ประสบการณ์และประสพกรรมของข้าพเจ้า

ร่วมเป็นวิทยากรในการเรียนรู้ รายวิชา การบริหารจัดการวิสาหกิจชุมชน อาจารย์ประจำศูนย์ อ.สุวิรัตน์ รักษาเคน วันที่ 15ก.ค.50

"หนึ่งในกลุ่มเด็กหลังห้อง"

วันนั้นท่านพิกุล ศักดิ์สุจริต ก็ได้เล่าถึงเรื่องประสบการณ์และประสพกรรมของท่านตั้งแต่อดีตที่ผ่านว่าต้องเจอกับปัญหามากมายในภาวะของการเปลี่ยนแปลงรัฐบาลและผู้นำของประเทศ กว่าจะฟันฝ่ามรสุมลูกแล้วลูกเล่าในช่วงภาวะเศรษฐกิจ ขณะนั้นมาได้นั้นสุดแสนจะลำบาก

ถ้าไม่ใช่เจ๊พิกุลคนนั้นหรือหญิงเหล็กคนนี้แล้ว ก็ไม่รู้ว่าธุรกิจของท่านจะเป็นอย่างไรบ้าง ในภาวะช่วงนั้น ทั้งนี้ท่านก็ยึดมั่นอยู่ในหลักของพรหมวิหารสี่ ที่นำมาใช้ในการบริหารงาน บริหารคนในบริษัทของท่านขณะนั้น

และในช่วงก่อนจะจบเรื่องนั้นนักศึกษาในห้องต้องเงียบกันไปทั้งห้องเมื่อท่านพิกุลได้เล่าเรื่องเหตุการณ์ที่ท่านได้ประสพเจอที่โรงพยาบาลสมเด็จพยุพราช อำเภอกระนวน ซึ่งก็ได้เจอกับคุณยายคนหนึ่งยืนอุ้มหลานที่ห่อด้วยผ้าขาวใว้ในอ้อมกอดและทอดสายตาอย่างหมดอาลัย เมื่อท่านพิกุลเข้าไปสอบถามความในแล้วก็ถึงกับอึ้งพร้อมกับอาการน้ำตาไหลคลอเบ้า

เมื่อทราบว่า เด็กที่คุณยายอุ้มอยู่นี้คือหลานของคุณยายเอง และก็ได้เสียชีวิตไปแล้วด้วยโรค H.I.V ที่ติดมาจากแม่ของเด็กเอง ทั่งนี้คุณยายยังจะต้องมาวิตกกังวลเรื่องการเดินทางจะกลับบ้านได้อย่างไร เพราะว่า รถโดยสารประจำทางเขาจะไม่ให้คนที่ตายแล้วขึ้นรถโดยเด็ดขาดแล้วคุณยายก็ต้องการที่จะนำศพหลานต้วเองไปประกอบพิธีทางศาสนาที่บ้านของเธอ จะเหมารถสองแถว รึ ก็ไม่มีเงิน ท่านพิกุล จึงได้มอบเงินส่วนตัวให้กับคุณยายเพื่อจะได้เดินทางกลับบ้านได้และคุณยายก็กล่าวคำขอบอกขอบใจท่านพิกุลไม่ขาดปาก

จนท่านพิกุลต้องตัดใจเดินถอยห่างออกมาเพื่อสงบใจและจะต้องไปทำธุระของตัวเองให้เรียบร้อยพร้อมทั้งคิดอยู่ในจิตใต้สำนึกตัวเองในภวังค์ขณะนั้นว่า......

“ จะให้ใคร ให้วันนี้ จะดีกว่า จะมีคน ศรัทธา ขอบคุณท่าน.. เก็บเอาไว้ ก็ต้องให้ เข้าสักวัน ให้วันนั้น จะขอบคุณ ณ ที่ใด ”

กลุ่มเด็กหลังห้อง