ความโชคดีของผม...นายแผ่นดิน
หลายวันก่อนในทริป UKM 11 ในวงข้าวเคล้ามิตรภาพ...มีโอกาสนั่งติดคุณแผ่นดิน กวีศรีGotoknowของดิฉั้น เธอบอกว่า 3 ทุ่มครึ่งคืนนี้ผมต้องไปกรุงเทพฯ....
ด้วยความหวังดีดิฉั้นจึงแสดงความเห็นไปว่า....กลับไปเตรียมตัวมั้ยคะ...วันนี้ดูแลกันครึ่งวันแล้วไม่ต้องเกรงใจหรอกตามสบายตามภารกิจของตน
เธอตอบธรรมดาๆ แต่กลับทำให้ดิฉั้นสะดุด(หากกำลังเดินมีหวังหัวคะมำตกคลองไปแล้ว)"ในชีวิตผม...แม้ผมจะโชคร้ายหลายเรื่อง(ผมคิดเอาเองว่าผมโชคร้ายนะ)..แต่มีเรื่องหนึ่งที่ผมถือว่าผมโชคดีที่สุดคือ.."มีคนดูแล"เธอขยายความด้วยความภูมิใจว่า ไม่ว่าเธอจะไปไหน...เพื่อนคู่ใจของเธอจะจัดแจงกระเป๋า..เดินทางหมายถึงเสื้อผ้า...อุปกรณ์อย่างที่ต้องใช้ให้ทั้งหมดเพียงกลับบ้านไปหยิบกระเป๋า...หรือเปลี่ยนกระเป๋าก็ไปราชการต่อได้ทันทีมีบางครั้งก็ส่งไม้ผลัดกันที่ท่ารถ...หรือหน้าห้องประชุม
ทันทีที่ได้ฟังดิฉั้นคิด......เป็นเสน่ห์ง่ายๆของภรรยาที่ดูแลคนใกล้ตัวจนกลายมาเป็น "ความโชคดีของผม" เล่าสู่กันฟังกับเพื่อนฟังอย่างไม่ขัดเขิน
ดิฉั้นสะดุด..เพราะดิฉั้นไม่เคยทำสิ่งเหล่านั้น...เลยมีแต่เธอจัดให้ไม่งั้นดิฉั้นจะลืมโน่นลืมนี่...ระยะหลังไปบ่อย..คงขี้เกียจจัดเพียงแต่จะถามว่าเอาโน่นเอานี่ไปหรือยัง.....เช่นกระเป๋าตังค์..แปรงสียาสีฟัน ยาสระผม...น้ำยาล้างคอนฯ ท้ายสุด...ตั๋วเครื่องบินอยู่ไหน....
นอกจากนั้นแล้วดิฉั้นยังไม่เคยจัดกระเป๋าให้เขาอีก...เพราะไม่รู้จะใส่ชุดไหน...เอาไปกี่ชุดคิดเอาเองก็แล้วกันเนอะ...กองไว้เดี๋ยวรีดให้....เท่านั้นยังไม่พอหากขี้เกียจมากๆก็จะหยอดว่า....."ไม่ต้องรีดได้มั้ยพี่!...เดี๋ยวหล่อมากมีสาวมาติด ยุ่งอีก...."
ลองถามตัวเองว่า....ในชีวิตนี้...เราภูมิใจอะไรบ้างพร้อมๆ กับคิดว่าเรามีความน่ารักตรงไหนบ้างหน้อ...
ความเห็น (14)
เห็นด้วยค่ะ และแอบซึมซับความรู้สึกนี้อยู่หลายหน แดนไท คนดูแลของคุณแผ่นดิน เป็นศรีภรรยามากเลยค่ะ
แม้งานราชการจะยุ่งแค่ไหน ถ้าเรื่องสามีและลูก เธอจะไม่รอรีเลยค่ะ พร้อมที่จะดูแลด้วยความเต็มใจและเต็มที่เสมอ
ประทับใจด้วยคนค่ะ
ถ้าพี่นั่งอยู่กับคุณจิ๊บ พี่ก็คงสะดุ้งไม่ต่างไปจากคุณจิ๊บ ... โชคดีที่ คนที่บ้านเราไม่ค่อยได้เดินทางเลยอาจจะสะดุ้ง หรือสะดุดน้อยกว่าคุณจิ๊บนิดหนึ่ง....อิอิอิ
คิดถึงค่ะ
สวัสดีค่ะ
นี่เป็นเรื่องเดียวที่ยังทำให้คุณพ่อบ้านอยู่ นั่นคือ จัดกระเป๋า จัดทุกอย่างให้ เวลาเดินทาง จนหลายครั้งโดนบ่นว่า "เธอจะขนอะไรไปตั้งมากมาย ทำยังกะไปอยู่เป็นเดือน"
อย่างงี้เรียกว่า น่าภูมิใจรึเปล่าน้อ
อืม....อยากจัดให้เหมือนกันค่ะ แต่ไม่มีคนให้จัด....ถ้ามีรับรองงานนี้คุณเมตตาก็ต้องแอบอิจฉาเหมือนกัน
อุ้ย! ไม่ได้อิจฉานะคะ...คุณสมพร เพียงแต่หันมาพิจารณาตัวเองว่าตัวเองหลงเหลือความน่ารักอะไร อยู่บ้างหลังจากอยู่กันมา 10 ปี...
สวัสดีครับ ...
ผมเป็นเช่นนี้ครับ...
โชคร้ายเสมอ , ... แต่ที่โชคดีอย่างไม่เปลี่ยนแปลงก็คือการมีคนดูแลที่ดี, ใส่ใจ และอาทรอย่างสม่ำเสมอ
การทำงานอันหนักหน่วง.. ร่ายกายทรุดพังกลับจากนอกบ้าน... นั่นคือ ภาระความหนักอึ้งของเธอ.. และเธอก็เป็นเช่นนี้เสมอมา
ผมพยายามดูแล "คนของความรัก." ด้วยการดูแลตนเองให้ดีที่สุด แต่แล้วก็ทำยังไม่ได้..
วันนั้น, เธอเก็บเสื้อผ้าให้หลายชุดราวกับจะให้ไปอยู่กรุงเทพฯ เป็นสัปดาห์ ...
....
ทุก ๆ คนมีความดีงามภายในครอบครัวเสมอ
แต่สำหรับผมแล้ว...ผมโชคดีมาก ๆ ...โชคดีพอ ๆ กับการมีมิ่งมิตรที่ดีในโลก G2K
คุณจิ๊บขา...ภรรยาที่น่ารักแบบที่คุณแผ่นดินเธอมีน่ะ หาไม่ง่ายหรอกค่ะ พี่โอ๋ว่า...คุณแผ่นดินเธอโชคดีจริงๆแหละ แสดงว่าเธอคงทำบุญมาดี แต่ภรรยาแบบเราๆนี่น่าจะเป็นแบบชนส่วนใหญ่นะคะ ต้องบอกให้คุณสามีทำบุญไว้เยอะๆ ชาติหน้าจะได้เจอแบบชนส่วนน้อยบ้าง หลวมตัวมาเลือกเราแล้วก็ช่วยไม่ได้แล้วล่ะค่ะ เราๆก็น่ารักได้แบบเราๆนี่แหละค่ะ พี่โอ๋ว่า...อิ...อิ (เก่งแต่เรื่องงานนอกบ้าน กับเลี้ยงลูกละมั้ง)
แวะมาทักทายทุกท่านค่ะ...ยังไม่ได้เล่านะคะว่านอกจากนั้นยังเจอ "แดนไทตัวจริง " "แผ่นดินตัวจริง" ด้วยท่าทางน่าดู....จับให้ถ่ายรูป..เธอไม่คุ้นเลยไม่ได้นำรูปมาประกอบ...
ผมอยากให้เธอมาอ่านเหลือเกิน...
แต่ก็เขินที่จะบอก...
....
ในความโชคร้าย เธอคือความโชคดีที่มาช่วยให้ความโชคร้ายต่าง ๆ ไม่เลวร้ายไปกว่านั้น
...
ขอบคุณครับ
คุณแม่คนสวย
ครูเสือได้อ่านบันทึกนี้ คงใจชื้นขึ้นอีกหน่อย พี่องุ่นไม่เคยละเลยต่อหน้าที่ของคนดูแล จัดเก็บลงกระเป๋าให้อย่างครบถ้วน หลังจากที่คุณ samee ซักและรีดเรียบร้อยแร้ววววว 5555555
ไม่รู้ยังไง. วันนี้นึกอยากหวนกลับมาอ่านบันทึกนี้อีกครั้ง
ขอบคุณครับ