"ลูกชายคนใหม่" HHC ดี ๆ ที่พะเยา

คืนชีวิต เติมชีวา ให้ผู้ป่วย ด้วยน้ำใจจากโรงพยาบาล...สู่....ชุมชน

         ต่อเนื่องจากเวทีการประชุมเครือข่ายผู้ประสานงานเพื่อการให้บริการสุขภาพที่มีหัวใจความเป็นมนุษย์  ทีมสื่อสารฯ จึงตามพี่ชลัทธร อัญญาเนาวรัตน์  แห่งโรงพยาบาลแม่ใจ  จ.พะเยา ไปคุยกับ “คนป่วย” ที่เปลี่ยนเป็น “คนเก่ง” ซึ่งเกิดขึ้นจากการทำงานประจำที่เพียงเติม "ความใส่ใจในความเป็นมนุษย์"ของผู้ป่วยที่มาโรงพยาบาลนั้นจะส่งผลเกินความคาดหมาย 

 

บ้านสะอาดมาก ๆ

อย่างกรณีแรก เราไปที่ ต.ป่าแฝก  ณ บ้านไม้สองชั้นใต้ถุนสูง(ค่อนข้างเก่า)แต่สะอาดสอ้านรวมไปถึงบริเวณรอบบ้านที่เป็นสวนผลไม้และโรงเก็บอุปกรณ์ต่าง ๆ  บนม้าหินใต้ถุนบ้านมีชายวัยกว่า 50 ปีท่าทางเขินอายพร้อมรอยยิ้มที่ฉาบอยู่บนใบหน้าตลอดเวลา นั่งอยู่กับพ่อเฒ่าและแม่เฒ่าวัยกว่า 85 ปี ที่แม้สุขภาพไม่แข็งแรงแต่หน้าตานั้นเปี่ยมสุข  และยกให้ "ทีมเรา" กลายเป็น "หมอ"ซะงั้น

บอกว่าดีใจมาก ที่เราไปเยี่ยม ลุง"คนเก่ง"(ชายเลยวัยกลางคนที่นั่งข้าง ๆ นั่นแหละ) ซึ่งเป็นลูกคนเล็กของแก แต่กว่า 20 ปีที่ผ่านมาพ่อเฒ่าแม่เฒ่าได้สูญเสียเขาไปด้วยอาการภาวะทางจิตใจที่เขาประสบเหตุการณ์บางอย่างและสูญเสียความทรงจำทุกเรื่องในชีวิต ไม่สามารถดูแลตัวเองได้ จนพ่อเฒ่าแม่เฒ่าต้องจำใจและเสียใจอย่างที่สุดที่ต้องผูกคุณลุงไว้ในโรงเรือนเล็ก ๆ ที่น่าจะเรียกว่า "คอก" หลังบ้าน เพื่อจะดูแลได้สะดวก ดูแลไปก็น้ำตาตกด้วยความสงสารลูก แต่จะทำอย่างไรได้เพราะแม้พ่อเฒ่าแม่เฒ่าและญาติพี่น้องจะเพียรพาไปรักษามาหลายโรงพยาบาลแต่ไม่ดีขึ้นจนแทบถอดใจ และดูแลกันไปตามประสา 

<div><table border="0"><tbody><tr><td>

 

นี่แหละ....ลุงเสน่ห์คนเก่ง

</td></tr></tbody></table></div>

 

"บ้านเก่า" ของคุณลุงคนเก่ง

</span></span></span><div></div><div>                แต่…สภาพของคุณลุงเสน่ห์ที่ได้เห็นในวันนี้ “เขา” ไม่เพียงกลับมาดูแลตนเองได้ แต่กลายเป็น “ลูกชายคนใหม่” ที่มีความสามารถกลับมาเป็นกำลังหลักในการดูแลพ่อเฒ่าแม่เฒ่าได้เป็นอย่างดี  อย่างที่สองผู้เฒ่าบอกอย่างภูมิใจว่าเขาทำทุกอย่างในบ้าน ตั้งแต่ทำความสะอาดบ้าน ไปจนถึงการดูแลอาหารการกิน รวมทั้งไปรับยาให้ผู้สูงวัยทั้งสอง  นอกจากนี้ยังช่วยงานชุมชนได้เป็นอย่างดีอีกด้วย   พวกท่านดีใจมากที่ได้ลูกชายคนนี้กลับมาแถมดีกว่าเดิมอีกด้วย </div><div></div><div></div><div>                 ตัวลุงเสน่ห์เองในวันนี้แม้ยังจำเรื่องราวชีวิตในช่วงที่ผ่านมาไม่ได้ แต่ลุงจำชื่อตัวเองได้แม่นยำ รู้ว่าเกิดวันเดือนปีอะไร  จำคนรอบข้างและญาติพี่น้องได้ ท่องบทสวดมนต์ได้อย่างคล่องแคล่ว  ที่สำคัญลุงเสน่ห์มีความหวังว่าเมื่อฟื้นฟูตัวเองได้เต็มที่จะลงมือ “ทำนา” เป็นอาชีพเลี้ยงตัว และบอกว่าฤดูทำนาคราวหน้าจะไปช่วยญาติทำดูก่อน   </div><div></div><div><table border="0" align="center"><tbody><tr><td>

 

พี่ชลัทธร(ซ้าย) และ พี่สมจิตร (ขวา) สองเจ้าหน้าที่คนขยันเพื่อชีวิตใหม่ของผู้ป่วย

</td></tr></tbody></table> <p style="margin: 0in 0in 0pt; line-height: normal" class="MsoNormal">                กรณีลุงเสน่ห์ ไม่ใช่อยู่ดี ๆ ก็เกิดปาฎิหารย์เปลี่ยนได้ในปริบตา  แต่มาจากปัจจัยดี ๆ หลายอย่างตั้งแต่การมีเครือข่ายการดูแลของคนสาธารณสุขที่ดี ที่ไม่เพิกเฉย ทั้งโรงพยาบาลแม่ใจที่ประสานกันอย่างดีกับสถานีอนามัยป่าแฝกในการติดตามดูแลเคสในชุมชนอย่างใกล้ชิด  โดยพี่ชลัทธร และพี่สมจิตร ทุ่งพรวน (หัวหน้าสถานีอนามัยตำบลป่าแฝก) เล่าให้ฟังว่าการทำงานต้องเตรียมทั้งครอบครัวและชุมชน  กรณีนี้ใช้เวลาเตรียมครอบครัวอยู่นานกว่าแม่เฒ่าจะยอมให้พาลุงไปรักษาที่โรงพยาบาลสวนปรุง ซึ่งในเวลาเพียงเดือนเศษที่โรงพยาบาล การได้รับยาสม่ำเสมอ และความใส่ใจในการดูแลด้วยความเข้าใจของครอบครัวและเจ้าหน้าที่ ลุงเสน่ห์ก็ดีขึ้นชัดเจนและสามารถกลับมาอยู่กับครอบครัวและชุมชน ซึ่งในส่วนของชุมชนเจ้าหน้าที่ก็ได้เข้าไปเตรียมพร้อมก่อนเช่นกัน  ถือเป็นโชคดีที่ชุมชนให้ความร่วมมือและพร้อมรับลุงเสน่ห์กลับสู่ชุมชน พร้อมช่วยเหลือดูแล   และเปิดพื้นที่ทางสังคมให้ลุงเสน่ห์ได้เข้าร่วมเช่นการทำกิจกรรมต่าง ๆ ในชุมชน เช่น งานวัด งานบุญต่าง ๆ หรือแม้กระทั่งการเป็นตัวแทนชุมชนในส่วนของกลุ่มผู้พิการ   </p> <p style="margin: 0in 0in 0pt; line-height: normal" class="MsoNormal"></p> <p style="margin: 0in 0in 0pt; line-height: normal" class="MsoNormal">             และโชคชั้นสองของลุงเสน่ห์คือ แม้จะสูญเสีย “ชีวิต”ที่ควรดำเนินไปในช่วงที่ผ่านมา แต่ลุงกลับเป็นคนที่มีสุขภาพแข็งแรงไม่มีโรคประจำตัวใด ๆ       </p>

                

</span></span></div>