แหงนผ่อต๊องฟ้า หน้าฤดูฝน เมฆหมอกลอยวน เมฆฝนบดฝ้าพาหื้อหวันไหว ในใจแห่งข้า เหมือนเหล่าเมฆา มืดครึ้มง่อมแต๊เนอเฮา นั่งเหงากึ๊มงึ้ม มันตึงบ่ปลื้ม เลยนาจีวิตข้าน้อย มันด้อยแต๊หนา ขอวอนเตวา มาโผดสักหน้อย.
ไม่มีความเห็น