อนุทิน 125102
วราภรณ์
เขียนเมื่อ- วันไหว้ครูของโรงเรียนประจำจังหวัดใช้เวลา ๓๐ นาที นับเป็นความมหัศจรรย์ที่ทำได้...แต่ความรู้สึกมันแห้งแล้งเหลือเกิน อดคิดถึงโรงเรียนบ้านนอกที่ฉันเคยอยู่.... มีโอกาสรับพานจากนักเรียนประจำชั้น เด็กทุกคนมี
ดอกไม้มาไหว้ครู สัมผัสถึงความอบอุ่น ความเอื้ออาทร สายใยรักระหว่างครูกับศิษย์ผ่าินพิธีอันศักดิ์สิทธิ์
ซึ่งบัดนี้ไม่มีแล้ว -
สุดท้ายคงได้แต่รำพึงถึงบทกลอนของ ครูอังคาร กัลยาณพงศ์
"...อนิจจาน่าเสียดาย
ฉันทำชีวิตหายไปครึ่งหนึ่ง
ส่วนที่สูญนั้นลึกซึ้ง
มีน้ำผึ้งบุหงาลดามาลย์..."
ธรรมทิพย์
๑๓ มิถุนายน ๒๕๕๖
ความเห็น (4)
ขอร่วมรำลึกพระคุณครูด้วยค่ะ
ดีนะครับที่ผมอยู่ในช่วงวัยที่ได้เต็มอิ่มกับบรรยากาศการไหว้ครูเมื่อยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมา ไม่งั้นตอนนี้คงเป็นแค่เพียงเด็กนักเรียนหัวโต ตัว (วิญญาณ) ลีบเหมือนกัน
ขอบพระคุณพี่ใหญ่ที่แวะมาทักทายค่ะ
ขอบคุณคุณ nobita ที่แลกเปลี่ยนเรียนรู้ค่ะ โลกมันเปลี่ยนอะไร ๆ ก็เปลี่ยน
ในวันที่วัตถุท่วมโลก ความสัมพันธ์ทางใจของมนุษย์กลับน้อยลง