เรื่องสั้นวันเสาร์

เที่ยงวันเสาร์......วันหนึ่ง....


"เป็นภาพที่น่าสยดสยองมากครับ... " ผู้ประกาศข่าวหนุ่มฝีปากกล้า พูดด้วยอารมณ์สลดแกมๆ สะใจ

ภาพบนจอทีวี ปรากฏเป็นภาพแบบเรียลทีวี เป็นเหตุการณ์ชุลมุนของรถมอร์เตอร์ไซต์ซิ่งตามท้องถนน ตำรวจกำลังไล่จับชายคนหนึ่งที่กำลังจะบึ่งรถหนึไป ในจำนวนนั้น บางคนก็กระโดดจากถนน วิ่งหนีหายเข้าไปในดงไม้ที่รกครึ้ม

กล้องตัดมายังรถอีกคันหนึ่งที่บึ่งหนีตำรวจ รถกำลังแล่นสวนไปในเลนฝั่งตรงข้าม....

โครม
ตามมาด้วยเสียงอุทานของตากล้องที่จับเหตุการณ์นั้นได้ทันท่วงที จากนั้นก็มีภาพไทยมุง ที่มามุงดูด้วยหลากหลายอารมณ์ บางคนร้องไห้อาลัยรักอยู่หน้าศพบนถนนที่ละเลงไปด้วยเลือดข้างรถกระบะเคราะห์ร้าย หลายคนในนั้นปราศจากอารมณ์ใดๆ

"ลูก..อย่าดูลูก..." แม่ที่นั่งดูรายการข่าวนี้กับลูกชายวัย 10 ขวบ รีบเอามือมาปิดตาลูกชาย อารามกลัวลูกชายจะเก็บไปนอนฝันร้าย...
"อะไรเหรอครับ...แม่"
"รถซิ่งน่ะลูก จำเอาไว้นะลูก โตขึ้นมาลูกอย่าทำอย่างนั้นนะจ๊ะ มันเป็นอันตรายต่อตัวเอง แล้วก็เป็นปัญหาของสังคมด้วย..." แม่ตอบพร้อมเอามือโอบกอดลูกชาย...
"สังคมคืออะไรฮะแม่....?"
"สังคมก็คือการที่มีคนมาอยู่ด้วยกันเยอะๆ ไงจ๊ะ เราจะต้องรู้จักเห็นใจซึ่งกันและกัน เข้าใจใช่มั้ยลูก..." แม่ยิ้มตอบอย่างพึงพอใจในความอยากรู้อยากเห็นของลูก......
"อ๋อ เหมือนในละครที่ผมดูเรื่องนั้นเลยแม่ ที่เค้าสอนให้เราเห็นใจซื่งกันและกัน ไม่สร้างความเดือดร้อน..." ลูกชายตอบอย่างภูมืใจ...
"ใช่จ๊ะลูก เก่งมาก.."

ภาพในทีวีเปลี่ยนเป็นภาพโฆษณาน้ำยาล้างห้องน้ำ...
"อันนี้เหมือนที่แม่ใช้เลย..." ลูกชายช่างสังเกตพูดขึ้นมา..

ภาพเปลี่ยนไปเป็น ภาพนักร้องผมยาว มือถือกีตาร์ ร้องเพลงจังหวะแรง...ภาพตัดอย่างรวดเร็วเป็นรูปคนขี่รถมอร์เตอร์ไซต์อย่างไปตามท้องถนน...สลับกับความแรงของอารมณ์ของนักร้องที่กระโดดไปมา...สื่อให้เห็นถึงความแรง และ เร็ว อันเป็นประสิทธิภาพของรถ ภาพตัดกลับมาที่รถที่แล่นไปตามถนนอีกครั้ง โดยแพนไปที่หน้าปัดของรถ เข็มบอกความเร็วชี้ที่ 120 km/hr แสดงถึงความเร็วปกติที่ทำได้ง่ายดายยิ่งนัก...

เด็กน้อยนั่งดูใจจดจ่อไม่ยอมวางตา....'นั่นไง นักร้องฮีโร่ของเรา ท่าทางขี่รถเร็วๆ นั้นเท่ห์เหลือหลาย..' เด็กน้อยคิดในใจ มองดูจอทีวีไม่วางตาด้วยความนิยมชื่นชม... แม่มองลูกพูดกับลูกว่า
"อยากเป็นนักร้องเหรอลูก...เดี๋ยวแม่จะหาคอร์สดนตรีดีๆ ให้เรียนนะจ๊ะ....กินนมนะลูก..เดี๋ยวแม่ไปเอามาให้..." พูดจบแม่เดินไปที่ห้องครัว

"ข่าวอื่นๆ วันนี้มีอะไรบ้างครับคุณ..." ภาพตัดกลับมาที่รายการข่าวอีกหน...
"นี่ครับ....ข่าวนี้ครับ ภาพลามกอนาจารของดารานู็ดจากแดนปลาดิบนุ่งน้อยห่มน้อยถ่ายรูปกับงูในเขตวัด..ด้านหลังเป็นรูปวัดจริงๆ ด้วยครับ" กล้องซูมมาทีภาพข่าว
"โอ..อย่างนี้ไม่ไหวนะครับ...แย่มากจริง.." ผู้รายงานข่าวอีกคนพูดด้วยสีหน้ารับไม่ได้...
"อย่างนี้เดี๋ยวทางกระทรวงวัฒนธรรมก็คงเข้ามาดูล่ะครับ..."
".............." รายการดำเนินต่อไป.....
"ผมจะให้ดูภาพอันระทึกขวัญอีกหนนะครับ จะได้เป็นการเตือนสติขาซิ่งทั้งหลาย...ก่อนปิดรายการ"
"ลาตรงนี้ครับ...สวัสดีครับ"
"สวัสดีครับ...."
ภาพเดิมเหมือนตอนต้นรายการกลับมาอีกหน..แม่ถือแก้วนมมา เห็นพอดี จึงรับหยิบรีโมตย้ายช่องทันท่วงที.....

ข่าวอีกช่องก็ไม่ต่างกัน กำลังเสนอภาพเดียวกันนั้น ตามกลไกการแข่งขันของสื่อโทรทัศน์ 'อันไหนฝ่ายตรงข้ามมี เราต้องมีด้วย อันไหนฝ่ายตรงข้ามไม่มี เราต้องมี'

คุณแม่รีบเปลี่ยนช่องไปอีก...

ภาพตัดมาเป็นโฆษณาอีกหน '# อย่ายอม....อย่ายอม.....' เสียงดนตรีขึ้นมาก่อนที่จะมีภาพ...ภาพตัดไปที่หนุ่มสาวดาราดังสองประเทศกำลังขี่รถอย่างผาดโผนหนีผู้ร้ายที่กำลังบึ่งรถตามมาอย่างกระชั้นชิด...จะด้วยความฉลาดของหนุ่มสาวคู่นั้น....ความไม่เอาไหนของโจร...หรือว่าประสิทธิภาพของรถก็ไม่รู้ สองพระเอกนางเอกปราบโจรหลายคนซะอยู่หมัด.... แล้วก็ขี่รถซ้อนกันไปอย่างรวดเร็ว...ในที่สุดก็อวดสมรรถนะ ความเร็วที่สามารถบิดเร่งได้อย่างง่ายดาย...

เจ้าหนูดูเพลิน ไม่ละสายตาไปไหนเลย.... จินตนาการตัวเองกำลังเป็นพระเอก ควบบึ่งมอร์เตอร์ไซต์อย่างรวดเร็ว ต่อสู้กับเหล่าร้ายเหมือนในโฆษณา.....

"พ่อ กลับมาแล้วลูก....มาให้พ่อชื่นใจหน่อยเร้ว..." เสียงชายหนุ่มดังมาจากหน้าบ้าน...จูงมอร์เตอร์ไซต์เข้ามาจอด....

เจ้าหนูพอได้ยินเสียง รีบวิ่งออกไปหน้าบ้าน.....คุณพ่อยิ้มกว้างพร้อมอ้าแขนรับลูกชาย...

แต่ลูกชายกลับวิ่งเลี้ยวไปอีกทางหนึ่ง..กระโดดขึ้นรถมอร์เตอร์ไซต์พ่อ..มือสองข้างจับแฮนด์เอาไว้แน่น..ก้มตัวลงคางแทบจ่อใส่หน้าปัดรถ...ทำท่าบิดรถด้วยความเร็วสุดชีวิต....ปากร้องเลียนเสียงเครื่องยนต์ที่บิดจนได้ความเร็วเต็มที่....."บรื้น บรื้นนน...."

พ่อลุกขึ้นยืนมองลูกชายแสนซน....ใบหน้าเผยอรอยยิ้มที่มีแต่ความรักและความเอ็นดู