อนุทิน 133184

สิ่งที่เสียใจที่สุดในชีวิตของการเป็นครูก็คือ
ไม่สามารถเปลี่ยนจิตวิญญาณอันหยาบช้าของเด็ก
ให้มีจิตที่อ่อนโยนรู้ผิดรู้ถูก แยกผิดชอบชั่วดีได้ 
เพราะต่อไปเธอจะเป็นไม้พิษที่ทำร้ายตนเอง คนใกล้ชิด และสังคม

ธรรมทิพย์
๑๓ มกราคม ๒๕๕๗

["พี่หนาน"]

ไม่อยากเห็นเยาวชนวัยรุ่นเป็นข่าวอย่างเมื่อต้นปีเลยนะครับครู

[Wasawat Deemarn]

เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป … เห็นไหมครับ คุณครูธรรมทิพย์ ;)…

[วราภรณ์]

ขอบพระคุณค่ะ "พี่หนาน" ที่แวะมาแสดงความคิดเห็น
จิตมันเป็นภาวะที่สั่งสมสิ่งต่าง ๆ มาหลายภพชาติ ล้างยากนะคะ ถ้าไม่คิดจะล้าง

[วราภรณ์]

ขอบพระคุณ อาจารย์ Wasawat
ที่ชี้ให้เห็นธรรมะค่ะ

[Wasawat Deemarn]

ยินดีที่คุณครูเห็นในสิ่งที่ผมแจ้งเป็นนัยยะ ๆ เอาไว้ ;)… รักษาอารมณ์ให้นิ่งสงบนะครับ

[อย่างมงายกับวรรณกรรม]

วรรณกรรมที่ว่า เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไปนั้น

มิใช่ท่องจำกันเฉยๆแล้วปล่อยวาง ไม่ทำให้เกิดประโยชน์

ครั้งเมื่อเกิดขึ้น จงพิจารณา และเมื่อตั้งอยู่ ก็อย่าไปเร่งรีบพยากรณ์ หรือ ขับไล่ คาดเดา นิ่งรอการดับ

จงทำให้มันจีรัง เพื่อชั่วจะได้ถูกประนามอย่างชัดเจน เพื่อลูกหลานรุ่นต่อไปไม่ต้องมาลองผิดลองถูกกันแบบ100% วนเวียนเช่นเดิม

หากดี ก็สรรเสริญ ส่งเสริมให้เลือกทิศทาง เริ่มตั้งแต่ความคิดอ่าน และจนถึงการกระทำ

หากครูยังเป็นผู้งมงาย ผู้พยากรณ์ว่า เดี๋ยวมันก็ดับไปอยู่อย่างที่ทำ ครูก็มิใช่ผู้เพียร มิใช่ใฝ่ปัญญาธรรม และเบิกบานไม่จริง นั่นเอง