ความรู้สึกเมื่อมี Blog เป็นของตัวเอง

ไม่ว่าเราจะเป็นใครมาจากไหน จะอ่อนวิชาจะแก่วิชานั้นไม่สำคัญ เมื่อใดที่สหายร่วมภูมิปัญญาของเราเจอปัญหา แม้นเรารู้ซึ่งทางสว่าง เราจักช่วยกัน เราจักแบ่งปันกัน

บันทึกนี้เขียนขึ้นระหว่างปฏิบัติการสร้าง Blog ในรายวิชาการจัดการนวัตกรรมและสารสนเทศ โดยคำแนะนำอย่างใกล้ชิดของ อาจารย์พินิจ พันธ์ชื่น ผู้ชี้ช่องสว่างให้พวกเรา ชาว ป.บัณฑิต บริหารการศึกษา รุ่น 5 กลุ่ม 2 ผู้เปิดโลกทัศน์ไอทีของเรา นำพาเราเข้าสู่โลกกว้างแห่งการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ บนพื้นที่เสรีของโลกอินเตอร์เน็ตที่ไม่ได้มีไว้เพียงเพื่อการก่ออาชญากรรมรูปแบบต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็น การล่วงละเมิดทางเพศ การโจรกรรมข้อมูลส่วนบุคคล หรือการซ่องสุมกลุ่มก๊วนอันส่อให้เห็นความเสื่อมทรามของสังคมที่จิตใจพัฒนาไม่เท่าทันเทคโนโลยีอย่างที่กำลังเป็นข่าว

พื้นที่แห่งนี้ได้พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า การใช้ประโยชน์อย่างรู้ค่านั้นเป็นอย่างไร ไม่ใช่เพียงแค่ประโยชน์ของเทคโนโลยีเท่านั้นที่เราได้เห็น แต่เรายังจะได้ซาบซึ้งคุณค่าทางจิตใจจากมิตรสหายวงศ์วานว่านเครือที่เราจะได้พูดคุยแลกเปลี่ยนเรียนรู้ซึ่งกันและกัน พึ่งพาอาศัยกันและกัน เฉกเช่นวิถีโบราณแห่งสังคมชนบทที่ไม่ต้องแก่งแย่งหรือรีบรุดให้ทันเวลาตลาดหุ้นจะเปิดหรือจะปิด ไม่ว่าเราจะเป็นใครมาจากไหน จะอ่อนวิชาจะแก่วิชานั้นไม่สำคัญ เมื่อใดที่สหายร่วมภูมิปัญญาของเราเจอปัญหา แม้นเรารู้ซึ่งทางสว่าง เราจักช่วยกัน เราจักแบ่งปันกัน

นี่ล่ะครับความรู้สึกเมื่อแรกมี Blog เป็นของผมเอง ผมดีใจที่จะมีโอกาสได้แบ่งปัน "ความรู้เท่าหางอึ่ง" ของผม ประสบการณ์ในกะลาอันแคบคับของผมคงจะมีประโยชน์ต่อทุกท่านบ้างไม่มากก็น้อย อย่างน้อยก็คงช่วยให้ท่านได้อมยิ้มบ้างล่ะเมื่อเห็นไก่ที่ผมจะปล่อยออกไป ผมขอปวารณาตัวเองเป็นลูกหลานท่านกูรูทางด้านการสอนภาษาอังกฤษนะครับ ส่วนด้านบริหารการศึกษานั้นผมคงต้องเรียนรู้แบบไลฟ์ลองเลิร์นนิ่ง (ขออนุญาตพูดไทยคำฝรั่งคำ) อีกนานเลยล่ะครับ

ขอเชิญสหายพี่ทุกท่านรับน้องได้ตามสบายเลยครับ ผมยินดีรับฟังเสมอครับ

เขียนใน GotoKnow โดย สุนทร เจริญทัศน์
ใน ความรู้ทูแชร์

คำสำคัญ (Tags): #blog#ความรู้สึก

หมายเลขบันทึก: 173991เขียนเมื่อ 29 มีนาคม 2008 11:57 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2012 23:21 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน