นิทาน : ไส้เดือนและกิ้งกือ
หลังจากไม่ได้พบไส้เดือนมาเป็นสัปดาห์ ความคิดถึงเพื่อนอันเป็นที่รัก ยากนักกับการหักห้ามใจไม่ให้ไปหา กิ้งกือจึงเตรียมของฝากเท่าที่มีอยู่ใส่ไว้ในพก เดินมุ่งหน้าไปหาไส้เดือนที่ท้ายสวนบ้านนายพราน พบไส้เดือนกำลังชอนไชดินอยู่ “หวัดดีไส้เดือน ไม่ได้เจอนายหลายวันแล้ว คิดถึงเป็นบ้าเลย นายยังคงขยันเหมือนเดิมเลยนะ” กิ้งกือกล่าวทักเสียงดังลั่นด้วยความดีใจ ขณะที่ไส้เดือนหยุดชะงักกับการขะมักเขม้นชอนไชดิน หันไปมองและทักตอบไปว่า “หวัดดีสหาย แหม จะให้ฉันทำอะไรได้ล่ะ ทำตัวให้ว่างมันดูเปล่าประโยชน์ ด้วยเหตุที่ที่ตรงนี้เป็นที่ของนายพรานซึ่งฉันอาศัยอยู่ ฉันเห็นว่าตัวฉันพอจะมีประโยชน์อยู่บ้าง จึงช่วยพรวนดินให้” “อ้าว แล้วนายพรานได้ให้ค่าจ้างรางวัลอะไรบ้างหรือเปล่า” “เปล่า..ฉันทำด้วยความสมัครใจของฉันเอง” ไส้เดือนตอบ
กิ้งกือจึงเอ่ยขึ้นว่า “ถ้าเขาไม่ให้สินจ้างรางวัล ก็เสียเปรียบแย่สิ การที่จะทำอะไรให้ใคร มันจะต้องได้รับสิ่งตอบแทนที่เป็นมูลค่ามันถึงจะถูก” “การที่เพื่อนคิดอย่างนั้นมันก็ถูกอยู่นะ และการที่ฉันจะคิดว่า ตัวฉันพอจะมีประโยชน์ในการพรวนดินให้นายพราน ขณะที่ฉันอาศัยอยู่บนที่ดีนของนายพราน อีกอย่างหนึ่ง แม้ฉันจะไม่ได้อาศัยอยู่บนที่ดินของนายพราน แต่ถ้าฉันช่วยพรวนดินให้ต้นไม้ ฉันก็คิดว่าฉันมีประโยชน์ แม้ตัวฉันจะเป็นตัวเล็กๆ ก็ตาม เพราะต้นไม้ที่เติบโตขึ้น เขาให้ร่มเงากับฉัน อันที่จริงไม่ต้องหวังว่าเขาจะให้ร่มเงาแก่เราก็ได้ ยังไงเขาก็ต้องเติบโตขึ้นตามธรรมชาติอยู่แล้ว นอกจากนั้น ฉันไม่ได้คิดว่าฉันเสียเปรียบนะ เพราะเมื่อไรที่ฉันได้ทำงาน ร่างกายของฉันก็แข็งแรงขึ้น ถ้าพูดถึงความเสียเปรียบและได้เปรียบนะ ฉันว่าฉันได้เปรียบมากกว่า ด้วยเหตุที่ฉันได้ออกกำลังกายไง ฉันคิดว่าการที่ฉันคิดอย่างนี้ก็ไม่น่าจะผิดหรอกนะ เอางี้นะ ฉันได้ยินคนพูดกันว่า ชาวนานั้นเสียเปรียบ แต่ฉันว่าเขาได้เปรียบ เพราะร่างกายของชาวนาแข็งแรงจากการทำงาน มีภูมิต้านทานดีกว่าผู้ที่นั่งในห้องแอร์ อารมณ์ของเขาจะเบิกบานกว่า แม้ชาวนาจะไม่มีเงินมากมายมหาศาล แต่ชาวนาก็ได้เปรียบ เมื่อเปรียบกับผู้ไม่ใช่ชาวนา….อืมมม มันพูดกันยากนะกิ้งกือ” ไส้เดือนกล่าวตอบไปเท่าที่ความสามารถจะคิดถึงถ้อยคำได้ กิ้งกือจึงเอ่ยขึ้นว่า “อืมม นายเป็นสัตว์ที่น่าคบหาสมาคมด้วยจริงๆ จากคำของนาย ทำให้ฉันมีใจสูงขึ้นทีเดียว ขอบใจนะเพื่อน มา..เดี๋ยวเรามากินอะไรอร่อยๆ ดีกว่าไหม ฉันเอามาฝากนายโดยเฉพาะเลยนะเนี่ย”
ความเห็น (2)
เย้ๆๆๆๆๆ ในที่สุดหนูก็ได้อ่านนิทานแล้ว....รอตั้งนาน...กว่าจะได้อ่าน
การที่จะช่วยเหลือใครสักคน ไม่จำเป็นต้องเห็นแก่สินน้ำใจ...แต่เราต้องช่วยด้วยความจริงใจ...และเกิดประโยชน์....การที่เราจะช่วยอะไรใครนั้น ก็ต้องช่วยเพื่อประโยชน์ส่วนรวม อย่าเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตัว สังคมจะได้สงบสุข
จริงเปล่าค่ะ คุณครูเจ้าขา...เป็นกำลังใจให้เจ้าค่ะ -------> น้องจิ ^_^
- นิทานช่วงหลังนี้ ฝืดๆ หน่อยเด้อครับ