อนุทิน 138537
ไอดิน
เขียนเมื่อวันนี้มีโอกาสไปพานักกีฬาเปตองไปแข่งขัน ขณะนั่งชมทีมอื่นแข่งขันอยู่
ทีม A ลงแข่งขัน โดยมีครูอยู่ข้างๆสนามคอยบอกว่าต้องทำอย่างไร แก้เกมส์อย่างไร อยู่ตลอดเวลา พร้อมกับเพื่อนๆที่มาเชียร์ ให้กำลังใจ
ทีม B ลงแข่งขันเอง คิดเอง โดย ไม่มีครูมาสอน
ผลการแข่งขันคือทีม A ชนะไปอย่างเฉียดฉิว
เรามองว่า สนามมันคือการแข๋งขันของเด็ก ครูควรลดบทบาทตัวเองลง
ให้โอกาสเด็กได้ฝึกใช้ไหวพริบของตัวเอง ในเกมส์ พร้อมทั้งฝึกรับรับมือกับแรงกดดัน (ความคิดส่วนตัว)
เราเลยหันไปพูดกับนักกีฬาโรงเรียนตัวเองว่า คิดเอง ทำเอง ครูไม่กำกับนะ
ไม่ต้องซีเรียสว่าจะต้องชนะ ไปลองเองเลย
ผลปรากฏว่าเด็กเราก็ไม่ชนะจริงๆ อิอิ แต่เราว่าเขาได้เรียนรู้ประสบการณ์ด้วยตัวเองไปแล้ว
นิทานเรื่องนี้ทำให้เกิดความคิดที่ว่า หากเด็กจะชนะให้เขาชนะด้วยตัวของเขาเองให้มากที่สุด
หากเขายังไม่ชนะ ก็ให้เรียนรู้ที่จะแพ้ โดยไม่เกิดความทุกข์ ถ้าเขารักและอยากจะทำมันจริงๆ เขาจะทำอย่างต่อเนื่องจนชนะได้ด้วยตัวเขาเอง ไม่มีครูคนไหนผิด หรือถูก ก็เล่าสู่กันไปแนวการสอนครูเราไม่เหมือนกัน ^ ^
ความเห็น (2)
โค้ชเปตองหรือครับพี่ ;)…
อุ้ย ขออภัยครับ พิมพ์ผิดไปนิด จะแซวว่า “โค้ชเปตองหรือครับนี่” ;)…