จากใจครู

จากใจแม่(ครู)...สู่ลูก(ศิษย์)โดย....ครูกรองจิตต์  สมบัติมี  ครู คศ.๓  โรงเรียนพระนารายณ์ ลพบุรี...? 

                ๒๓ ปี ของความเป็นลูก รู้ว่าแม่รักเรา แต่ไม่ทราบว่ามันมากขนาดไหน แต่เมื่อได้เป็นแม่ครั้งแรก เมื่อ ๑๘ ปีที่แล้ว จึงรู้ว่า ความรักของแม่นั้นบริสุทธิ์เหลือเกิน หน้าที่ของแม่นั้นใหญ่หลวงนัก ทุกสิ่ง ทุกอย่าง ทุกอณูของชีวิตแม่ คือ ลูก

                แม่สอนพับถุง ร้อยละ  ๒  บาท                แต่พับถุงอย่างเดียว ได้อะไร ก็ได้ ๑.  ความรู้ทั่วไปจากกระดาษพับถุง  ๒. วิธีการทำกาวอย่างประหยัด  ๓. การใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์  ๔. การเรียงถุงเพื่อมัด  ๕. การ Recycle    ๖. ฝึกสติ สมาธิ ขณะทำงาน                ไม่ได้สอนพับถุงอย่างเดียว ดีดลูกคิด ทำครัว สารพัด จัดเวรประจำวัน ทำงานบ้าน ตลอด ๒๓ ปี ความรู้เหลือคณานับ แล้วยังสอดแทรก จริยธรรม คุณธรรม ระหว่างทำงาน                ความฉลาด มาจากประสบการณ์ ประสบการณ์มาจากความโง่                บางครั้ง  โกรธา  โมโห น้อยใจ เสียใจ เจ็บใจ ไม่ได้เล่น ไม่ได้ปีนต้นไม้ ต้องทำงานก่อน ห้ามนอนก่อน ห้าทุ่ม/เที่ยงคืน ต้องตื่นตี ๕ ทำผิดโดนตี  คิดนะ ผู้ใหญ่ไม่มีเหตุผลเลย ใช้อำนาจเหนือเด็ก  เถียง ๆ ตลอด                สวดมนต์ ทุกคืน เสียเวลานอน ให้ผลัดกันนำ ๖ คนพี่น้อง ไหว้พระ ๕ ครั้ง ไหว้ พระพุทธ  พระธรรม  พระสงฆ์ พระคุณบิดา-มารดา พระคุณครู-อาจารย์ สงบจิต นั่งสมาธิ แผ่เมตตา ตั้งแต่ ๕ ขวบ ถึง ๑๙ ปี แต่ผลที่ได้ คือ ทุกครั้งที่สอบ จะมีสมาธิ มีระเบียบวินัย อ่านหนังสือ จำได้แม่น เป็นหน้า ๆ เลย นี่คือความอัศจรรย์ของธรรมะที่แม่ให้ฝึก                เรียนต่อ มศว.ประสานมิตร อยู่หอพัก ไม่มีคนคุม ลอยคว้าง ไม่เห็นความสำคัญของการสวดมนต์ แต่ก็เอาตัวรอดมาได้ เป็นความแกร่งของตัวเอง เป็นสิ่งที่แม่สั่งสมไว้ให้เรา                แม่หลอมกายและจิตเราให้แกร่ง ให้สามารถเผชิญ อุปสรรคและแก้ไขปัญหาได้                 ตัวลูกเหมือนแก้วเปล่า แม่เติมเรา ด้วย  ๔  น้ำ  ๑.  น้ำนม  จากสายเลือดและชีวิตแม่  ๒. น้ำคำ   อบรมสั่งสอนให้เป็นคนดี  ๓.  น้ำมือ ทำทุกสิ่งทุกอย่างให้ลูก และ ๔.  น้ำแรง  จากกายและใจ เฝ้าดูลูกเติบโต เพื่อให้ลูกมีเงินใช้ มีหน้ามีตาทัดเทียมเพื่อน                แม่ยิ่งใหญ่แค่ไหน  อย่างไร                เอาโลกมาทำปากกา  นภาทำกระดาษ น้ำมหาสมุทร เป็นหมึก เขียนกล่าวถึงพระคุณของแม่ยังไม่จบสิ้นเลย                ลูกเปรียบเหมือนก้อนดินเหนียวธรรมดา เอาใส่แบบพิมพ์ใด ๆ ก็จะได้แบบนั้น ทำให้ดินมีค่าขึ้น เพราะฉะนั้น คุณค่าของดินเหนียวขึ้นอยู่กับแบบ แม่เป็นต้นแบบทางกาย                แม่อุปการะเลี้ยงใจ ฟูมฟัก ทะนุ ถนอมอบรมสั่งสอน ให้ความรู้ทั้งทางโลกและทางธรรม เป็นต้นแบบทางใจแก่ลูก                ความหวังและความปรารถนาของแม่ เหมือนกันทุกคนคือ                เมื่อยามเจ้าโกรธขึ้ง              ให้นึกถึงเมื่อเยาว์วัย                ร้องไห้ยามป่วยไข้               ได้ใครเล่าเฝ้าปลอบโยน                เฝ้าเลี้ยงจนโตใหญ่             แม้เหนื่อยกายก็ยอมทน                หวังเพียงจะได้ผล               เติบโตจนสง่างาม                ขอโทษถ้าทำผิด                   ขอให้คิดทุกทุกยาม                ใจแท้มีแต่ความ                    หวังติดตามช่วยอวยชัย                เวลาอยู่กับแม่ ปิดตาทั้งคู่ ปิดหูทั้งสองข้าง ปิดปากเสียบ้าง เป็นลูกกตัญญู ไม่บาป                คือ ของให้ลูกเผยแพร่ ประกาศเกียรติคุณของวงศ์ตระกูล เป็นตัวแทนของแม่ เลือดเนื้อ ชีวิต นิสัยใจคอที่รับถ่ายทอดมา                เพราะฉะนั้น ความประพฤติของลูก จะเป็นเครื่องประกาศเกียรติคุณ ประกาศด้วยความดี เริ่มทำความดี เพื่อเกียรติยศ ชื่อเสียงของวงศ์ตระกูล                            ขออย่าประจานด้วยการทำตัวพาลเกเร หรือ ประพฤติต่ำทราม                ลูกคือทุกสิ่ง ทุกอย่าง ทุกสิ่ง ทุกอย่างของแม่จริง ๆ รักลูกคนไหนมากกว่ากัน อย่าถาม ความรักของแม่แบ่งไม่ได้                รักลูกคนที่ ๑ ก็คือ รักทั้งหมดของแม่กับลูกคนที่ ๑                รักลูกคนที่ ๒ ก็คือ รักทั้งหมดของแม่กับลูกคนที่ ๒                ทุกวินาทีของชีวิตแม่ คือ ลูก คิดถึง นึกถึงเขาตลอดเวลา ห่วงหาอาทร ไม่ว่าเขาจะอยู่ใกล้หรือไกล                ทั้งหมด ที่กล่าวมานี้ ก็คือลูกจ๋า…  อย่าเห็นแก่ความสุขสนุกสนาน                จงนึกถึงอนาคตสดตระการ                ที่เบิกบานอยู่ข้างหน้าอ้าแขนคอย                ถ้าปล่อยตัว ความชั่วจะครอบงำ                มันจะทำให้เจ้าต้องเศร้าสร้อย                เรียนไปเถิดลูกยาอย่างตะบอย                มัวอ้อยสร้อยอยู่อย่างนี้ไม่ดีเลยลูกรัก… จงรู้จักทำตนเป็นคนเฉย                แม่มิมีผู้อื่นมาชื่นเชย                แต่ลูกเอ๋ยแม่นี้จะดีใจ                เรื่องเที่ยวเตร่เร่ไปงดไว้ก่อน                อย่าอาทรมันเลยจะได้ไหม                แม้นว่าเจ้าเรียนสำเร็จเสร็จเมื่อใด                แม่จะไม่ห้ามปรามเจ้างามงอนลูกเอ๋ย..  เจ้าจงอย่าละเลยที่แม่สอน                แม่ระแวดระวังเจ้าบังอร                อนาทรเพราะรักเจ้าดั่งดวงใจ                อันตัวแม่นี้ก็แก่ชราแล้ว                จะอยู่กับลูกแก้วไปถึงไหน                ลูกได้ดี  แม่ก็หาย วุ่นวายใจ                หมดห่วงใย นอนตาย ตาหลับเอย…                เชื่อนะคะ  เชื่อครู ในฐานะที่ครู เป็นลูกมาก่อน และขณะนี้ รู้ซึ้งเหลือเกินถึงความรักของแม่ที่มีต่อลูก ขอขอบพระคุณ