ความหลังหลั่งไหลในสัมมนา...พลังแห่งชีวิต

เป็นเวลาที่ผ่านเนิ่นนานทีเดียวกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับชีวิตของฉันในวัยเด็กและเคยเล่าสู่กันฟังไปหลายเที่ยว มันเป็นเพียงครั้งหนึ่งในชีวิตที่ลืมไม่ลงและลืมไม่ได้ มันยังฝังลึกอยู่ในใจ จนเมื่อมาพบกับพลังหนึ่งในการพบกันของบุคคลากรภาควิชาฯที่สวนสายน้ำ เรื่องพลังแห่งชีวิต ให้นำขยะที่อยู่ในใจของเราออกมาทิ้ง จากการเลือกภาพ 3 ภาพ จะมีภาพที่เรามองแล้วทำให้คิดถึงเรื่องที่ฝังลึกในใจและดึงมันออกมา เป็นเรื่องที่โยงเกียวกันทั้ง 3 ภาพเลยค่ะ

เรื่องนี้เกิดขึ้นกับฉันได้หรือ

วันนั้น 4 โมงเย็นเลิกเรียนเดินทางกลับบ้าน พอไปถึงบ้านราว 4 โมงครึ่ง พี่ชายบอกว่า มีเรื่องด่วนจะต้องไปตามพ่อกับแม่ซึ่งอยู่ที่บนเขา เขตบางลาง (เขื่อนบางลางนิคมของจังหวัดยะลา) ลืมบอกไปว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นตั้งแต่ตอนประมาณปีพ.ศ.2509 อายุประมาณ 9 ปีออกจากบ้านประมาณสัก 5 โมงเย็นขึ้นรถเมล์สายยะลาเบตงกับพี่ชายคนกลาง พอถึงที่ลงรถ เราก็ลงเพื่อที่จะเดินทางเท้าไปยังที่พ่อกับแม่ทำไร่อยู่บนเขา ซึ่งต้องผ่านหมู่บ้านตาเนาะปูเตะ ซึ่งเป็นหมู่บ้านชาวมุสลิม คิดดูนะนั่งรถมากับพี่ชายพอลงรถกลายเป็นเราลงคนเดียว เขาไม่ลงมาด้วย แล้วทำไม

หนทางที่จะก้าวขาเดินเข้าไปเป็นทางเท้าฝ่าบ้านคนที่สื่อกันไม่ได้ และผ่านป่าเปลี่ยวชนิดดงดิบและมีลำธารน้ำเชี่ยวขวางทาง ความมืดเริ่มมาเยือน เราต้องข้ามลำธารนี้ไปให้ได้ เพราะถอยกลับไปไม่ได้มีแต่เดินหน้าอย่างเดียว แล้วพี่ชายเราไปไหน ทำไมปล่อยเราไว้ที่นี่ ความกลัวเริ่มหนักขึ้นทันที เสียงน้ำดังน่ากลัวขึ้น เราค่อยๆเดินลงไปเพื่อจะขึ้นที่ฝั่งโน้น น้ำเย็นเฉียบและเชี่ยวกราด ยืนแทบไม่ติดค่อยตั้งสติเพราะถ้าพลาดลอยน้ำไปแน่ๆหมายถึงตาย ตัดใจกัดฟันก้าวเดินต่อไปจนขึ้นฝั่งมองไปข้างหน้ามืดสนิท ตายแล้วเราจะเดินไปยังได้มองท้องฟ้า พ่อแม่จ๋ามาช่วยลูกที ลูกกลับบ้านไม่ได้ ไปหาพ่อก็ไม่ได้ ทำยังไงดีมีแต่ป่ากับความมืด

ทันใดก็คิดขึ้นได้ว่าข้างหน้ามีเหมืองร้างที่พ่อกับแม่เคยพามาแวะนอน เวลากลับบ้านไม่ทันรถประจำทางที่เราลง และตัดใจเดินไปให้ถึงก่อนที่จะมืดมากไปกว่านี้ พ่อแม่เคยมาพักนอน 2 ครั้ง มีผ้าเก่าๆกระสอบป่านอยู่บ้างด้วยความมืดความกลัว ความรู้สึกโกรธพี่ชายที่ทิ้งเรา รีบมุดเข้ากระสอบ ตัวก็สั่นเทาด้วยเสียงของนกกลางคืนร้องและมีเสียงประหลาดดังขึ้นเป็นระยะๆ ในชีวิตของฉันไม่มีอะไรที่จะน่ากลัวมากไปกว่าวันนี้แล้ว พ่อจ๋าแม่จ๋ามาช่วยดูแลลูกด้วย เหมืองแร่ร้างจวนจะพัง หลังคาเป็นรูประตูเปิดได้เอง เสียงสัตว์นานาชนิดร้อง ขนพองแล้วพองอีก จนหลับไปด้วยความกลัวและเหน็ดเหนื่อยทั้งกายและใจ ที่แสนจะว้าเหว่และเหงาสุดทนทาน เกิดความรู้สึกรักตัวเองมากที่สุดเลย

ตื่นเช้ามาก็ไม่กล้าที่จะออกจากที่นอน กลัวคนที่ใจร้ายมาเจอ เพราะมันเป็นป่า รอจนสายจึงรีบออกจากที่ซุกหัวนอนที่น่ากลัว และตัดสินใจเดินฝ่าป่าทึบ ตัดลำธารอีกสองที่ แล้วก็เดินขึ้นเขาที่มีถนนตัดขึ้นเป็นวงกตราวๆอีก 16 ก.ม. เดินอยู่ครึ่งวัน ไต่เขาอีกเล็กน้อยไปจนถึงพบพ่อกับแม่ น้ำตาแห่งความสุข ดีใจ เสียใจ มากที่สุดหลั่งไหลรินมาเป็นสายๆ พ่อแม่ก็เสียใจกับเหตุการณ์นี้ ทำให้ฉันจำมันไว้ได้จนทุกวันนี้