ศิษย์พึงอ่อนน้อม ยอมให้ครูอบรม
"หญ้าแพรกนั้นเหยียบย่ำอย่างไรก็ไม่เป็นโทษ
แต่จะแพร่คุณความรู้ของครูไป
ข้าวตอกนั้นเสมือนยอมครูคั่ว
เพื่อคุณความดีความแตกฉานในความรู้
ดอกมะเขือมีลักษณะก้มงุ้มลงดิน
อ่อนลดทิฐิมานะ น้อมศีรษะให้ครู"
สำนวนธรรมนี้ หมายความว่า ในการไหว้ครูนี้ ศิษย์จะต้องใช้หญ้าแพรก ข้าวตอก ดอกมะเขือ เป็นอุปกรณ์
เพื่อใช้เป็นสัญลักษณ์ว่า ศิษย์จะต้องมีความอ่อนน้อม ยอมเป็นคนต่ำต้อย ให้ครู ฝึกอบรมว่ากล่าว ตักเตือนตำหนิ ทำ
โทษตามสมควร เพื่อศิษย์จะได้รับคำสอนไปประพฤติปฏิบัติให้ได้เป็นคนดี มีความรู้ พอที่จะเอาตัวรอดได้ สามารถอยู่
ในโลกอย่างมีความสุขตามสมควร
สำนวนธรรมนี้เป็นของ พระพยอม กัลยาโณ ที่ท่านเขียนว่า
ศิษย์นั้นไหว้จิตวิญญาณของครูด้วยกตัญญูระลึกบุญคุณความดีที่มีต่อตน ต่อสังคม ต่อโลก ขณะเดียวกันก็
น้อมละตัวตนออกไปยอมรับความเป็นครู ...... แต่เดิมอุปกรณ์หรือสิ่งที่นำมาไหว้ครูนั้นจะประกอบด้วยหญ้าแพรก
ข้าวตอก ดอกมะเขือ เพื่อยืนยันว่าศิษย์ยอมน้อมใจให้กระทำทุกอย่าง......
*********หญ้าแพรกนั้นเหยียบยำอย่างไรก็ไม่เป็นโทษ ***********
แต่จะแพร่ความรู้ของครูไป ข้าตอกนั้นเปรียบเสมือนยอมให้ครูคั่วเคี่ยวเพื่อคุณความดีความแตกฉานในความรู้นั้น
ดอกมะเขือมีลักษณะก้มงุ้มลงดิน อ่อนลดทิฐิมานะน้อมศีรษะให้ครู เราจะเห็นครูช่างจับมือศิษย์ลื่นไหลไปในลายเส้น
ไร้การขืนขัดอ่อนโยน ศิษย์ไหว้คุณธรรมเหล่านี้ปฏิบัติต่อท่าน บำรุงรักษาท่านให้ความเคารพหมั่นเข้าไปพบหา ใฝ่ใจ
ในการเรียน ปรนนิบัติท่าน ศึกษาเหล่าเรียนด้วยความเคารพ ไหว้ครูด้วยหัวใจและดวงใจ
(นำมาจากหนังสือ.. คติพจน์สอนชีวิต...ของเอกรัตน์ อุดมพร)