ชีวิตหลังปริญญาตรี

เฮ้อ

ไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองจะต้องเรียนต่อป.โท เพราะเป็นคนเรียนไม่เก่ง ขี้เกียจอ่านหนังสือ แต่พอเรียนจบปริญญาตรี ทำงานได้ประมาณ 6 ปี ก็กลับมีความรู้สึกว่ายังไม่เจอสิ่งที่ต้องการ งานที่ถนัด ทำงานที่หอผู้ป่วยใน เห็นการทำงานของเพื่อนร่วมงานและของตนเอง เหมือนกับว่าทำไปวันๆให้ผ่านเวรนั้นไปวัน ไม่ได้ให้ความใส่ใจในตัวผู้ป่วยเท่าที่ควร ทำให้สนคิดว่าหากเป็นอย่างนี้ต่อไปไม่นานคงจะไม่มีใครมาโรงพยาบาลเป็นแน่ เมื่อหัวหน้าฝ่ายการขอความสมัครใจผู้สนใจเข้าอบรมเฉพาะทางการพยาบาลสุขภาพจิตและจิตเวช หลักสูตรระยะสั้น 4 เดือนที่โรงพยาบาลศรีธัญญา จ. นนทบุรี จึงตัดสินใจเข้าอบรม เมื่อได้อบรมก็ยิ่งรู้สึกเข้าใจในความเป็นคนมากขึ้น เข้าใจผู้ป่วยมากขึ้น จึงตั้งใจว่าหลังจากกลับไปจะเรียนต่อระดับปริญญาโท เพื่อต่อยอดงานให้ได้ และก็ได้เรียนจริงจัง ทั้งที่ยังไม่ได้ใช้ความรู้ที่ได้อบรมมาทำงานอย่างที่ผู้บังคับบัญชาคาดหวัง การเรียนค่อนข้างหนัก ไม่มีเวลาส่วนตัวเลย แต่ก็พยายามไม่ให้เสียงานประจำเด็ดขาด เพราะเรียนพฤหัส-ศุกร์ ทำงานจันทร์-พุธ ผู้บังคับบัญชาก็ให้การสนับสนุนเป็นอย่างดี ทำให้ยิ่งรู้สึกว่าต้องทำให้ได้ อย่างที่เขาคาดหวัง โดยเริ่งจากงานการให้คำปรึกษา ตั้งแต่การเขียนโครงการจัดตั้งคลินิกให้คำปรึกษา จัดทำคู่มือการปฏิบัติงาน แบบฟอร์มการบันทึกต่างๆ ตลอดจนการประชุมชี้แจงการดำเนินงานให้บุคลากรในหน่วยงานได้ทราบ เหนื่อยเหมือนกันแต่ก็ไม่ท้อ สู้สู้

[ครูนาย]

-ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ

- เรียนไม่เก่งก็เรียนรู้ได้ และเท่าทันกัน

- สำคัญอยู่ที่ความตั้งใจและจิตสำนึกในการทำงาน

-ขอแสดงความยินดีกับมหาบัณฑิตคนใหม่ค่ะ

[นาฬิกาทราย]

ขอบคุณพี่แจ่มใสนะคะที่ให้กำลังใจ วันนี้เพิ่งลองเขียนครั้งแรก

[ศุภลักษณ์ เตียนนาย]

• มาทักทายค่ะ
• เป็นกำลังใจให้เรียนจบป.โท เร็วๆนะค่ะ