อนุทิน 119976
ไอดิน
เขียนเมื่อวันนี้สังเกตเห็นเด็กนักเรียนคนหนึ่งมาโรงเรียนแต่เช้า ตั้งใจทำความสะอาดเขตพื้นที่ ในบริเวณที่รับผิดชอบ แถมยังทำความสะอาดแทนเพื่อนที่ยังไม่มา โดยไม่ต้องบอก แต่ก็ยังไม่วายถูกครูคนหนึ่งเสียงดังใส่จนได้ บอกให้รีบทำเขตแทนเพื่อนที่ยังไม่มา เพราะคุณครูเพิ่งเดินมาถึงและไม่ทันเห็นสิ่งที่เขาพยายามทำก่อนหน้านี้ ...มาเห็นในช่วงที่เค้ากำลังเหนื่อย ๆ อยู่พอดี .....เราที่ดูอยู่ห่างๆ ในตอนนั้น ได้แต่นึกในใจว่าหนูอย่าท้อนะลูก...จงทำดีต่อไป....แม้จะยังไม่ได้รับคำชมก็ตาม ทำให้คิดได้ว่า "การมีความรับผิดชอบในหน้าที่ตน เป็นสิ่งที่น่าชื่นชมมากๆ ....แต่สิ่งที่น่าชื่นชมมากกว่าคือการรับผิดชอบต่อส่วนรวม.....เพราะการทำเพื่อส่วนรวมนั้น มันยากกว่า ต้องใช้ความพยายามมากกว่า คนที่ทำได้ต้องมีความเอื้อเฟื้อ มีใจสูงจริงๆ ครูต้องย้อนกลับมาสอนตัวเองอีกบ่อยๆเลย......โดยเฉพาะเวลาที่ถูกเร่งรีบให้ทำกิจกรรมที่มีภาระงานเยอะ รายละเอียดเยอะ ภายในเวลาอันจำกัด ..ความเอาใจใส่ ต่อนักเรียนน้อยลงมาก..ตราบใดที่ครูยังสอนตัวเองไม่ได้ดี ปฏิบัติไม่ได้ดี ...จะสอนลูกศิษย์ให้ดีได้อย่างไร ...ผิดเป็นครู....เป็นสถานะที่ต้องเลือกรับ และเลือกที่จะส่งต่อ...และยังต้องให้เวลากับการสลายจุดด้อยบางประการของตน...พร้อมๆไปกับการพัฒนาตนเอง....เอาเข้าจริงก็ให้เวลากับกิจกรรม งานพิเศษ เอกสาร เช่นเดิมสินะ....=.="""
ความเห็น (4)
ข้อเขียนชิ้นนี้ ... อบอุ่นมากครับ คุณครู ;)...
คุณครูท่านนั้นนี่ ... เป็นคุณครูที่น่าพิจารณาตัวเองมาก ๆ ครับ ;)...
โทสะ + โมหะ = ตัวตนนั้นแล
จุดที่มองต่างออกไป.......เพราะตัวตนนั้นแล..จึงก่อเกิด...โทสะ+โมหะ ^ ^
โทสะ+โมหะ มีแว๊บมาบ้างจะเป็นไร ...มีพอดีๆ ให้เป็นแรงผลักดัน แก้ไขในเรื่องที่ไม่ควรละเลย
โทสะ+โมหะ มีแว๊บมาบ้างจะเป็นไร ...มีพอดีๆ ให้เป็นบททดสอบแก่เขาไป เป็นเครื่องมือวัดใจ
จุดที่มองคล้ายๆ กัน......โทสะ+โมหะ = ตัวตนครูคนนั้นแล ^ ^
และมิลืม...ขอบพระคุณท่านอาจารย์เสือ ที่แวะมาแลกเปลี่ยนนะคะ ยินดีมากค่ะ
บางครั้งผู้ใหญ่ก็คิดว่า่เรื่องที่ตนเองทำดีที่สุดถูกต้องแล้ว แต่หลายครั้งหลายเรื่องก็ไม่ถูกต้องทั้งหมด
ดีใจนะค่ะ่ที่มีครูคอยดูแลและเข้าใจเด็กๆโชคดีแล้วคะ่ที่มีคุณครู