ในการ... เสวนาผู้ที่ได้รับรางวัล “ฅ KM มมส” มีอยู่ตอนหนึ่งที่ผมพูดว่า “ความรู้เหมือนน้ำในตุ่ม”
ทำไม... ผมถึงพูดเช่นนั้น
บางครั้ง... ที่ผมผ่านไปในชุมชนต่าง ๆ ผมมักจะมองเห็นตุ่มใส่น้ำตั้งอยู่หน้าบ้าน... แต่เดี๋ยวนี้ช่างหายากเหลือเกินคุณว่ามั้ย... ที่ผมพูดแบบนี้ก็เพราะว่าไม่บ่อยนักที่ผมจะเห็นภาชนะแบบนี้ถูกวางไว้หน้าบ้านในสมัยนี้...
ครั้งหนึ่ง... ผมเคยสงสัย เหมือนเด็กทั่ว ๆ ไปว่าทำไม ทำไมเขาถึงต้องตั้งไว้หน้าบ้านด้วย มันเป็นตุ่มใบเล็ก ปิดฝาสนิท มีกระบวนกะลามะพร้าววางไว้... และผมก็ได้คำตอบมาว่า เขาตั้งไว้เพื่อคนที่ผ่านไปผ่านมา กระหายน้ำ หรือต้องการใช้น้ำ ก็สามารถมาใช้ได้ นี่คือวิถีชาวบ้าน ความเป็นมิตร ไม่น่าเชื่อว่าน้ำตุ่มเล็ก ๆ ก็สามารถแบ่งปันกันได้ กลายเป็นเรื่องที่น่ายกย่อง...
มาวันนี้... ผมลองมาคิดดูเล่น ๆ ว่า
ถ้ามาวันหนึ่ง... ผมเห็นตุ่มใบหนึ่งตั้งไว้หน้าบ้าน โดยที่ภายในตุ่มมีน้ำอยู่เต็มเปี่ยมแทบล้นออกมา แต่...ตุ่มใบนั้นถูกปิดฝาซะสนิท กระบวยสักอันก็ไม่มี....
คำถามที่ตามมาคือ... จะตั้งไว้ทำไม ตั้งไว้เพื่ออะไร
ในเมื่อ... ตุ่มใบนั้นก็ไม่มีประโยชน์อะไรสำหรับคนอื่น ๆ อยู่แล้ว... ผ่านไปผ่านมาก็กินไม่ได้ ใช้ก็ไม่ได้... มิหนำซ้ำ เจ้าของบ้านก็ไม่สามารถตักน้ำถังใหม่ใส่เข้าไปได้... เพราะมันก็เต็มอยู่แล้ว น้ำในตุ่มก็ไม่เกิดประโยชน์อะไรเลย...
แต่ถ้า... เจ้าของบ้านเปิดใจกว้างสักนิด ปิดฝาไม่แน่น มีกระบวยสักอัน พร้อมคำเชื้อเชิญให้ใช้น้ำในตุ่มอย่างจริงใจ... อย่างนี้ไม่ดีกว่าหรือ แน่นอน... มันน่าจะดีกว่าหลายเท่าอย่างน้อยน้ำในตุ่มก็มีประโยชน์ไม่ทิ้งไว้เสียเปล่า...
แล้ว... ถ้าเราเปลี่ยนน้ำในตุ่มให้เป็นความรู้บ้างล่ะ...
ความรู้... เปรียบเหมือนกับน้ำ ถูกบรรจุอยู่ในเครื่องมือต่าง ๆ ที่เปรียบเสมือนกับตุ่มหน้าบ้าน รอเวลาผู้คนมาใช้... ผู้ใช้ก็ได้ประโยชน์ คนให้ก็ภูมิใจ แถมผู้ให้ยังสามารถหาความรู้ใหม่ ๆ มาเติมให้มันเต็มอยู่เสมอได้... อีกมากมาย รอเวลาไม่นานผู้ที่ผ่านไปผ่านมาย่อมได้ใช้ประโยชน์...
ถ้าเรา... เก็บมันไว้คนเดียว ก็เหมือนกับเราปิดตุ่มไว้แน่น ใครจะกล้าใช้ ใครจะกล้าขอคุณล่ะ....
ไม่มีความเห็น