อนุทิน 136440

คืนวันจันทร์เข้านอนเที่ยงคืน หลับ ๆ ตื่น ๆ กระทั่งตีสี่ น้ำไม่อาบเพราะน้ำไม่ไหลใช้เวลาขับรถมาสามร้อยกิโลแปดโมงตรง ๆ ก็ถึงที่ทำงานพอดี เดินไปโฮมรูมนักศึกษาเพราะรู้ดีว่าหยุดยาวอย่างนี้คู่หูผมไม่มาแน่ ๆ วันอังคารเป็นวันที่มีสอนมากที่สุดเช้านั้นสี่คาบรวด ไม่ทันได้กินข้าวกลางวันก็ต้องเดินทางต่อไปบรรยายให้ความรู้ที่ เทศบาลท่าเสา กว่าจะเสร็จกิจกรรมการบรรยายจากท่า่เสามาถึงที่ทำงานอีกทีก็สี่โมงเย็นกว่าพายุพัดวูบไปมาก้อนเมฆดำทมึฬข้ามหัวไปข้ามหัวมาแต่ฝนไม่ตก ห้าโมงครึ่งกว่าชวนแจ้ไปกินบะหหมี่ที่โพทะเลความหิวทำให้ซัดไปสองชาม กินแล้วรู้สึกชา ๆ ลิ้นยังไงชอบกลกลับเข้าที่ทำงานอีกครั้งคิดว่าจะเคลียร์งานที่ค้างคา เพื่อนก็ซื้อเอสกับเลย์มาชวนนั่งกิน ก็กินไปไม่มากมาย อยู่ดี ๆ ใจก็เต้นตึ๊บๆๆๆๆๆ ถี่ขึ้นๆ ตัดสินใจชวนเพื่อนไปโรงพยาบาลโดยที่เราขับรถเองไปถึงแจ้งอาการ บุรุษพยาบาลมาจับชีพจร จากนั้นคำพพูดที่เหมือนเป็นรหัสลับอะไรซักอย่างก็ดังขึ้น "คนไข้มีลุ้นเลย" จากนั้นอุปกรณ์ต่าง ๆ นานาก็รุมกันเข้ามาที่ตัวผมเกาะตรงโน้นแปะตรงนี้เสียงเครื่องมือแพทย์ทำงานให้วุ่นวายดังปี๊ดป๊าด แครก ๆ ฟูดฟาด ไปรอบตัวผม แพทย์พยาบาลสี่ห้าคนรุมผมอยู่ในห้องฉุกเฉิน ผมตกอยู่ในสภาวะยอมจำนนกับวิธีการและเครื่องมือเหล่านั้น ผมพยายามถามว่าไอ้นี่อะรที่แปะที่อกผมได้นั่นอะไร ดูเหมือนเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ไม่อยากบอก ทำนองว่า "จะรู้ไปทำไม" แพทย์ซักอาการผมหลายอย่างคำตอบของผมทำให้หมอยากจะเดาว่าเป็นอะไร หมอสั่งฉีดยาผมเข็มนึง และให้ยาอีกหนึ่งเม็ด ได้ความว่าหัวใจเต้น 140 ครั้งต่อนาที ความดัน 180 90 ผมต้องนอนดูอาการในห้องสังเกตุอาการอยู่เกือบสองชั่วโมง เมื่อหัวใจเต้นลดลง ผมจึงได้รับการปล่อยตัวให้เป็นอิสระ ผมก็ไม่รู้ว่าเกิดจากอะไรแต่วันนี้ผมต้องรักษาสภาพกายในให้สงบมากขึ้นเพราะกลัวใจเต้นเร็วอีก