m not afraid of death — I’ll just be one of the million,
billion grains of sand in the desert…”
แหล่งที่มา: http://www.guardian.co.uk
ความเห็น (7)
ถ้าอ่านภาษาอังกฤษไม่ได้ก็ไม่เศร้าใช่มั้ยครับ :) เศร้าเพราะเรา จำได้หมายรู้ ใน สัญญะ สัญญา นี่เอง ...
ขอบคุณค่ะที่นำบทความที่น่าสนใจมาแบ่งปันกัน เป็นมรณานุสติได้เป็นอย่างดี อ่านแล้วไม่เศร้าค่ะ แต่ได้สติ
การเตรียมพร้อมเผชิญหน้ากับความตายเป็นเรื่องสำคัญ เพราะไม่ว่าใครก็หนีความตายไม่พ้น และไม่รู้ว่ามันจะมาถึงตัวเมื่อไร
เคยมีโอกาสได้เข้าอบรมเชิงปฏิบัติการ "การเผชิญความตายอย่างสงบ" ของพระไพศาล วิสาโล และทีมวิทยากรที่ทำงานกับผู้ป่วยใกล้ตาย ตัวเองชอบมาก ได้สติว่าเราช่างใช้ชีวิตอยู่ในความประมาทเหลือเกิน
อ่านแล้ว ไม่เศร้าค่ะ แต่เตือนใจดีค่ะ ขอบคุณที่นำมาเล่าให้มีสติยิ่งขึ้นค่ะ
งดงามมากครับ ทั้งภาษาและเรื่องราว
ขอบคุณทุกท่านมากๆค่ะ
- คุณกวินทรากร,
- คุณศศิทั้ง 2 ท่าน (ใบไม้ย้อนแสง, Sasinanda),
- คุณ โรจน์,
- น้องจิ
ส่ง link นี้ให้เพื่อนฝรั่งดู เค้าบอกว่า น่าสนใจมาก แต่เค้าบอกว่าเค้าไม่น่าอ่านเป็นเมลแรกของวันเลย!
มีเพลงมาฝากค่ะ
------------------
เพลง มรณสติ
คำร้อง และ ทำนอง โดย พิสุทธิ์ เกรียงบูรพา
เรียบเรียงโดย ต๋อย
แรงบันดาลใจ : นึกถึง มรณสติ
(ตาย ก่อน ตาย ตามคำสอนของ ท่านพุทธทาส )
ดวงตะวัน แสงทองส่องพลันเริ่มวันกันใหม่
ใต้ดวงตะวันแสงทองส่องอำไพ ไม่มี สิ่งใด มีค่าเท่า เวลา
เธอเอย ขอจงได้ คิดชีวิตทุกวัน
ผู้คนมากมายหลายคนปะปนกัน ชีวิตเหล่านั้น มั่นหมายสิ่งใด
" จิต " ที่ฝึกฝน คิดค้นอุบาย ให้คลายสิ่งใดที่ยึดถือ
ก่อน ที่ จะตาย ให้มันตายไปเสียก่อน ก็คงไม่เป็นที่ทุกข์ร้อน
ก่อนที่จะนอน ให้ลองย้อนดูตน หลุดพ้น ถึงตอนสุดท้าย
ให้ตาย สบาย แสนเบา หมดตัวเรา ของเรา ทั้งมวล
" ความตาย" แม้ใครจะหมาย ได้คิดถึงมัน
ก็ทำให้ ความสำคัญ มั่นบันเทา ไม่มี ตัวเขา และ เราให้ งมงาย
ดูแล้วนึกถึงตอนไปทำงาน TSUNAMI ที่พังงา กับที่ภูเก็ตนะ
อันนั้นน่ะ เป็นคอร์ส มรณานุสติ สำหรับทีมทันตแพทย์ที่ลงไปทำงานเลยล่ะ