ถ้าทุกวิถึชีวิตดำเนินไปตามครรลองที่ประมวลด้วยกระบวนการเรียนรู้ของแต่ละบุคคล สะท้อนถึงประสพการณ์การเรียนรู้ที่แต่ละคนที่นำมาประยุกต์ใช้ในชีวิตจริง ทำไมเราไม่เคารพความรู้ที่เรียกว่า experience หรือ การเรียนรู้ด้วย Learning processของแต่ละคน น่าเสียดาย แม้แต่ต้นต้อยติ่งที่แทรกขึ้นริมทาง ไม่มีคนมองไร้ค่า ยังมีวิถีชีวิตการแพร่พันธุ์ การนำต้น ดอก ใบหรือรากไปใช้ประโยชน์ด้วยภูมิปัญญาท้องถิ่นที่ควรเคารพ ชีวิตทีมีความสุขจากการมองทุกมิติที่หลากหลาย และชื่นชมในอัตลักษณ์ของการดำรงตนน่าจะเรียกว่า สุนทรียแห่งชีวิต ซึ่งขึ้นอยู่กับประสพการณ์การเรียนรู้ การสั่งสมความรู้ของแต่ละบุคคลเป็นสำคัญ คนจึงไม่เท่ากันในมิติของภูมิปัญญา(wisdom)