บทรำพึง: (๑) ทางเดินที่ยาวไกลของยายหลาน

โปรดช่วยเอื้อเฟื้อ ต่อผู้ด้อยโอกาส ผู้อ่อนแอ ผู้ยากไร้ ผู้ยากจน

หนทางทอดยาวแสนไกล

ทางที่ยายหลานจะก้าวไป

ผ่าเปลวแดดแผดจ้าท้องฟ้าใส

มองหาเพื่อนร่วมทาง ....ไม่เห็นใคร

หลานยังมียายให้อุ่นใจ

มียายเคียงข้างปกป้องจากพาลภัย ส่งหลานให้ถึงจุดหมาย

ถือกล้วยหวีโตเป็นเสบียง.....ยามหลานหิว

ด้วยกำลังกายเรี่ยวแรงอ่อนล้า ....ที่เหลือเพียงน้อยนิด

กับกำลังใจที่ล้นเปี่ยม.....ด้วยความหวัง

ในระหว่างทาง.......อาจพบผู้ใจดี

อาจ...ให้ที่พิงพักยามแรมรอน.....อาจบางทีที่บ้านหลังถัดไป

.....หรือหลังถัดไป

อาจ....ให้ข้าวน้ำ พออิ่มท้อง...... ก่อนเดินทางต่อ

อาจ....ให้กล้วยให้ขนม.....พกพาเป็นเสบียงระหว่างทาง

อาจ....ให้พักพิงที่ร่มชายคา ยามเหน็ดเหนื่อย

หรืออาจใจดีให้อาศัยเกวียน นั่งไปด้วย....จนถึงจุดหมาย

ผู้ด้อยโอกาส....ควรได้รับความช่วยเหลือ

ผู้อ่อนแอ.....ควรได้รับการปกป้อง

ผู้ยากไร้.....ควรได้รับการการเกื้อหนุน

คนยากจน....ควรได้รับการเจือจุน

โปรดช่วยเอื้อเฟื้อ ต่อผู้ด้อยโอกาส ผู้อ่อนแอ ผู้ยากไร้

พนมเปญ ตุลาคม ยามที่ต้องเค้นสติปัญญาเขียนแผนพัฒนาผู้ด้อยโอกาส/ คนยากจนชาวเขมร

คำสำคัญ (Tags): #ภาพยายกับหลาน#การเดินทาง#ผู้เฒ่าเลี้ยงหลาน#เอื้อเฟื้อ

หมายเลขบันทึก: 134186เขียนเมื่อ 2 ตุลาคม 2007 17:23 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 18:24 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

สวัสดีค่ะ คุณpaleeyon
ก่อนอื่นรูปนั่นถ่ายเองรึป่าว องค์ประกอบดีมากเลยค่ะ สีสรรก็สดสวย
-----
พูดถึงความจนความด้อยโอกาส ทำไมมันยังต้องพบเจอกันอยู่เสมอๆๆๆ แม้บางครั้งยังเกิดขึ้นในจิตใจของเราได้เลย.....
-----
พนมเปญยังฝนตกอยู่รึป่าว
วันนี้ป้าแดงกะลุงอู้ด ตัดสินใจ ทิ้งตั๋วไปพนมเปญแล้วค่ะ เพราะเป็นห่วงตา
โอกาส คงจะมีซักครั้งจนได้.....ละน๊า....ใช่มั้ยคะ