ปัญหาความรู้
ข้าพเจ้าได้ประสบกับปัญหาความรู้ คือ ปัญหาของการเรียนในห้องเรียนซึ่งมีรายละเอียดดังต่อไปนี้...
1) ปัญหาการเข้าห้องเรียน
ปัญหา : มีปัญหาทางด้านการเข้าห้องเรียนตรงที่มาไม่เคยทัน ไม่เคยมาก่อนอาจารย์เลยซักครั้ง เหตุเพราะ เมื่อมาถึงมหาวิทยาลัยแล้ว ดิ่งไปที่หอเพื่อนก่อนทุกครั้ง หรือไม่ก็แวะทานข้าวก่อนขึ้นเรียนทุกครั้งไป
การแก้ไข : จะต้องเริ่มที่กะเวลาออกจากบ้านก่อน ออกจากบ้านให้ไวๆ มารถส่วนตัวน่าจะไวอยู่แล้ว ที่มาไวเพราะรู้ตัวว่าต้องไปหอเพื่อนก่อนทุกวัน (ไม่มีละเว้น) และจะทานข้าวก่อนออกจากบ้านทุกครั้ง ป้องกันปัญหาทานข้าวนานจนขึ้นเรียนไม่ทัน ซึ่งถ้าช้ามากอาจจะโดนอาจารย์เหล่นิดๆเป็นเชิงเตือนได้
2) ปัญหาการเรียนภายในห้อง
ปัญหา : ข้าพเจ้าเป็นพวก"สมองรั่ว" หรือจะพูดว่า เข้าหูซ้ายทะลุหูขวาก็ไม่ผิด เพราะเป็นเช่นนั้นจริงๆ ไม่สามารถจะจำบทเรียนเก่าๆได้ จะนึกทีต้องเค้นมันสมองในหัวน่าดู และบางทีผลของการเค้นความรู้ในหัว ก็มักจะประสบกับความล้มเหลว เพราะในหัวมันมีความรู้แบบสะเปะสะปะมาก ถ้าเปรียบสมองข้าพเจ้าเหมือนห้องสมุด ก็คงเป็นห้องสมุดที่บรรณารักษ์ลาออกไปประมาณสามเดือนสี่วันแล้ว และนี่แหละคือเหตุผลเวลาอาจารย์เรียกถาม ทำไมตอบไม่เคยได้ซักที (แต่ถ้าเรื่องแซวเพื่อน ไม่ต้องบอก สมองทำงานอยู่ตลอดเวลา)
การแก้ไข : ต้องจัดห้องสมุดในสมองใหม่ทั้งหมด คงต้องใช้เวลา หากจะเรียบเรียงความรู้ให้ถูกต้อง สำหรับคนอย่างข้าพเจ้า ไม่ยาก หากจะทำ (แต่ขี้เกียจทำนี่อีกเรื่องนะคะ) ไม่ๆๆๆๆ สับสนในตัวเองเกินไปแล้ว เป็นอันตกลง และสัญญาว่า ต่อไปนี้จะทบทวนบทเรียน และ จัดห้องสมุดในสมองใหม่เสียที (รับสมัครบรรณารักษ์ส่วนตัวด่วน)
3) ปัญหาการทำงานกับเพื่อนๆ
ปัญหา : มากคนมากความ เห็นคำพูดนี้จะไม่ผิดเลยซักนิด ยิ่งหลายคนความเห็นยิ่งไม่ตรงกัน ไม่ว่าจะทำงานอะไร ความเห็นไม่ตรงกันครั้งเดียว อย่าว่าแต่จะไม่ร่วมงานกันอีกเลย งานอื่นก็เลิกพูดถึงไปได้ ไม่อยากจะทำงานกับคนที่ทัศนคติไปด้วยกันไม่ได้เท่าไร มันเบื่อจะอธิบาย หรือคอยตามงาน ตัวเราเองยังเอาไม่รอด ถ้าให้มัวแต่จี้ติดตามคนอื่น ก็ไม่ต้องทำมาหากินพอดี (กับบางคนเท่านั้นนะ) ส่วนมากกลุ่มข้าพเจ้าเรารักกันเหนียวแน่นหนึบ งานไหนกลุ่มเราต้องอยู่ด้วยกันตลอด ร่วมหัวจมท้ายด้วยกันตลอด (พากันจมนั่นแล)
การแก้ไข : คนเราควรเตรียมพร้อมที่จะเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา ไม่ควรยึดติดแค่กลุ่มเรา เราไม่ควรเอาตัวเราเป็นศูนย์กลางของทุกสิ่ง ควรจะเข้าไปเรียนรู้กับกลุ่มอื่นๆ แลกเปลี่ยนความคิดเห็น ความรู้ และลักษณะการทำงานกัน เห็นที่พูดมาอย่างดีเนี่ย แต่ก่อนต่อให้หมื่นนึงข้าพเจ้ายังไม่เคยคิดเริ่มต้นเลยนะ ตอนนี้ในกลุ่มข้าพเจ้ามีการสมาคมคนอื่นมากขึ้น การทำงานจึงเริ่มต้นที่จะปรับเปลี่ยน งานตอนนี้ในทุกวิชา ข้าพเจ้าอยู่ไม่ซ้ำกลุ่มเลย เรียนรู้การทำงานกับเพื่อนคนอื่นๆไปด้วยเป็นเรื่องที่สนุกดีนะข้าพเจ้าว่า แต่ไม่ใช่ไม่อยากอยู่กลุ่มเดิมๆนะแค่อยากออกไปนอกกะลาซักหน่อยแค่นั้นเอง..
4) ปัญหาเรื่องการค้นคว้าข้อมูล
ปัญหา : คนที่สมองสะเปะสะปะอย่างข้าพเจ้า เวลาเรียนยังว่าแย่แล้ว เวลาทำงานนี่ยิ่งแย่กว่าเห็นๆ ความรู้ที่ได้รับมา เมื่อประมวลผลในสมองอันน้อยนิดของข้าพเจ้าแล้ว มันเหลือกลับออกมาแบบครึ่งผีครึ่งคนมาก ทำให้เวลาหางาน ต้องอาศัยเพื่อน อาศัยในที่นี้คือ ถามบ้าง ขอความช่วยเหลือนิดๆหน่อยๆ (อ้อนเพื่อน) ไม่ใช่ใช้ให้ทำเสียทุกทีไป ไม่งั้นข้าพเจ้าต้องไปเรียนสาขาง่อยศาสตร์แล้ว เพราะจำอะไรไม่ได้ ทำอะไรก็ไม่เป็น ดังนั้นหากข้าพเจ้าต้องหาข้อมูลคนเดียว คงต้องกินยาตายไปเสียวินาทีแรกที่รับรู้
การแก้ไข : เรียนผูกก็เรียนแก้เสีย ในเมื่อชอบอ้อนเพื่อน ขอให้เพื่อนช่วย ก็เปลี่ยนเป็นอ้อนเพื่อน ขอให้เพื่อนสอนการค้นหาให้ ว่ามีเทคนิคอะไรบ้าง เพื่อนข้าพเจ้าน้ำใจดีเลิศประเสริฐศรีมณีเด้งอยู่แล้ว รับรองว่าเต็มใจสอนข้าพเจ้าแน่นอน และข้าพเจ้าก็จะตั้งใจเรียนรู้ และฝึกฝนการค้นคว้าหาข้อมูลให้เก่งให้ได้ เพื่อตัวเองในอนาคตและเพื่อนที่ไม่ต้องมาเหนื่อยช่วยหาข้อมูลบ่อยๆ ฮ่าๆ
5) ปัญหาเรื่องการสอบ
ปัญหา : การสอบเป็นปัญหาอันใหญ่ยิ่งยวดที่ข้าพเจ้าต้องผ่านไปให้ได้ อนาคตของข้าพเจ้าไม่ได้อยู่ที่เกรดที่จะจบออกมา อาจจะหาว่าข้าพเจ้าบ้า ที่ไม่สนใจเกรด แต่เพราะข้าพเจ้ามีจุดมุ่งหมายอันแน่วแน่แล้ว จึงไม่คิดตรงนั้น ปัญหาของข้าพเจ้ามันออกแนว ติดอยู่กับฝันร้ายบางอย่างในฤดูกาลสอบ เพื่อนบางคนอาจไม่มี แต่ข้าพเจ้ามี และนึกสลดใจอยู่ทุกเมื่อ เมื่อคิดถึงมัน ข้าพเจ้าอาจจะเฮฮาเหมือนไม่คิด แต่เวลาใครพูด ก็อดสะท้อนใจไม่ได้เสียทุกที เคยมานั่งนึกโกรธคนที่เอามาพูด คนที่บังคับให้ข้าพเจ้าต้องพูดออกมาโดยไม่มีทางเลือก โดยไม่คิดถึงใจข้าพเจ้า ว่าอยากจะลืมมันเพียงใด อยากจะก้าวผ่านไปเริ่มต้นใหม่เพียงใด บางคนอาจจะเพียงแค่คิดว่า นำมันมาเตือนเป็นอุทาหรณ์แก่บุคคลอื่น ห้ามเอาเยี่ยงอย่าง แต่การที่ต้องเป็นตัวอย่างนั้นมันไม่สนุกเลย อาจจะว่าข้าพเจ้าแปลก แต่ข้าพเจ้าไม่มีความรู้สึกยินดี หากว่าคนอื่นจะมาเรียนรู้จากบทเรียนที่ผิดพลาดของข้าพเจ้าในอดีต ข้าพเจ้ายอมรับว่า ใจไม่กว้างพอ ไม่ชอบตกอยู่ในวงสนทนาด้วยหัวเรื่องแย่ๆ คงไม่มีใครชอบเหมือนกัน แต่ช่วยไม่ได้ ในเมื่อเรื่องที่ข้าพเจ้าทำมันแย่ และผลของมันคล้ายกับการเชือดไก่ให้ลิงดู ส่วนบทเรียนราคาแพงนี้คงจะย้อนวนเป็นเรื่องเล่าไปจนกว่าข้าพเจ้าจะเดินออกไปจากมหาวิทยาลัยแห่งนี้
การแก้ไข : ทำใจ และก้าวผ่านไปให้ได้ ไม่สนว่าคนอื่นจะคิดยังไงที่ข้าพเจ้าเป็นทีต้นแบบอันยอดแย่ ข้าพเจ้ารู้ตัวเองก็พอ ว่ากำลังทำอะไรอยู่ บางทีก็ท้อ อยากร้องไห้ แต่บุคคลที่อยู่รอบข้างข้าพเจ้า ทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกเหมือนว่า ทุกคนได้โอบอุ้มข้าพเจ้าเอาไว้ ข้าพเจ้าอุ่นใจและมีกำลังใจขึ้นมาก ข้าพเจ้ามีประสบการณ์มากกว่าคนอื่น ซึ่งซื้อมาในราคาแพงลิบ ข้าพเจ้าควรจะทำความเข้าใจบทเรียนนี้ใหม่ และจะต้องก้าวผ่านพ้นมันไปให้ได้ ข้าพเจ้าจะต้องพ้นความรู้สึกทรมานนี้ไปและจะเรียกความเชื่อมั่นในตัวเองกลับมาอีกครั้ง..
เขียนโดยทัศนะของข้าพเจ้าแต่เพียงผู้เดียว..
เมธาวี
ความเห็น (5)
ประสบการณ์ราคาแพง สำหรับข้อ 5 จริงๆ สู้ๆ..
ไม่มีไคที่ไม่เคยทำผิดหรอกนะเมกะ...แต่เคยทำผิดแบบนั้นแล้วถ้าเรายังกลับมาทำอีก..คนแบบนี้ที่ไม่น่าให้อภัยนะ
มันเป็นทำมะดาของคนส่วนมากที่เวลาเห็นคนล้มแล้วชอบเหยียบซ้ำ ชอบข้าม โดยไม่รู้หรอกว่าเรารู้สึกยังไง
แต่สิ่งหนึ่งคือเมกะต้องยอมรับว่ามันเป็นสิ่งที่เมกะทำผิดจริงๆ..อดีตไม่ได้มีไว้ให้นั่งเสียใจ...ทำวันนี้เพื่อนพรุ่งนี้...Fighting Fighting
เมกะเมะกะ
สิ่งที่ผิดพลาดไปแล้วเราก็นำไปเป็นสิ่งเตือนใจเรา บางครั้งคนเราก็ไม่อยากที่จะผิดพลาดซ้ำสองอีก สิ่งที่จะทำให้ได้ดีต่อไปนั้นก้อคือเมื่อเมกะล้มแล้ว เมกะก็ยืนขึ้นมาใหม่ได้ด้วยตนเองแต่อาจจะช้าหรือเร็วนั้นอยู่ที่ตัวเราพร้อมเมื่อไหร่ เมื่อเราพร้อมเราก็จะมีกำลังใจสู้ต่อ เราเชื่อว่าเมกะมีกำลังใจอยู่มากมาย อย่าไปย่อท้อถึงแม้บางสิ่งจะทำให้ท้อบ้างในบางเวลาแต่อย่าเอามาเคียด แค่คิดแล้วปรับปรุงแก้ไขก็พอ...สู้ๆนะจ๊ะ
พี่ก็มีปัญหามากเวลาทำงานกลุ่มเหมือนกัน
ถ้าต้องแตกกลุ่มตัวเองเมื่อไหร่ ทำงานไม่ได้ซักที
นิสัยแบบนี้ไม่ดีเลย ในอนาคต หากต้องออกไปทำงานร่วมกับคนหมู่มาก เราจำเป็นต้องปรับตัวเองให้ได้ เพื่อไม่ให้เป็นปัญหากับส่วนรวม เพราะงานส่วนใหญ่ ก็ต้องอาศัยทีมทั้งนั้น จะมาวันแมนโชว์มันก็เก่งกล้าเกินไปหน่อยละ
แก้ให้ได้นะจ๊ะ จะเอาใจช่วย
อยากบอกว่าครูภูมิใจในตัวเมย์มากนะคะ เรื่องที่ผ่านมาไม่ต้องจำมันมาก มันเป็น lesson learned อันหนึ่งเท่านั้นเอง ครูเองก็เคยมีความผิดพลาด เราก็เรียนรู้กับมันและไม่ทำให้มันผิดพลาดอีกนะคะ ขอบคุณ เมย์สำหรับความช่วยเหลืองานของสาขาในทุกๆเรื่อง นะคะ