อนุทิน 41773

เช้านี้ตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย  เพราะเหตุว่ามีเหตุให้หลับตานอนไม่ลง  กังวลเสียใจในเรื่องราวบางอย่าง  ดีที่มีกำลังใจชั้นยอดที่ต่างห่วงใยครูของเขา  เพื่อนร่วมงานที่ทราบถึงความทุกข์ใจของครูแป๋ม  โดยเฉพาะบูรพาจารย์ผู้ให้ชีวิตจิตวิญญานครูมอบสู่ใจครูแป๋มอย่างเต็มเปี่ยม  นั่นเอง ครูแป๋มจึงคิดได้ว่าการที่เราทุกข์  เราเครียด  เราเสียใจหาใช่เราทรยศต่อวิชาชีพไม่  ตรงข้ามเรากลับอุทิศใจกายโดยไม่เห็นแก่เหน็ดเหนื่อย  รักเมตตาศิษย์ทุกคนอย่างเท่าเทียมกัน  มีความยุติธรรมเสมอมา  หากเขาคิดได้ก็คงกลับมาหาเรา  และแน่นอนครูแป๋มพร้อมเสมอที่จะให้อภัย  อ้าแขนรับกลับมาเป็นเช่นเดิม  เข้าใจกันและกันอีกครั้งค่ะ  (ปล.พ่นยาหอบหืดเป็นระยะๆเพื่อรักษาชีวิตให้อยู่ดูโลกให้นานๆ เพื่อจักอยู่ทำประโยชน์ที่ตั้งใจไว้ให้สำเร็จก่อน...ที่จะจากโลกนี้ไปค่ะ...)  ยังรอ..รอ..