อนุทิน 128163

๒๑/๐๘/๒๕๕๖

อนุทิน ๘.

 

         เมื่อตอนกลางคืนของวันที่ ๒๐ พี่เขยของผมรวมกับเพื่อน ๆ ของเขา ๔ คน ได้พากันนำหมูป่าที่ยิงได้มาทำการ “ครัว”  (ชำแหละ) ที่บ้านผู้นำท่านหนึ่ง ซึ่งก็ได้เนื้อหมูคนละ ๗ กิโลกรัม ตอนเช้าได้จัดการแบ่งปันเนื้อหมูและกระดูกเป็นส่วน ๆ รวมทั้งหมดก็ ๙ ส่วน (ตามที่แม่นับให้ฟัง) มิได้นำไปขายเอาตังค์แม้แต่บาทเดียว  แต่ได้นำไปแจกจ่ายให้กับเพื่อนบ้านที่คุ้นเคยกัน ซึ่งผมก็เข้าไปพูดคุยอย่างสนุกสนานกับพี่เขยที่บ้านของเขา(ติดกับร้าน) ว่า “หมูปี่วีนี่ได้กินเมินเหนาะ” ซึ่งพี่วีเขาก็รับว่า “แม่นหละหำ ได้กิ๋นโดน ๆ ตั๊ว มื่อหน้าเขาได้เขากะสิแบ่งให้เฮาคือกั๋นหละ” (คนอุบล)
        ทำให้นึกถึงเรื่องที่เคยมีการถามปัญหากันมาก่อนว่า “มีปลาอยู่หนึ่งตัวทำอย่างไรถึงจะกินได้นาน ๆ ?“ รู้สึกว่าจะใช้ถามสาว ๆ ที่จะมาเป็นสะใภ้บ้านใดบ้านหนึ่งนี่แหละจำไม่ค่อยได้ เพราะว่าเคยฟังหรือเคยอ่านนานมาแล้ว คำตอบก็คงจะมีลักษณะใกล้ ๆ กันอย่างนี้แหละมั๊ง ถ้าเป็นวันนี้ก็ต้องถามว่า “มีหมูป่าหนึ่งตัวทำอย่างไรถึงจะกินได้นาน ๆ ?” สินะ...