อนุทิน 147525

กอไผ่พุ่มหนา ระเกะระกะไปด้วยหนามแหลมคม ยากนักที่ใครจะโค่นล้มได้

ด้วยว่าไผ่ทุกกอเกิดจากหน่อเดียวกัน รวมตัวเป็นไผ่กอใหญ่ อาศัยการช่วยเหลือกันและกันจึงยืนหยัดคงทน

บุรุษผู้ชาญฉลาด อาศัยเพียงไผ่ลำเดียว ยกย่องให้ความสำคัญ เชิดชูให้เป็นด้ามของมีดที่คมกริบ

บุรุษคนนนั้น ขัดเกลาไผ่ลำนั้นจนสวยงาม กลายเป็นเครื่องประดับมีด ศาสตราวุธที่น่าเกรงขาม

ทั่วแหล่งหล้าพากันเกรงใจด้ามมีดที่มาจากไผ่ลำนั้น โดยปริยาย

ด้ามมีด หยิ่งผยอง วางตนโอ้อวดในความเป็นเครื่องประดับของมีดคม จนลืมที่มาของตนเองและเผ่าพันธุ์

มิช้านาน บุรุษผู้ชาญฉลาด อาศัยมีดเล่มนั้น ถือด้ามมีดผู้โอหัง กุมมืออย่างมั่นคง ย้อนกลับมาที่กอไผ่ถิ่นกำเหนิดของด้ามมีดผู้โอหัง

ชั่วพริบตา บุรุษผู้ชาญฉลาด ถาโถมเข้าเงื้อฟัน ตัด สับ เข่นฆ่ากอไผ่กอใหญ่ให้สุญสิ้นไปในพริบตา

น่าคิด บุรุษผู้ชาญฉลาดอาศัยกอไผ่กอเดียว ใช้เป็นด้ามมีด ลงมือเข่นฆ่าทำลายล้างเผ่าพันธุ์ของด้ามมีดด้ามนั้น

พระพุทธอค์ตรัสว่า ร่มเงาอื่นเสมอด้วยร่มเงาแห่งปวงญาตินั้นไม่มี

ตะหนักถึงเจ้าด้ามมีดไม้ไผ่ หวนอาลัยถึงวงศ์ญาติชาวไทย พึงรวมใจเป็นไผ่กอใหญ่สู้ภัยคนพาลด้วยกันต่อไป

สยามรพี ๒๒ สิงหาคม ๒๕๕๙