ยังมีเด็กปลูกข้าวเป็น
ข้าว เป็นอาหารหลักของคนไทย
ข้าว เป็นผลผลิตที่ได้จากการทำนาแล้วนำไปผ่านกระบวนการอีกหลายขั้นตอนก่อนจะนำมารับประทานแต่จะมีสักกี่คนที่ปลูกข้าวเป็น และจะมีสักกี่คนที่อยากเป็นชาวนา เป็นสิ่งที่กระผมเฝ้าหาคำตอบ
เมื่อวันที่ 20 กันยายน 2550 ซึ่งเป็นวันคล้ายวันเสด็จพระราชสมภพ ของรัชกาลที่ 5 และรัชกาลที่ 8 และปัจจุบันรัฐบาลได้กำหนดให้เป็นวันเยาวชนแห่งชาติ กระผมได้มีโอกาสสอนนักเรียนจากกลุ่มโรงเรียนเทศบาลนครหาดใหญ่ ทำให้ได้พบกับนักเรียนสองคนในกลุ่มนักเรียนโรงเรียนเทศบาล5 ที่ปลูกข้าวเป็น ทำให้กระผมรู้สึกดีใจและประทับใจมากเพราะจากที่ได้ถามมาเป็นหลายร้อยโรงเรียน โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนที่หกที่มีนักเรียนปลูกข้าวเป็น โดยคนที่หนึ่งบ้านอยู่อำเภอปากพะยูน จังหวัดพัทลุง ส่วนอีกคนบ้านอยู่จังหวัดอุดรธานีแต่ย้ายมาเรียนที่หาดใหญ่ เมื่อถามว่าเคยปลูกข้าวอะไร ก็ได้คำตอบจากคนที่หนึ่งว่า "ข้าวเล็บนก" (เป็นข้าวสายพันธุ์พื้นเมืองของภาคใต้) ส่วนอีกคนตอบว่า "ข้าวเหนียว" จากนั้นกระผมจึงได้สรุปให้นักเรียนคิดต่อว่าเพราะวัฒนธรรมการรับประทานอาหาร และสภาพภูมิประเทศที่แตกต่างกันหรือเปล่าที่ทำให้เพื่อนปลูกข้าวแตกต่างกัน แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดบ้างก็ควรค่าแก่การอนุรักษ์เพราะเป็นสิ่งที่เราสืบทอดกันมาจากบรรพบุรุษ เพราะหากเรารู้แต่สิ่งใหม่ๆแต่เราไม่รู้พื้นฐาน เช่นถ้ามีข้าวเปลือกนักเรียนจะนำมาหุงได้หรือไม่ ก็มีบางคนบอกว่าเอาไปสี แล้วพอถามว่าถ้าไม่มีโรงสีหรือไม่มีไฟฟ้าจะทำอย่างไร นักเรียนเกือบทั้งหมดก็ไม่สามารถหาวิธีการทำข้าวเปลือกให้เป็นข้าวสารได้ แต่ก็ยังดีที่ยังพอมีเด็กรุ่นหลังที่ปลูกข้าวเป็น กระผมก็ได้ฝากให้ไปช่วยกันคิดว่าจะช่วยชาวนาได้อย่างไรบ้าง อย่างน้อยก็ช่วยให้เค้าทำนาง่ายขึ้นและมีรายได้พอที่จะทำให้อยู่ในสังคมได้อย่างมีความสุข ซึ่งเหตุการณ์ดังกล่าวเป็นเหตุการณ์ที่กระผมเจอบ่อยครั้งและทำให้กระผมคิดอยู่เสมอว่าน่าเป็นห่วง แล้วท่านหละครับคิดว่าอย่างไร
ความเห็น (3)
ตามทัศนะแล้ว ความประทับใจมีสองด้านค่ะ คือประทับใจกับเรื่องราวที่ดี ๆ ที่ได้ผ่านเข้ามาทางความสามารถในการรับรู้ได้ของแต่ละคนและเรื่องราวที่เลวร้ายก้อสามารถมาประทับอยู่ในใจของทุกคนได้เช่นเดียวกัน แต่ตามธรรมชาติของคนมักจะเก็บเรื่องราวที่ดี ๆ มาเป็นความประทับใจเสมอ แต่เรื่องราวที่เลวร้ายมักจะถูกเรียกว่า "ฝังใจ"
เมื่อไม่นานที่ผ่านมานี้ มีโอกาสได้สัมผัสคลุกคลีกับน้อง ๆ ที่เป็นเด็กพิเศษประเภทที่เรียกว่าออทิสติก เป็นเรื่องราวดี ๆ ที่น่าประทับใจค่ะ อย่างน้อยก้อทำให้ได้ทราบว่า ในโลกที่การสื่อสารเป็นไปได้อย่างรวดเร็วที่คนปกติมองว่ายุ่งเหยิง ต้องดิ้นรนค้นหาเพื่อสิ่งที่ตัวเองคิดแล้วว่าดี ว่าจำเป็นจะต้องมีจะต้องใช้ ยังมีอีกหนึ่งซอกหลืบความคิดที่ได้แสดงออกมาด้วยความคิดที่บริสุทธิ์อย่างแท้จริงว่า จริง ๆ แล้วคนเราก้อสามารถอยู่อย่างมีความสุขได้โดยปราศจากความทะยานอยากใด ๆ ขอเพียงแค่มีความรักความเข้าใจก้อเพียงพอ
เป็นบันทึกที่น่าอ่าน เป็นไปได้เพิ่มสีสัน และไฮไลท์ จะน่าอ่านมากขึ้นค่ะ
ขอขอบคุณเป็นอย่างสูงครับ ที่ได้เข้ามาให้คำแนะนำ
กระผมเพิ่งจะได้เรียนรู้การใส่ภาพและการทำบันทึกให้น่าอ่านและอ่านง่ายแล้วกระผมจะลองแก้ไขครับ