Old freinds

ท่านก็คงดีใจที่เห็นพวกเรายังเป็นผู้เป็นคน กลับมาหาท่านได้วันนี้

29 มีค. 51 ค่ำคืนที่มีความสุข เหมือนได้น้ำหล่อเลี้ยงให้มีชีวิต ชีวา ในวันที่ร้อนอบอ้าว ...เราเข้าไปที่งานช้าแต่ไม่ช้าที่สุด ถึงงานรวมเพื่อนเก่ามัธยม ร.ร. เบญจมราชรังสฤษฎ์ ฉะเชิงเทรา ม. 6 รุ่นแรก... ตอนเขาที่กำลังรวมกันนั่งต่อหน้าท่านอาจารย์ของพวกเราที่เชิญมา เพื่อแสดงมุทิตาจิต มีการจุดเทียนและรองเพลง พระคุณที่ 3 ที่เป็นครั้งแรกที่ได้ฟังจนจบเพลง และอินไปกับความหมายของเพลง...อ.ของพวกเรา มีอายุขึ้นบางท่านกเษียรแล้ว แต่ดูแข็งแรงทุกท่าน อาจเป็นเพราะ "บุญ" ที่ทุ่มเทสอนลูกศิษย์มาตลอดชีวิละมัง ถึงจะผมเปลี่ยนสีแล้ว แต่หน้าผ่องแผ้วมาก..

ท่าน อ. บุญส่ง เป็นตัวแทน อ. พูดกับพวกเรา ท่านก็คงดีใจที่เห็นพวกเรายังเป็นผู้เป็นคน กลับมาหาท่านได้วันนี้ อิ อิ

เมื่อเดินเข้าไปในงานครั้งแรกหน้าอาคาร1 ของร.ร. เบญจมฯ เป็นความรู้สึกว่า แปลกหน้ามาก พยายามมองหาเพื่อนที่รู้จักสนิทๆและคุ้นหน้า แต่เพื่อนก็คือเพื่อน ใครจำใครได้ก่อนก็จะทักแนะนำตัว น่ารักจริงๆ เพื่อนที่ทำให้เซอร์ไพร้ ที่ได้เจอ มีตั้งหลายคน "นายจุ่น"จอมเกเร "อำนาจ" ยิ้มสวยและตาหวาน "ชวลิต"ผู้เงียบเรียบร้อย ตอนนี้ไปเป็นผู้พิทักสันติราษฏ์กันทั้ง 3 คน "นายสิงห์" ที่วันไหนๆก็จริงไม่ไก่กา "เจ้ากบ" ที่รักษาสภาพด้านกายภาพได้เหมือนเดิม ผอมสวย จน"นายเอ๋" นักบินที่เดินทางมาไกลสุด เพราะเพิ่งกลับจากการบินต่างประเทศ ซึ่งสมัยเด็กหล่อมากแต่ตอนนี้ตัวใหญ่มาก บอกว่ากบกินเสียข้าวสุก "หน่อง" ที่คุยเก่งน่ารักเสมอสำหรับ "ใหญ่" ที่วันนี้ดูภูมิฐานด้วยมาดนายทหารเรือ "นัน" ชายตัวเล็กที่ผันตัวเองจากนักเทคนิคการแพทย์ไปเป็นปลัดเทศบาลอะไรไม่รู้จำไม่ได้ คนสุดท้ายที่มาถึงยามดึกคือ "เหลิมชาติ" ชื่อจริงคือเฉลิมชาติ เป็นตำรวจ ผู้ซึ่งนอกจากชื่อที่พาดพิงแล้วหน้ายังละม้าย รมต มหาดไทยคนปัจจุบันด้วย เหลิม-ชาติ บอกว่าตอนนี้ อย่าเรียก ชื่อหน้าอย่างเดียวมันสะดุ้งทุกที...คนอื่นๆอีกมากมายไล่เรียงไม่หมด...สำหรับตัวเอง เพื่อนบอกว่า 20 ปีที่ไม่ได้เจอ หน้าไม่ค่อยเปลี่ยน หุ หุ แอบดีใจ ..แต่ดูกิริยาจะเปลี่ยนไป เปรี้ยวขึ้นนะ..ไม่ค่อยจะเรียบร้อยเหมือนตอนเด็ก ...เพื่อน แม้เวลาผ่านไปนานเท่าใด ..ไปเป็นดาว หรือเดินดิน ก็ยังเป็นเพื่อน ....เสียงพูดคุยดังไม่ขาด แลกเปลี่ยนสารทุก สุข-ดิบ ระงมระงัม เรื่องราวเก่าๆถูกขุดคุ้ยขึ้นมาเพื่อ รำลึก ให้หัวเราะงอหาย...เมื่อมองย้อน..ชีวิตที่อยู่รอดในวันนี้ ส่วนหนึ่งคือการได้รับการเติมเต็มจากเพื่อนๆนี่เอง...

กราบขอบคุณอาจารย์ที่อุตส่าห์มางานของพวกเรา ขอบใจเพื่อนที่จัดงาน ซึ่งก็คงเหนื่อยกันมาก และเพื่อนทุกคนที่ยังจำกันได้และเดินทางมาพบกัน แลกเปลี่ยนความสุขและความทุกข์ ประสบการณ์ชีวิต และความเอื้ออารีย์ ...."เดือดร้อนเมื่อไหร่โทรไปหานะ ยกเว้นยืมตังค์ "....."ผ่านไปเมื่อไหร่แวะไปนะ" "เจอกันใหม่นะ"...และค่ำคืนนั้น เสียงนิตและ ภร เพื่อนสนิท ที่คุยกันสารพัดเรื่องก็กล่อมเราจนม่อยหลับไป ในห้องของ ภร ที่เพือนมักมานอนค้างพักพิง....ยามที่นัดพบกัน